Dziedzictwo ognia. Szklany tron. Tom 3

Po lekturze należy nabrać głęboki oddech, który zamarł przy wertowaniu stron tej części serii „Szklany tron”.
To, jak puls przyspieszał i spowalniał przy czytaniu, lub trafniej – przeżywaniu tej historii razem z bohaterami, było nieprawdopodobne. Nowe miejsca, nowe postacie, nowy ogląd na sprawę postaci Celeany, która ostatecznie oswaja się ze swym prawdziwym imieniem.
No tak, bo Celeany już nie ma. Niczym feliks z popiołów wyłoniła się Aelin.
Dziewczyna zostaje wystawiona na wiele prób, lecz, co piękne – nie tylko tych fizycznych, ale i psychicznych. Bohaterka znowu dojrzewa. Jest „jakaś”.
W Wendlyn czekają na nas osoby, których nie da się nie lubić, jak Emrys, Malakai i Luca. Są również takie, które wydają się oschłe i podstępne – królowa Maeve oraz książę Rowan Whitehorn. Jednak razem z Aelin polubiłyśmy z czasem tego drugiego 😉
Maas wprowadza perspektywy kilku osób – wiemy, co dzieje się w Szklanym Zamku dzięki Chaolowi. Poznajemy wiedźmę Manon Czarnodziobą oraz jej Trzynastkę, a za kilka stron znów lądujemy w Wendlyn i obserwujemy próby opanowania mocy Aelin oraz jej staranną pomoc w kuchni, którą wieczorami, gdy Emrys snuje opowieści, odwiedza jastrząb z białym ogonem.
Bardzo ciekawie są również wprowadzone wątki miłosne, które są budowane bardzo przemyślanie, bez pośpiechu i pełne drobnych gestów.
Książkę naprawdę pochłania się w całości, ciężko się zatrzymać i nie zastanawiać się, co naszym ukochanym zgotuje los (czytaj: Sarah J. Maas).

Po raz pierwszy ten tom czytałam dobre 10 lat temu i to na tym tomie skończyła się moja ówczesna przygoda ze Szklanym tronem. Nie wiem dlaczego, nie pytajcie. Pewnie za długo musiałam czekać na kolejny tom i ruszyła karuzela pt. „musze kiedyś przeczytać” ale było mnóstwo innych książek po drodze.

Z wybawieniem przyszły te nowe wydania, które zmotywowały mnie, żeby w końcu wrócić do tej serii. W tamtym roku przeczytałam 1. i 2. tom plus Zabójczynie i nawet sporo z nich pamiętałam, a teraz przeczytałam 3. tom i wiecie co? Nie pamiętałam prawie nic! Dlatego cieszę się, że nie rzuciłam się od razu na 4. część..

Przypomniałam sobie, że uwielbiam książki Maas za ten rozbudowany świat. W tym tomie mamy bardzo dużo perspektyw, co na początku może być dezorientujące, a może nawet irytujące, ale pozwala nam spojrzeć na wydarzenia, intrygi i cały ten świat z różnych stron. Wprowadzono tutaj wątek, które w tym tomie może wydawać się totalnie niepotrzebny i nieinteresujący ale wiem, że w kolejnych tomach to wszystko połaczy się w jedną spójną całość.

Natomiast muszę przyznać, że na początku za wiele się nie dzieje. Pierwsza część to jest dosłownie cisza przed burzą, bo prawdziwa akcja zaczyna się od drugiej połowy książki. Osobiście jestem w stanie to wybaczyć, ale ja mam ogromny sentyment do tej serii i podczas czytania tego tomu odczuwałam taki spokój i nostalgie związaną z czasami, kiedy sięgnęłam po Szklany tron po raz pierwszy, kiedy zaczynała się dopiero moja miłość do fantastyki.

Chciałabym dać duży plus za wątek enemies to lovers, bo naprawdę czułam tutaj tę wrogość i mimo że wiedziałam, to jednak do końca nie byłam pewna. Było to tak dobrze napisane! Jednak z drugiej strony, myślałam, że zostanie to trochę dłużej pociągnięte…
Jednak z drugiej strony, myślałam że zostanie to trochę dłużej pociągnięte i dla mnie potem jak to ruszyło to zaczęło się dziać trochę za szybko. Wolałabym, żeby pewnie rzeczy okazały się dopiero w kolejnym tomie.

Z bólem serca uważam, że ta akcja na koniec była trochę za bardzo przyśpieszona i lekko absurdalna. Jest pare rzeczy, które mi się nie podobało i nie mogę dać jej 5 gwiazdek, bo nie pokochałam tego tomu miłością bezgraniczną, ale na pewno będę go wspomiać bardzo dobrze!
Tak jak mówiłam, ja tej serii jestem w stanie wybaczyć naprawdę wiele i też zdaje sobie sprawę, że ta książka ma 10 lat!