Emma

Książka Jane Austen "Emma" jest do tego stopnia rewelacyjna, że pokuszę się o określenie "cholernie genialna", tak po prostu. Sarkazm sączy się z jej słów. Nie musi mówić ci o swoich poglądach na społeczeństwo: ona ci je pokazuje.<br> Tytułowa Emma spędza całe dnie na wylegiwaniu się, jedząc drogie potrawy, nie zadaje sobie trudu, by ćwiczyć ciało czy umysł. Myśl o odwiedzeniu swojej niedawno zmarłej guwernantki, wieloletniej przyjaciółki rodziny, jest dla niej godna pożałowania. Kobieta mieszka w odległości pół mili, więc jedyną możliwością jest wynajęcie powozu. Jest to oczywiście jedyne wykonalne rozwiązanie problemu. <br> Na szczęście Emma posiada pewien stopień rozsądku. Wciąż jest trochę rozpieszczona; wciąż musi się wiele nauczyć, ale nie jest już sobą. Ponadto odejście jej guwernantki jest przyjemnym doświadczeniem. Ma w sobie empatię. Chociaż tęskni za swoją przyjaciółką i nauczycielką, szczerze się cieszy. W przeciwieństwie do jej przyjaciółki, jej widok wchodzącej w pełne miłości małżeństwo jest okazją do radości i świętowania, nawet jeśli bardzo tęskni za jej towarzystwem. Tak więc od samego początku bohaterka Austen jest charakteryzowana jako rozpieszczona, jej wychowanie tego wymaga, ale nie jest pozbawiona rozsądku czy pełnego przebudzenia: wyraźnie ma możliwości prowadzenia udanego życia. Jest silną kobietą.<br> Spędza całe dnie, pomagając swojej nowej przyjaciółce Harriet; stara się znaleźć jej idealnego męża i poprawić jej charakter. Przez to, a także przez własną naiwność, Emma nigdy nie zastanawia się nad własną młodością i nad tym, że ona także potrzebuje pewnego stopnia poprawy. Uważa się za prawdziwy autorytet w dziedzinie małżeństwa, swatania, ale jej doświadczenie, jej referencje, pochodzą z jednego przypadkowego związku. Jej młody wiek rodzi arogancką ignorancję. Ponieważ udało jej się stworzyć jedno zdrowe małżeństwo, od razu uważa, że wie, na czym polega miłość: sądzi, że uda jej się to ponownie. W rezultacie popełnia serię okropnych błędów. <br> W trakcie fabuły Austen naprawdę odkrywa samą siebie. Bohaterki Austen często ulegają złudzeniom, a Emma ulega mu z własnej woli. Nie ma pojęcia, czym jest miłość, a w swoich pełnych dobrych intencji radach często myli proste rzeczy, takie jak wdzięczność i zwykła uprzejmość, z romantycznym zainteresowaniem. Austen, będąc cudownie komiczną pisarką, wykorzystuje to głupie małe nieporozumienie. Emma w końcu przezwycięża samą siebie. Do końca rozumie uczucia, które są gotowe wybuchnąć z jej własnej piersi. Naiwnie uważa się za osobę doświadczoną, podczas gdy w rzeczywistości jest młodociana, arogancka, zapatrzona w siebie, ale pełna prawdziwego potencjału jako istota ludzka: może zrobić coś dobrego na tym świecie i żyć dla innych. To, co musiała zrobić i co pan Knightly tak bardzo chciał zobaczyć, to dorosnąć. I tak się stało: szczęście jest najważniejsze.

Niewiele jest rzeczy, które dają tak satysfakcjonujące uczucie, jak lektura jednej z powieści Jane Austen. Odziedziczywszy najpiękniejszy styl pisania autorki, każde z jej dzieł wydaje się mieć swoją własną "wyjątkowość", oferując czytelnikowi za każdym razem wspaniałe wrażenia z lektury. "Emma" nie jest wyjątkiem od tej reguły, z łatwością trafiając do grona moich ulubionych powieści. Przyznam, że miałam pewne obawy, opierając się na niektórych recenzjach, ale dla mnie wszystko było niesamowite. Te bardzo długie zdania są niesamowite, do których można się przyzwyczaić!<br> "Emma" to moja piąta powieść i od początku uderzyło mnie to, jak bardzo Emma Woodhouse kontrastuje z typowymi bohaterkami autorki. Postaci takie jak Elinor, Anne czy Elizabeth Bennett posiadały pewną dozę wrażliwości i cnoty, co czyniło je moralnie lepszymi od większości postaci drugoplanowych. W "Emmie" jednak główna bohaterka nie posiada tego samego zestawu cech. Raczej Jane Fairfax jest tu postacią, która - przynajmniej w pewnym stopniu - wydaje się posiadać te cechy. Z drugiej strony, jeśli chodzi o postaci męskie, pan Knightley odziedziczył wszystkie te cechy, przewyższając nawet głównych bohaterów męskich z innych książek Austen.<br> Główny wątek opowiadania obraca się wokół postrzegania przez Emmę otaczających ją wydarzeń i sposobu, w jaki interpretuje wszystko, nie podporządkowując się radom innych. Trwa to przez większą część książki, podkreślając jej brak racjonalności i jego wpływ na innych. Mimo że narracja pomaga czytelnikowi wczuć się w jej sytuację, trudno było usprawiedliwić większość jej działań.<br> Nawet jeśli książka jest znacznie dłuższa niż większość innych książek Austen, jej płynność była niesamowita: była wciągająca, zabawna i miała wystarczającą ilość zwrotów akcji. Podobała mi się też duża liczba żywych i zabawnych postaci drugoplanowych. Czytanie i rozumienie usposobienia każdej z nich, które zostały dobrze wyjaśnione przez autorkę, sprawiło mi wiele przyjemności. Szczególnie pan Woodhouse, wyjątkowa i zabawna postać, która stała się jedną z moich ulubionych, wraz z innymi postaciami drugoplanowymi, takimi jak panna Bates czy Harriet Smith, które pięknie uzupełniały fabułę.

Książka Jane Austen "Emma" jest do tego stopnia rewelacyjna, że pokuszę się o określenie "cholernie genialna", tak po prostu. Sarkazm sączy się z jej słów. Nie musi mówić ci o swoich poglądach na społeczeństwo: ona ci je pokazuje.<br> Tytułowa Emma spędza całe dnie na wylegiwaniu się, jedząc drogie potrawy, nie zadaje sobie trudu, by ćwiczyć ciało czy umysł. Myśl o odwiedzeniu swojej niedawno zmarłej guwernantki, wieloletniej przyjaciółki rodziny, jest dla niej godna pożałowania. Kobieta mieszka w odległości pół mili, więc jedyną możliwością jest wynajęcie powozu. Jest to oczywiście jedyne wykonalne rozwiązanie problemu. <br> Na szczęście Emma posiada pewien stopień rozsądku. Wciąż jest trochę rozpieszczona; wciąż musi się wiele nauczyć, ale nie jest już sobą. Ponadto odejście jej guwernantki jest przyjemnym doświadczeniem. Ma w sobie empatię. Chociaż tęskni za swoją przyjaciółką i nauczycielką, szczerze się cieszy. W przeciwieństwie do jej przyjaciółki, jej widok wchodzącej w pełne miłości małżeństwo jest okazją do radości i świętowania, nawet jeśli bardzo tęskni za jej towarzystwem. Tak więc od samego początku bohaterka Austen jest charakteryzowana jako rozpieszczona, jej wychowanie tego wymaga, ale nie jest pozbawiona rozsądku czy pełnego przebudzenia: wyraźnie ma możliwości prowadzenia udanego życia. Jest silną kobietą.<br> Spędza całe dnie, pomagając swojej nowej przyjaciółce Harriet; stara się znaleźć jej idealnego męża i poprawić jej charakter. Przez to, a także przez własną naiwność, Emma nigdy nie zastanawia się nad własną młodością i nad tym, że ona także potrzebuje pewnego stopnia poprawy. Uważa się za prawdziwy autorytet w dziedzinie małżeństwa, swatania, ale jej doświadczenie, jej referencje, pochodzą z jednego przypadkowego związku. Jej młody wiek rodzi arogancką ignorancję. Ponieważ udało jej się stworzyć jedno zdrowe małżeństwo, od razu uważa, że wie, na czym polega miłość: sądzi, że uda jej się to ponownie. W rezultacie popełnia serię okropnych błędów. <br> W trakcie fabuły Austen naprawdę odkrywa samą siebie. Bohaterki Austen często ulegają złudzeniom, a Emma ulega mu z własnej woli. Nie ma pojęcia, czym jest miłość, a w swoich pełnych dobrych intencji radach często myli proste rzeczy, takie jak wdzięczność i zwykła uprzejmość, z romantycznym zainteresowaniem. Austen, będąc cudownie komiczną pisarką, wykorzystuje to głupie małe nieporozumienie. Emma w końcu przezwycięża samą siebie. Do końca rozumie uczucia, które są gotowe wybuchnąć z jej własnej piersi. Naiwnie uważa się za osobę doświadczoną, podczas gdy w rzeczywistości jest młodociana, arogancka, zapatrzona w siebie, ale pełna prawdziwego potencjału jako istota ludzka: może zrobić coś dobrego na tym świecie i żyć dla innych. To, co musiała zrobić i co pan Knightly tak bardzo chciał zobaczyć, to dorosnąć. I tak się stało: szczęście jest najważniejsze.

Niewiele jest rzeczy, które dają tak satysfakcjonujące uczucie, jak lektura jednej z powieści Jane Austen. Odziedziczywszy najpiękniejszy styl pisania autorki, każde z jej dzieł wydaje się mieć swoją własną "wyjątkowość", oferując czytelnikowi za każdym razem wspaniałe wrażenia z lektury. "Emma" nie jest wyjątkiem od tej reguły, z łatwością trafiając do grona moich ulubionych powieści. Przyznam, że miałam pewne obawy, opierając się na niektórych recenzjach, ale dla mnie wszystko było niesamowite. Te bardzo długie zdania są niesamowite, do których można się przyzwyczaić!<br> "Emma" to moja piąta powieść i od początku uderzyło mnie to, jak bardzo Emma Woodhouse kontrastuje z typowymi bohaterkami autorki. Postaci takie jak Elinor, Anne czy Elizabeth Bennett posiadały pewną dozę wrażliwości i cnoty, co czyniło je moralnie lepszymi od większości postaci drugoplanowych. W "Emmie" jednak główna bohaterka nie posiada tego samego zestawu cech. Raczej Jane Fairfax jest tu postacią, która - przynajmniej w pewnym stopniu - wydaje się posiadać te cechy. Z drugiej strony, jeśli chodzi o postaci męskie, pan Knightley odziedziczył wszystkie te cechy, przewyższając nawet głównych bohaterów męskich z innych książek Austen.<br> Główny wątek opowiadania obraca się wokół postrzegania przez Emmę otaczających ją wydarzeń i sposobu, w jaki interpretuje wszystko, nie podporządkowując się radom innych. Trwa to przez większą część książki, podkreślając jej brak racjonalności i jego wpływ na innych. Mimo że narracja pomaga czytelnikowi wczuć się w jej sytuację, trudno było usprawiedliwić większość jej działań.<br> Nawet jeśli książka jest znacznie dłuższa niż większość innych książek Austen, jej płynność była niesamowita: była wciągająca, zabawna i miała wystarczającą ilość zwrotów akcji. Podobała mi się też duża liczba żywych i zabawnych postaci drugoplanowych. Czytanie i rozumienie usposobienia każdej z nich, które zostały dobrze wyjaśnione przez autorkę, sprawiło mi wiele przyjemności. Szczególnie pan Woodhouse, wyjątkowa i zabawna postać, która stała się jedną z moich ulubionych, wraz z innymi postaciami drugoplanowymi, takimi jak panna Bates czy Harriet Smith, które pięknie uzupełniały fabułę.