Dziennik czasu blokady

Dziennik Leny Muchinej, odnaleziony w archiwum Petersburga, to poruszający opis codziennego życia w oblężonym Leningradzie, obejmujący okres od wiosny 1941 roku do wiosny 1942 roku. Jest to emocjonujące świadectwo niewyobrażalnych cierpień, jakich doświadczyli mieszkańcy miasta, stawiając czoła brutalnej rzeczywistości głodu i śmierci. Lena, szesnastoletnia dziewczyna, której dotychczasowe życie kręciło się wokół przyjaźni, pierwszych miłości i marzeń o przyszłej karierze, zmuszona była skoncentrować się na przetrwaniu pośród ekstremalnych warunków. Strata dwóch najbliższych jej osób, w tym przybranej matki, pozostawiła na niej głęboki ślad.

W swoich zapiskach Lena nie tylko relacjonuje codzienne trudy, lecz także dzieli się swoimi najgłębszymi pragnieniami, ulubionymi wierszami i piosenkami, które stanowiły dla niej odskocznię od okrutnej rzeczywistości. Każdy dzień przynosił nowe wyzwania: nieustające bombardowania, dotkliwy chłód i chroniczny brak jedzenia, brak podstawowych wygód takich jak prąd czy bieżąca woda, a także konieczność przewożenia ciał zmarłych na sankach do cmentarzy. Wyczerpani mieszkańcy, zmagający się z wyniszczającymi warunkami, byli zmuszeni do fizycznie wyczerpującej pracy przy usuwaniu gruzów miasta, co Lena starannie odnotowywała w swoim dzienniku.