Szczyt wszystkiego. Dziennik Cwaniaczka. Tom 3

<p>Kupiłam trzy części „Dziennika cwaniaczka” mojemu młodszemu bratu. Filip ma 14 lat i początkowo nie ucieszył się z prezentów. Wolałby pewnie nową grę na PlayStation. Zainteresował go jednak tytuł. „Kim jest cwaniaczek?” - zapytał mój młodszy brat. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła… albo do nieba, jeśli można tam znaleźć książki. Długo próbowałam brata namówić, aby dal szansę różnym książkom, ale lektury szkolne okazały się traumatycznym doświadczeniem. Tymczasem wszystkie trzy zakupione książki Jeffa Kinneya Filip już przeczytał w jeden weekend! &nbsp;<br><br>Wszyscy lubimy gadać o sobie. Lubimy też o sobie słuchać, jeśli &nbsp;prawione nam są komplementy. Czy z „Dziennika Cwaniaczka” współcześni nastolatkowie dowiedzą się, że są super? Na pewno dowiedzą się, że problemy, z którymi się mierzą, są bliskie również im rówieśnikom. Jak się okazuje, po obu stronach oceanu! Dwie dekady temu nastolatkowie w USA i Polsce to były dwa różne światy. Pokolenie mojego brata swobodnie komunikuje się w social mediach z rówieśnikami z USA. Zachowują się podobnie, czyli mierzą się z ocenami innych, brakiem zrozumienia, czy rozczarowaniami miłosnymi. Niektórzy nawet piszą w tym wieku swój pamiętnik. Greg wielokrotnie podkreślał, że on pamiętnika nie prowadzi. Dziennik to nie pamiętnik. Jaka jest różnica? W ocenie Grega pamiętniki są dla lamusów. Dziennik można z kolei ozdobić ilustracjami. To właśnie obrazki stanowią w mojej ocenie największą wartość „Dziennika Cwaniaczka”. Często to właśnie spojrzenie na obrazki prowokuje ciekawość przedstawionej obok treści. Moim faworytem wśród drugoplanowych postaci „Dziennika Cwaniaczka” postaci jest szczególnie młodszy brat Grega oraz jego mama z naprawdę OLBRZYMIMI okularami na nosie ?. &nbsp;</p><p>Gdy mój brat skończył czytać „Dziennik cwaniaczka. Szczyt wszystkiego” przyszedł i śmiał się, że nasz tata również proponował mu boks i inne zajęcia aktywizujące. Widać, ojcowie w pewnym wieku swoich dzieci dbają o męskie wzorce. Zbuntowana postawa Grega &nbsp;w trzeciej części serii amerykańskiego pisarz wyraźnie wskazuje, że nie tędy droga... ? &nbsp;</p>

<p>„Dziennik cwaniaczka. Szczyt wszystkiego” to nieskomplikowana w swojej formie książką dla czytelników w każdym wieku. Amerykański pisarz, Jeff Kinney, osiem lat pracował nad treścią opowiadań, zanim przedłożył je do oceny recenzentom. Treść przeplata się z ilustracjami i czyta się to wszystko bardzo szybko. Książkę „Dziennik cwaniaczka. Szczyt wszystkiego” przeczytałam w ciągu trzech godzin. Był to czas wypełniony dobrym humorem. Dlaczego warto sięgnąć po książkę o młodzieńczych perypetiach Grega? &nbsp;<br><br>Każdy z nas był nastolatkiem, choć nie każdy o tym pamięta. Jeszcze będąc w szkole średniej, zachodziłam w głowę, czy aby demencja w pierwszej kolejności nie atakuje wspomnień związanych z wiekiem dorastania. Dorośli rzadko o tym mówią, a nauczyciele wydają się jak Benjamin Batton, tyle że z czasem wcale nie są młodsi. O tym https://******.**. opowiada w swoim dzienniku Greg. Pozornie zwykły chłopak, choć on sam z taką tezą z pewnością by się nie zgodził. Chłopak toczy nierówną walkę ze światem. Młodsze rodzeństwo chce się z nim bawić, starsze chce go wykorzystać, rodzice się czepiają, a nauczyciele wymagają. Z każdej strony jakieś niebezpieczeństwo, a chwila spokoju przed telewizorem to dla Grega ucieczka przed problemami dnia codziennego. Książka „Dziennik cwaniaczka. Szczyt wszystkiego” nie jest bynajmniej opowieścią o leniwym nastolatku zakochanym w telewizji. Raczej prześmiewcze studium dorastania, gdzie przygody związane z kolejnymi etapami życia nastolatka zostały przedstawione w sposóbw humorystyczny i atrakcyjny dla czytelników w każdym wieku ?. &nbsp;</p>