Dziewczynka zza zasłony. Uzdrawianie wewnętrznego dziecka

W książce "Dziewczynka zza zasłony" centralną rolę odgrywa wewnętrzne życie emocjonalne głównej bohaterki i jej najistotniejsze potrzeby psychiczne, szczególnie pragnienie bezpieczeństwa. Dziecko, które czuje się zagrożone, ukrywa się za zasłoną. Zasłona ta nie jest jedynie materialnym przedmiotem, ale zmienia się w symboliczne schronienie. Pod osłoną lęk narasta, przytłaczając młodą bohaterkę, dusząc ją swoim ciężarem.

Głos, który wybrzmiewa na kartach tej książki, reprezentuje zarówno zranione dzieci, jak i dorosłych, którzy nie zdołali zaleczyć swoich ran. Dziewczynka odważa się uchylić tę symboliczną zasłonę, głośno wyrażając apel: Pozwólcie dziecku być dzieckiem! To mocne wezwanie do zaakceptowania prawdy, jaką w sobie nosi każdy z nas, by nie ukrywać tego za zasłoną pozorów.

Narracja Stelli to nie literacka fikcja, lecz reprodukcja rzeczywistych doświadczeń terapeutycznych, przedstawiona tak, jak się one wydarzyły. Autorka, posługująca się pseudonimem Stella Veritas-Amare, dzieli się swoją bolesną historią z odwagą, pragnąc być usłyszana przez świat. Ważne jest, abyśmy nie odwracali wzroku ani serca od tych, którzy cierpią; potrzebują oni naszej uważności i wsparcia w mierzeniu się z traumami.

Stella Veritas-Amare, której prawdziwe personalia pozostają nieznane, przemawia głosem wewnętrznego dziecka. Jej losy – odrzucenie i poszukiwanie akceptacji – mają charakter uniwersalny, a jej opowieść staje się zwierciadłem dla czytelników, którzy mogą w niej odnaleźć echo własnych doświadczeń.