Emil ze Smalandii

Przed zakupem i lekturą tej książki nigdy wcześniej nie słyszałem o "Przygodach Emila ze Smalandii". Znane mi były "Dzieci z Bulerbyn" czy też "Pippi Pończoszanka" Astrid Lindgren, ale ta pozycja była dla mnie zupełną niewiadomą. Z braku laku, przeczytałem tę lekturę i powiem, że bardzo cieszę się, że w Polsce wydawane są takie książki. Emil ze Smalandii zdecydowanie stanowi dobrą alternatywę dla przygód Pippi Pończoszanki.<br> Astrid Lindgren w każdym opowiadaniu przedstawia jeden dzień z życia tytułowego bohatera. Z Emila, tak jak z Pippi, niezły jest psotnik. Jest niepozornego wyglądu i los ciągle płata mu figle. Jest sprytny, psotny i odważny, a niektórzy mogą nawet powiedzieć, że jest beztroski i wesoły. Jest typem dziecka, które na wieść o jego śmiałych eskapadach obcy ludzie mogliby powiedzieć do jego matki: "Ależ z niego łobuziak, prawda?". Dzieciak jest nieszczęśnikiem, który co rusz popełnia jakieś niestosowne czyny przez co wpada w tarapaty, za które jest później karany. Za karę zamykany jest w drewutni, ale nie sprawia mu to smutku. Emil zajmuje się stolarką i rzeźbi figurki.<br> Książka pełna jest dowcipu i absurdu. Zabawne są nie tylko tarapaty w jakie pakuje się Emil, ale i wszyscy inni bohaterowie - mieszkańcy wioski, czy rodzice. Opowiadania są pisane prostym językiem, ale jednocześnie przy tym zadziwiają swoim skomplikowaniem - psoty Emila często powodują kolejne wypadki, przez co sprawy coraz bardziej się komplikują. Nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, jak bez wysiłku Lindgren udaje się stworzenie tak wielopoziomowych historii - przez to stają się one jeszcze bardziej zabawne i zaskakujące. Bezsprzecznie jedne z najwybitniejszych książek dla dzieci.<br> W lipcu ma urodzić się mój syn i od czasu do czasu zastanawiam się jakie filmy i książki, chcę mu pokazywać. Myślę, że pozycje Lindgren będą dla niego odpowiednie i nawet jeśli stwierdzi on, że Pippi Pończoszanka nie jest dla niego (bo to jednak książeczka bardziej skierowana do dziewczynek, niż do chłopców), to przedstawię mu "Przygody Emila ze Smalandii". Znakomita lektura, niczym nie ustępująca innym wybitnym dziełom szwedzkiej autorki.

Przed zakupem i lekturą tej książki nigdy wcześniej nie słyszałem o "Przygodach Emila ze Smalandii". Znane mi były "Dzieci z Bulerbyn" czy też "Pippi Pończoszanka" Astrid Lindgren, ale ta pozycja była dla mnie zupełną niewiadomą. Z braku laku, przeczytałem tę lekturę i powiem, że bardzo cieszę się, że w Polsce wydawane są takie książki. Emil ze Smalandii zdecydowanie stanowi dobrą alternatywę dla przygód Pippi Pończoszanki.<br> Astrid Lindgren w każdym opowiadaniu przedstawia jeden dzień z życia tytułowego bohatera. Z Emila, tak jak z Pippi, niezły jest psotnik. Jest niepozornego wyglądu i los ciągle płata mu figle. Jest sprytny, psotny i odważny, a niektórzy mogą nawet powiedzieć, że jest beztroski i wesoły. Jest typem dziecka, które na wieść o jego śmiałych eskapadach obcy ludzie mogliby powiedzieć do jego matki: "Ależ z niego łobuziak, prawda?". Dzieciak jest nieszczęśnikiem, który co rusz popełnia jakieś niestosowne czyny przez co wpada w tarapaty, za które jest później karany. Za karę zamykany jest w drewutni, ale nie sprawia mu to smutku. Emil zajmuje się stolarką i rzeźbi figurki.<br> Książka pełna jest dowcipu i absurdu. Zabawne są nie tylko tarapaty w jakie pakuje się Emil, ale i wszyscy inni bohaterowie - mieszkańcy wioski, czy rodzice. Opowiadania są pisane prostym językiem, ale jednocześnie przy tym zadziwiają swoim skomplikowaniem - psoty Emila często powodują kolejne wypadki, przez co sprawy coraz bardziej się komplikują. Nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, jak bez wysiłku Lindgren udaje się stworzenie tak wielopoziomowych historii - przez to stają się one jeszcze bardziej zabawne i zaskakujące. Bezsprzecznie jedne z najwybitniejszych książek dla dzieci.<br> W lipcu ma urodzić się mój syn i od czasu do czasu zastanawiam się jakie filmy i książki, chcę mu pokazywać. Myślę, że pozycje Lindgren będą dla niego odpowiednie i nawet jeśli stwierdzi on, że Pippi Pończoszanka nie jest dla niego (bo to jednak książeczka bardziej skierowana do dziewczynek, niż do chłopców), to przedstawię mu "Przygody Emila ze Smalandii". Znakomita lektura, niczym nie ustępująca innym wybitnym dziełom szwedzkiej autorki.

Ach, jaka to była wspaniała książka! Czytając zastanawiałam się non-stop - dlaczego do tej pory po nią nie sięgnęłam? Dlaczego będąc dzieckiem nie chciałam przeczytać książki, na podstawie której powstał mój ulubiony serial z dzieciństwa? Dawno nie czytałam tak uroczej, zabawnej i pobudzającej wyobraźnię książki.<br> Astrid Lindgren to bohaterka mojego dzieciństwa. Stworzyła moją ulubioną bohaterkę, Pippi Pończoszankę, dała mi wiele przeżyć "Dziećmi z Bulerbyn" i wzruszała mnie "Braćmi Lwie Serce". Do tych książek powracam raz na jakiś czas i od dzisiaj wiem, że dołączy do nich "Przygody Emila ze Smalandii".<br> Wiele widzę podobieństw między Emilem i Pippi. Oboje są nad wyraz dziwacznymi, ciekawskimi i niepozornymi dzieciakami. Oboje są też charakterystycznego wyglądu i pakują się w kółko w tarapaty. Pippi zdecydowanie mogłaby być starszą siostrzyczką Emila, tylko, że nie wiem, czy rodzice Emila przeżyliby wtedy ogrom chaosu, jakie przyniosłyby przygody tych dwóch bohaterów.<br> Ta książka jest po prostu genialna, urocza i w ogóle. Naprawdę śmiałam się na głos czytając o Emilu. Spokojne, ale nigdy nie nużące życie w Katthult sprawia, że choć raz chciałabym zamieszkać na takiej staroświeckiej farmie. Świeża wiosna, żywe lato, przytulna jesień i piękna zima w otoczeniu spokojnej przyrody to rzeczy, o których marzę, aby je przeżyć. Nie wspomnę już o jedzeniu przygotowywanym przez matkę Emila. Czytając tę książkę, dosłownie robiłam się głodna. .<br> Choć na farmie jest spokojnie, to życie z Emilem nie może być nudne. Chłopiec psoci i dokazuje, choć jak sam przyznaje - to mu się tylko przytrafia, on nie ma w tym udziału. I ja mu wierzę - Emil to słodki chłopiec, którego nie sposób nie kochać. Jest po prostu zbyt uroczy, by się na niego złościć.<br> Bardzo lubię tę książkę. Polecam wszystkim - i dużym, i małym. Książka pisana jest prostym językiem, wypełniona jest po brzegi zabawnymi przygodami, więc z pewnością będzie idealna np. jako pierwsza lektura dla malucha. Rodzice z pewnością też się uśmieją, czytając o kolejnych zabawnych przygodach Emila.

Ach, jaka to była wspaniała książka! Czytając zastanawiałam się non-stop - dlaczego do tej pory po nią nie sięgnęłam? Dlaczego będąc dzieckiem nie chciałam przeczytać książki, na podstawie której powstał mój ulubiony serial z dzieciństwa? Dawno nie czytałam tak uroczej, zabawnej i pobudzającej wyobraźnię książki.<br> Astrid Lindgren to bohaterka mojego dzieciństwa. Stworzyła moją ulubioną bohaterkę, Pippi Pończoszankę, dała mi wiele przeżyć "Dziećmi z Bulerbyn" i wzruszała mnie "Braćmi Lwie Serce". Do tych książek powracam raz na jakiś czas i od dzisiaj wiem, że dołączy do nich "Przygody Emila ze Smalandii".<br> Wiele widzę podobieństw między Emilem i Pippi. Oboje są nad wyraz dziwacznymi, ciekawskimi i niepozornymi dzieciakami. Oboje są też charakterystycznego wyglądu i pakują się w kółko w tarapaty. Pippi zdecydowanie mogłaby być starszą siostrzyczką Emila, tylko, że nie wiem, czy rodzice Emila przeżyliby wtedy ogrom chaosu, jakie przyniosłyby przygody tych dwóch bohaterów.<br> Ta książka jest po prostu genialna, urocza i w ogóle. Naprawdę śmiałam się na głos czytając o Emilu. Spokojne, ale nigdy nie nużące życie w Katthult sprawia, że choć raz chciałabym zamieszkać na takiej staroświeckiej farmie. Świeża wiosna, żywe lato, przytulna jesień i piękna zima w otoczeniu spokojnej przyrody to rzeczy, o których marzę, aby je przeżyć. Nie wspomnę już o jedzeniu przygotowywanym przez matkę Emila. Czytając tę książkę, dosłownie robiłam się głodna. .<br> Choć na farmie jest spokojnie, to życie z Emilem nie może być nudne. Chłopiec psoci i dokazuje, choć jak sam przyznaje - to mu się tylko przytrafia, on nie ma w tym udziału. I ja mu wierzę - Emil to słodki chłopiec, którego nie sposób nie kochać. Jest po prostu zbyt uroczy, by się na niego złościć.<br> Bardzo lubię tę książkę. Polecam wszystkim - i dużym, i małym. Książka pisana jest prostym językiem, wypełniona jest po brzegi zabawnymi przygodami, więc z pewnością będzie idealna np. jako pierwsza lektura dla malucha. Rodzice z pewnością też się uśmieją, czytając o kolejnych zabawnych przygodach Emila.