Dziedzictwo. Tom 1

Najgłośniejszy światowy megabestseller od 2003 roku. Od sierpnia 2003 roku nieprzerwanie na szczycie list bestsellerów. Eragon – bohater Paoliniego, młody wiejski chłopak znajduje niebieski kamień i przynosi go do domu. Zanim udaje mu się sprzedać go handlarzowi, z „kamienia” wykluwa się szafirowy smok, Saphira. Smoka próbuje ukraść zły Urgals, który brutalnie morduje wuja Eragona. Chłopcu i smoczycy w ostatniej chwili udaje się uciec. Od tej chwili Eragon poprzysięga zemstę mordercy wuja i wyrusza na wyprawę, by uratować świat i stać się ostatnim legendarnym Jeźdźcem Smoków. Eragon jest związany z Saphirą magiczną mocą, psychiczną więzią, która wzmacnia ich wzajemną siłę, lecz jest trochę...nieprzewidywalna. Król krainy, w której rozgrywa się akcja – Alagaesii – jest także Jeźdźcem, zaprzedał się jednak ciemnej mocy... W książce znajdujemy wszystko co niezbędne dla nowej generacji fantasy: wspaniałe walki, historyczne bronie, tajemniczy spisek i... kobieta elf, która pojawia się w snach Eragona. Czy Eragon pokona złego króla i zostanie Jeźdźcem Smoków, czy ulegnie ciemnej mocy? Odpowiedź poznamy w "Dziedzictwie".

Fragment książki

Na początku      

Historia Eragona, Najstarszego i Brisingra       

Na początku były smoki: dumne, groźne i niezależne. Ich łuski lśniły jak klejnoty i każdy, kto na nie spojrzał, czuł rozpacz, bo wspaniała i straszliwa była ich uroda.       

I przez niezliczone wieki żyły samotnie w krainie Alagaësii.       

A potem bóg Helzvog stworzył z kamieni Pustyni Haradackiej krępe, mocarne krasnoludy.       

I dwie rasy zaczęły toczyć wojny.       

Potem zaś zza srebrnego morza do Alagaësii przypłynęły elfy. One także ruszyły na wojnę ze smokami. Elfy jednak były silniejsze od krasnoludów i zniszczyłyby smoki, tak jak smoki zniszczyłyby elfy.       

Zawarto rozejm i podpisano traktat między smokami i elfami. Z połączenia obu ras powstali Smoczy Jeźdźcy, którzy przez tysiące lat utrzymywali pokój w całej Alagaësii.       

Potem do Alagaësii przypłynęli ludzie. I rogate urgale. I Ra’zacowie, łowcy w mroku, pożeracze ludzkiego mięsa.       

I ludzie także dołączyli do traktatu ze smokami.       

Aż wreszcie w ich szeregach pojawił się młody Smoczy Jeździec, Galbatorix. Zniewolił czarnego smoka Shruikana i przekonał trzynastu innych Jeźdźców, by poszli w jego ślady. Tych trzynastu nazwano Zaprzysiężonymi.       

Galbatorix i Zaprzysiężeni obalili Jeźdźców i spalili ich miasto na wyspie Vroengard, a także zabili wszystkie smoki, prócz własnych, oszczędzając jedynie trzy jaja – jedno czerwone, jedno niebieskie, jedno zielone. A każdemu smokowi, którego dosięgli, odbierali serce serc – Eldunarí – kryjące w sobie potęgę i umysł smoków, odłączone od ciała.       

I przez osiemdziesiąt dwa lata Galbatorix władał niepodzielnie ludźmi. Zaprzysiężeni umarli kolejno, ale nie on, dysponował bowiem siłą wszystkich smoków i nikt nie zdołałby go pokonać.       

W osiemdziesiątym trzecim roku rządów Galbatorixa pewien człowiek wykradł z jego zamku niebieskie smocze jajo. Jajo to powierzono pieczy tych, którzy wciąż walczyli z królem – Vardenom.       

Elfka Arya przewoziła jajo pomiędzy Vardenami i elfami, szukając człowieka bądź elfa, dla którego smok zechciałby się wykluć. I tak upłynęło dwadzieścia pięć wiosen.       

Wtedy to, gdy Arya podróżowała do elfickiego miasta Osilon, grupa urgali zaatakowała ją i jej przybocznych. Urgalami dowodził Cień Durza: czarnoksiężnik opętany przez duchy, które wezwał, by słuchały jego rozkazów. Po śmierci Zaprzysiężonych spośród wszystkich sług Galbatorixa to ON budził największy lęk. Urgale zabiły strażników Aryi, nim jednak ją ujęły, Arya odesłała magicznie jajo do kogoś, kto, jak liczyła, mógłby je ochronić.       

Niestety, jej zaklęcie zawiodło.       

I stało się tak, że piętnastoletni Eragon, sierota, znalazł jajo w górach Kośćca. Zabrał je na farmę, gdzie mieszkał z wujem Garrowem i swym jedynym kuzynem, Roranem, i z jaja wykluł się dla Eragona smok, a chłopak sam wychował smocze pisklę. Smoczyca miała na imię Saphira.       

Wówczas Galbatorix posłał dwóch Ra’zaców, by odszukali i odzyskali jajo. Ra’zacowie zabili Garrowa i spalili dom Eragona. Eragon i Saphira wyruszyli szukać zemsty na Ra’zacach. Dołączył do nich bajarz Brom, niegdyś sam będący Smoczym Jeźdźcem, jeszcze przed ich upadkiem. To właśnie do Broma eflka Arya zamierzała posłać niebieskie jajo.       

Brom wiele nauczył Eragona o władaniu mieczem, o magii i o honorze. Podarował mu też Zar’roca, niegdyś miecz Morzana, pierwszego i najpotężniejszego z Zaprzysiężonych. Ra’zacowie jednak zabili Broma przy ich następnym spotkaniu. Eragonowi i Saphirze udało się uciec jedynie dzięki pomocy młodzieńca Murtagha, syna Morzana.       

W czasie ich podróży Cień Durza schwytał Eragona w mieście Gil’ead. Eragon zdołał się uwolnić, wyzwolił też Aryę z jej celi. Elfka była zatruta i ciężko ranna, toteż Eragon, Murtagh i Saphira zabrali ją do Vardenów, żyjących pośród krasnoludów w Górach Beorskich.       

Tam magowie uleczyli Aryę, tam też Eragon pobłogosławił zapłakane dziecko, Elvę, życząc jej, by była chroniona przed nieszczęściem. Niestety, dobrał niewłaściwe słowa i nieświadomie przeklął ją, klątwa ta zaś zmusiła dziewczynkę, by stała się ochroną przed nieszczęściami innych.       

Wkrótce potem Galbatorix posłał wielką urgalską armię, by zaatakowała krasnoludy i Vardenów. W bitwie, która nastąpiła, Eragon zabił Cienia Durzę. Durza jednak zadał mu bolesną ranę w plecy i mimo zaklęć uzdrowicieli Vardenów Eragon cierpiał straszliwe męki.       

Trawiony bólem usłyszał głos: „Przyjdź do mnie, Eragonie. Przybądź do mnie, bo mam odpowiedzi na wszystkie twe pytania”.       

Trzy dni później przywódca Vardenów, Ajihad, wpadł w pułapkę i został zabity przez urgale, dowodzone przez parę bliźniaczych magów, którzy zdradzili Vardenów. Bliźniacy porwali także Murtagha i powiedli do Galbatorixa, lecz Eragonowi i wszystkim Vardenom zdawało się, że Murtagh zginął, i Eragon opłakiwał jego śmierć.       

A córka Ajihada, Nasuada, została przywódczynią Vardenów.       

Z Tronjheimu, największej twierdzy krasnoludów, Eragon, Saphira i Arya wyruszyli do północnej puszczy Du Weldenvarden, gdzie żyją elfy. Towarzyszył im krasnolud Orik, siostrzeniec krasnoludzkiego króla, Hrothgara.       

W Du Weldenvarden Eragon i Saphira poznali Oromisa i Glaedra: ostatniego wolnego Jeźdźca i smoka, którzy żyli w ukryciu przez minione stulecia, czekając, by móc nauczać następne pokolenie Smoczych Jeźdźców. Eragon i Saphira spotkali się także z królową Islanzadí, władczynią elfów i matką Aryi.       

Podczas gdy Oromis i Glaedr szkolili Eragona i Saphirę, Galbatorix posłał Ra’zaców wraz z oddziałem żołnierzy do ojczystej wioski Eragona, Carvahall, tym razem po to, by porwać jego kuzyna Rorana. Roran jednak ukrył się i nie znaleźliby go, gdyby nie nienawiść rzeźnika Sloana. Sloan bowiem zamordował wartownika, wpuszczając Ra’zaców do wioski, tak by mogli schwytać zaskoczonego Rorana. Roran wywalczył sobie wolność, lecz Ra’zacowie uprowadzili Katrinę: ukochaną Rorana i córkę Sloana. Wówczas Roran przekonał wieśniaków, by odeszli wraz z nim. Razem podróżowali przez góry Kośćca, wzdłuż wybrzeża Alagaësii, do południowej krainy Surda, jak dotąd niezależnej od Galbatorixa.