Kapłanka w bieli. Era Pięciorga. Tom 1

Książkę pożyczyłam na chybił trafił od mojej przyjaciółki, która ma bzika na punkcie książek fantasy. Dlaczego by nie spróbować pomyślałam. O samej pisarce, Trudi Canavan, wiedziałam niewiele, chociaż jej nazwisko jest chyba jednym z bardziej znanych w obecnej epoce literatury. Mam wrażenie, że księgarnie zawsze posiadają stosik jej powieści, zawsze o dość podobnej okładce.

Canavan nie kreśli może zbyt oryginalnej historii, w końcu to typowy temat nadciągającej bitwy, jednakże robi to w sposób dość kolorowy, że tak pozwolę sobie to ująć. Mam na myśli różnorodność ras, religii, bohaterów, podział świata, wątków i celów poszczególnych ras. No właśnie, rasy – w książkach fantasy chyba zawsze muszą być dość unikatowe, a przynajmniej tak jest w „Kapłance bieli”. Mamy na przykład ludzi-ryby, ludzi-nietoperzy i zwykłych Ziemiochodzących. Canavan umiejętnie przekazywała legendy i zwyczaje każdej z nacji. To, co naprawdę spodobało mi się u Trudi Canavan, to sposób, w jaki udaje jej się połączyć fantasy z tematami dość aktualnymi. Mogłoby to uczynić „Kapłankę w bieli” gorszą, ale moim zdaniem stało się wprost przeciwnie.

Auraya to zwykła wiejska dziewczyna, która została kapłanką. Kariera Aurayi rozwinęła się tak szybko, że w stosunkowo młodym wieku została jedną z Białych. Biali są posłańcami bogów. Zazwyczaj Biali są bardzo antypatyczni wobec ateistów takich jak Tkacze Snów, ale Auraya zdecydowanie nie jest przeciętną Białą. Sama Auraya uczyła się u jednego z nich, a sympatia Aurayi do niego jest w gruncie rzeczy korzystna. Zwłaszcza gdy wybuchła wojna między Białymi a Pentadrianami - czarodziejami w czarnych szatach. Bóg poprosił Białego, aby znalazł jak najwięcej sprzymierzeńców. W tym miejscu zaczyna się ta historia. O walce między przekonaniami. O poszukiwaniu, budowaniu i utrzymywaniu zaufania... Także o zakazanej miłości Aurayi. Na początku książki byłam zdezorientowana, ponieważ wydawało mi się, że wydarzenia, które powinny zająć dużo czasu, zostały zdecydowanie przyspieszone - bohaterowie powinni cierpieć, aby zdobyć władzę, itd. Stało się dla mnie jasne, że wydarzenia były tak poprowadzone tylko dlatego, że stanowiły tło dla naprawdę interesujących fragmentów historii.\

Choć nie do końca w moim guście, to„Kapłanka w bieli” okazała się dobrze napisaną, przejrzystą, innowacyjną i interesującą lektura. Czasami pomijane były fragmenty, które mogłyby zostać bardziej rozwinięte. Dostajemy dość dużo historii o dorastaniu dziewczyny do władzy, ale również kilka ciekawych i ważnych wątków pobocznych. Myślę, że sięgnę po kolejną część.

Auraya jest najnowszym Białym - jednym z pięciu ludzi, którzy reprezentują interesy Bogów na świecie. Gdy zaczyna uczyć się umiejętności, które będą jej potrzebne, by odnieść sukces jako jeden z Nieśmiertelnych - zarówno magicznych, emocjonalnych, jak i dyplomatycznych - musi zmierzyć się z faktem, że jej lud będzie toczył wojny z innymi o podobnych, choć odmiennych wierzeniach religijnych. Negocjuje pokojowe porozumienie z dwiema innymi rasami, w tym ze skrzydlatymi Siyee, ale nie udaje jej się wywrzeć wrażenia na podwodnym ludzie Elai. W dodatku pojawia się problem Leird, jej dawnego przyjaciela i nauczyciela, który oprócz tego, że jest znienawidzonym Tkaczem Snów, to jeszcze zaczyna przejawiać oznaki szaleństwa. „- Nienawiść do osoby to całkiem co innego niż nienawiść do grupy ludzi. Zwykle trudniej jest Ci nienawidzić grupy ludzi, jeśli uświadomisz sobie, że lubisz jakąś osobę z tej grupy.(...)”

„Kapłanka w bieli” ma dość szybkie tempo z dużą ilością informacji na temat kultur. Główna bohaterka jest silną i indywidualną kobietą, która ma własne zdanie na każdy temat i zmaga się z niespójnościami, które odkrywa po drodze. Magia, religia, miłość i wojna - dokładnie to, czego szukałem. Książka to zdecydowane fantasy, łączące wszystkie niezbędne elementy w szczegółowy wszechświat, w który warto się zagłębić. Bardzo ciekawe jest to, że Trudi Canavan zmusza do zastanowienia się nad etyką religii i ślepym podążaniem za dyktaturą. Bardzo podoba mi się też jej podejście do miłości i związków. Odświeżające było czytanie zarówno o aspektach emocjonalnych, jak i fizycznych, i mam wrażenie, że relacje, które opisuje, są realistyczne i wiarygodne. Najprzyjemniejszą cechą tej książki jest to, że przez cały czas nie mogłem pozbyć się przekonania, że "ci dobrzy" są co najmniej bardzo podejrzani, a w innych przypadkach wręcz źli, mimo że żadne z ich działań nie było wyraźnie określone jako takie.

Byłem bardzo rozczarowany, widząc, jak wielu osobom "Kapłanka w bieli" się nie podobała. Mnie osobiście bardzo podobały się wątki poboczne. Podobało mi się, że były samodzielne, a pod koniec połączyły się w całość. Uważam też, że zakończenie było dobrym wstępem do następnej książki z tej serii. Magia działa bardziej jak w uniwersum "Prawa Millenium" niż "Trylogii Czarnego Maga".
Jeśli chodzi o tę książkę jako część trylogii jest ona dla mnie idealną oprawą. Jest samodzielna - mógłbym po prostu przestać ją czytać, gdybym bardzo chciał, a jednak mamy wskazówki dotyczące przyszłych wydarzeń - czy w tym świecie pojawią się nowi bogowie? Czy Pentadrianie powrócą? Czy Auraya zdoła zawrzeć sojusz z Elai? Dla mnie jest to najlepszy sposób na zakończenie pierwszej części serii, ponieważ nie zmusza mnie do czytania dalej, lecz diabli kusi.