Dzieła T.35 Wielka niewiadoma

Talenty, te najwybitniejsze, często tworzą nie w zgodzie z tym, co potrafią, ale kierując się tym, co uważają za słuszne. To może prowadzić do niechęci wobec innych metod i stylów. Józef Mackiewicz określa styl Gombrowicza jako „bezczelną łatwiznę”, choć nie podzielam tej opinii. Uważam, że gdyby zależało mu na tym, potrafiłby pisać w stylu Gombrowicza. Pisząc, trzymam się własnych umiejętności, co może wiązać się z tym, że mój gust literacki jest niezwykle zróżnicowany. Bez problemu dostosowuję się do różnych stylów i oceniam dzieła z perspektywy ich autorów. Mimo że nie jestem literackim krytykiem, sądzę, że posiadam cechy pozwalające na taką ocenę.

Barbara Toporska

Kiedy natknąłem się na Pana tekst, od razu przykuł moją uwagę. Już dawno nie miałem okazji przeczytać czegoś, co tak mnie zafascynowało. Pochłonąłem cały tekst za jednym zamachem, a potem wracałem do niektórych fragmentów. Każdy element w tej opowieści pasował doskonale. Postacie, przedmioty, natura i pogoda tworzą napięcie, jakby cała historia rozgrywała się bezpośrednio przed oczyma czytelnika. I ten niezwykły język!

Kazimierz Okulicz

Powieść interesuje ze względu na sposób jej napisania, a niekoniecznie temat. Może dotyczyć Nerona, piętnastowiecznego szewca, islandzkiego rybaka czy sprawy Dreyfusa. Czemu nie poruszyć kwestii Miasojedowa, skoro jego historia wydaje się ciekawsza? Porusza Pan ważny i smutny temat dla Polaków, pisząc, że interesują się wyłącznie własnymi sprawami, a nie ludzkimi problemami. Bohaterem rosyjskiej literatury XIX wieku był człowiek, w polskiej—Polak i Polska. Tak jak w literaturze komunistycznej centralną postacią jest komunista i Partia. Nie wychowujemy się na wartościach humanistycznych, a politycznych. Może dlatego komunizm, o ile jest polski, jest tak akceptowalny. Różni się jedynie kierunkiem, ale jego esencja pozostaje niezmienna.

Józef Mackiewicz