Dziecko w czasie

“Dziecko w czasie" Iana McEwana to kolejna wielowarstwowa lektura, która od momentu ukończenia wciąż chodzi mi po głowie. Opowieść przedstawia narastający horror porwania trzyletniej Kate podczas rutynowej wizyty w supermarkecie z jej ojcem, znanym pisarzem dla dzieci Stephenem Lewisem: surrealistyczną, zniekształcającą czas rekonstrukcję, którą Stephen przeżywa wielokrotnie; jego obsesyjne patrolowanie okolicy w poszukiwaniu Kate; jego paraliż zaprzeczania; zupełnie inny sposób radzenia sobie ze zniknięciem córki przez jego żonę Julie, który nieuchronnie prowadzi do ich separacji. Wszystko to opowiedziane jest z typową dla McEwana finezją, która sprawia, że lektura zapiera dech w piersiach. Uwielbiam to dzieło, ponieważ po mniej więcej roku, kiedy Stephen i Julie osobno uporali się z żałobą, następuje pojednanie: McEwan pisze o miłości bez makabrycznego czy przejmująco smutnego zakończenia, a ja bardzo się cieszę, że mogłam to przeczytać.<br> <br> Historia sama w sobie byłaby krótką nowelą, ale opowieść wprowadza szereg powiązanych ze sobą tematów związanych z dzieciństwem i postrzeganiem czasu. W jednym z incydentów Stephen myśli, że widzi Kate na boisku szkolnym i podąża za nią w szkole, co kończy się nieuchronnym, bolesnym rozczarowaniem; w innym, podczas jazdy samochodem, prawie zderzył się z rozbitą furgonetką. Przyjaciel, mentor i wydawca Stephena, Charles Darke, również odgrywa znaczącą rolę, a spora część historii jest poświęcona jego regresji do dzieciństwa pod pozorem spełnienia marzenia o powrocie do jakiegoś elementarnego stanu, rajskiego dzieciństwa, którego nigdy nie miał. Zdarza się również, że Stephen ma halucynacje lub śni o spotkaniu z rodzicami, które miało miejsce przed jego narodzinami. Kiedy Stephen opowiada o tym swojej matce, ta przypomina sobie to zdarzenie (była wtedy w ciąży) i mówi, że pamięta, iż w miejscu, w którym stał Stephen, widziała chłopca, który - jak była pewna - był jej przyszłym synem. Żona Charlesa próbuje nadać sens ich doświadczeniom, wyjaśniając, jak fizyka kwantowa i względność radzą sobie z czasem i przestrzenią - na co on oczywiście nie zwraca uwagi. Czyżby McEwan zapuścił się w stronę realizmu magicznego?<br> <br> To wszystko jest trochę jak worek zdarzeń. Dla mnie najdziwniejszym z nich była podróż pociągiem z domu Charlesa na wsi, zaledwie dwie godziny drogi od Londynu. Z jakiegoś powodu McEwan każe Stephenowi złapać pociąg sypialny ze Szkocji, który przyjeżdża do tego małego przystanku o niemożliwej porze, wczesnym rankiem. Czy był to test na naszą czujność, czy też McEwan się pomylił ? A może był to po prostu jeszcze większy realizm magiczny, doczepiony do zwykłego hiperrealizmu McEwana? Jakkolwiek by nie było, nie sądzę, by ekspozycja czasu była szczególnie udana, ani by wniosła wiele do podróży Stephena i Julie. <br> <br> Mimo wszystko była to znakomita lektura. Jeśli ktoś czyta tę powieść, spodziewając się, że będzie to książka o stracie i powrocie do normalności, może nie zrozumieć, że życie ostatecznie definiuje się przez działanie, a nie przez żal, i że nie ma prawdziwego powrotu do normalności po utracie każdej skradzionej chwili. Powieść jest równie poruszająca, jeśli chodzi o relacje między dorosłymi, jak i między rodzicami a dziećmi. To piękna, skomplikowana książka, która stara się wyjść poza współczesne pragnienie życia przepełnionego żalem.<br> <br> McEwan w żywy sposób nakreślił swoich bohaterów. Wielokrotnie udawało mu się pokazać, jak wydarzenia zmieniają ludzi na wiele sposobów. Ostatnie strony stanowią udane zakończenie tej wrażliwej, emocjonalnej i wnikliwej opowieści.

“Dziecko w czasie” to najszczęśliwsza z powieści McEwana. Choć rok nie jest określony, akcja rozgrywa się w Anglii w latach 80. Naszym bohaterem jest Stephen Lewis, popularny autor książek dla dzieci. Jego kariera to szczęśliwa pomyłka: swój sukces zawdzięcza dostarczeniu rękopisu na niewłaściwe biurko, którego właściciel wyciąga go ze stosu bzdur i publikuje, odnosząc wielki sukces.<br> <br> Osobiście uważam, że opis pierwszych kroków Stephena w świecie fikcji jest wciągający i ożywczo realistyczny. Spora część historii Stephena jest także historią McEwana. Bohater ma pragnienie porządku - cechę, którą dzieli z Briony z “Pokuty”. Podobnie jak McEwan, pisze nocami przy świecach, aby dodać romantyzmu swojemu powołaniu. Powieść, którą zaczyna, opowiada zasadniczo o jego podróżach, ale ku jego zdumieniu przekształca się w coś zupełnie innego.<br> <br> Jak to często bywa u McEwana, fabuła wyrasta z tragicznego wydarzenia. Mała córeczka Stephena, Kate, zostaje porwana podczas wizyty w supermarkecie. Trzeba przyznać, że McEwan podchodzi do tej sceny z godnym pozazdroszczenia polotem. Pamiętam dreszcz, który poczułem, czytając tę scenę. Mimo że jego proza jest przejrzysta i płynna, autor oddaje odrętwiały, pełen napięcia sposób, w jaki patrzymy na nasze kryzysy. Z zabójczą dokładnością analizuje następstwa tragedii. Stephen przechodzi przez gorączkowy okres tworzenia list, kampanii od drzwi do drzwi, po którym następuje żałoba alkoholowa i próby racjonalizacji. Nie zdając sobie z tego sprawy, Stephen przyłapuje się na tym, że przygląda się mijanym dzieciom w poszukiwaniu Kate. Wciąż kupuje jej prezenty urodzinowe, niczym ofiary dla zaginionej bogini, w nadziei, że wróci, by je otworzyć. Jego małżeństwo się kończy, a Stephen spędza dni na piciu szkockiej i wściekaniu się na telewizor, wciąż będąc w samej bieliźnie. Wtedy rzeczywistość się rozpada. Jest taka scena, w której Stephen zatrzymuje się w wiejskim pubie i widzi wizję kobiety - matki Stephena, jeszcze młodej i będącej z nim w ciąży. Później okazuje się, że jego matka pamięta wizję upiornego dziecka, które patrzyło na nią przez okno. To właśnie ta wizja, jak mówi, przekonała ją do zatrzymania dziecka.<br> <br> Niewielu jest pisarzy, którzy w taki sposób jak Ian McEwan potwierdzają znaczenie rodziny w swojej twórczości, całkowicie bez pompatyczności "moralnej większości". Wkrótce potem Stephen i jego żona godzą się i płodzą nowe dziecko, które ma zastąpić Kate. Zdają sobie sprawę, że nie mogą odzyskać przeszłości, i zaczynają czuć - co jest o wiele trudniejsze niż sama świadomość - że muszą iść naprzód. Scena narodzin, która zamyka książkę, jest, moim zdaniem, najbardziej kunsztownie pomyślanym zakończeniem w dorobku McEwana i jest tym, co najrzadsze: w pełni zasłużonym, przekonującym happy endem.<br> <br> To prawda, że powieść ma swoje wady. McEwan często ulega chęci opowiadania, a nie pokazywania. Jedna z postaci istnieje tylko po to, by zasypywać czytelnika informacjami; wątek podrzędny nie łączy się w pełni udanie z wątkiem głównym. Wiele rusztowań powieści pozostało nienaruszonych, zamiast zostać zdemontowanych. Ale powieść przetrwała swoje wady i może poszczycić się emocjonalną siłą rażenia, jakiej nie ma nikt inny w dorobku McEwana. Powinni ją przeczytać wszyscy rodzice.

“Dziecko w czasie" Iana McEwana to kolejna wielowarstwowa lektura, która od momentu ukończenia wciąż chodzi mi po głowie. Opowieść przedstawia narastający horror porwania trzyletniej Kate podczas rutynowej wizyty w supermarkecie z jej ojcem, znanym pisarzem dla dzieci Stephenem Lewisem: surrealistyczną, zniekształcającą czas rekonstrukcję, którą Stephen przeżywa wielokrotnie; jego obsesyjne patrolowanie okolicy w poszukiwaniu Kate; jego paraliż zaprzeczania; zupełnie inny sposób radzenia sobie ze zniknięciem córki przez jego żonę Julie, który nieuchronnie prowadzi do ich separacji. Wszystko to opowiedziane jest z typową dla McEwana finezją, która sprawia, że lektura zapiera dech w piersiach. Uwielbiam to dzieło, ponieważ po mniej więcej roku, kiedy Stephen i Julie osobno uporali się z żałobą, następuje pojednanie: McEwan pisze o miłości bez makabrycznego czy przejmująco smutnego zakończenia, a ja bardzo się cieszę, że mogłam to przeczytać.<br> <br> Historia sama w sobie byłaby krótką nowelą, ale opowieść wprowadza szereg powiązanych ze sobą tematów związanych z dzieciństwem i postrzeganiem czasu. W jednym z incydentów Stephen myśli, że widzi Kate na boisku szkolnym i podąża za nią w szkole, co kończy się nieuchronnym, bolesnym rozczarowaniem; w innym, podczas jazdy samochodem, prawie zderzył się z rozbitą furgonetką. Przyjaciel, mentor i wydawca Stephena, Charles Darke, również odgrywa znaczącą rolę, a spora część historii jest poświęcona jego regresji do dzieciństwa pod pozorem spełnienia marzenia o powrocie do jakiegoś elementarnego stanu, rajskiego dzieciństwa, którego nigdy nie miał. Zdarza się również, że Stephen ma halucynacje lub śni o spotkaniu z rodzicami, które miało miejsce przed jego narodzinami. Kiedy Stephen opowiada o tym swojej matce, ta przypomina sobie to zdarzenie (była wtedy w ciąży) i mówi, że pamięta, iż w miejscu, w którym stał Stephen, widziała chłopca, który - jak była pewna - był jej przyszłym synem. Żona Charlesa próbuje nadać sens ich doświadczeniom, wyjaśniając, jak fizyka kwantowa i względność radzą sobie z czasem i przestrzenią - na co on oczywiście nie zwraca uwagi. Czyżby McEwan zapuścił się w stronę realizmu magicznego?<br> <br> To wszystko jest trochę jak worek zdarzeń. Dla mnie najdziwniejszym z nich była podróż pociągiem z domu Charlesa na wsi, zaledwie dwie godziny drogi od Londynu. Z jakiegoś powodu McEwan każe Stephenowi złapać pociąg sypialny ze Szkocji, który przyjeżdża do tego małego przystanku o niemożliwej porze, wczesnym rankiem. Czy był to test na naszą czujność, czy też McEwan się pomylił ? A może był to po prostu jeszcze większy realizm magiczny, doczepiony do zwykłego hiperrealizmu McEwana? Jakkolwiek by nie było, nie sądzę, by ekspozycja czasu była szczególnie udana, ani by wniosła wiele do podróży Stephena i Julie. <br> <br> Mimo wszystko była to znakomita lektura. Jeśli ktoś czyta tę powieść, spodziewając się, że będzie to książka o stracie i powrocie do normalności, może nie zrozumieć, że życie ostatecznie definiuje się przez działanie, a nie przez żal, i że nie ma prawdziwego powrotu do normalności po utracie każdej skradzionej chwili. Powieść jest równie poruszająca, jeśli chodzi o relacje między dorosłymi, jak i między rodzicami a dziećmi. To piękna, skomplikowana książka, która stara się wyjść poza współczesne pragnienie życia przepełnionego żalem.<br> <br> McEwan w żywy sposób nakreślił swoich bohaterów. Wielokrotnie udawało mu się pokazać, jak wydarzenia zmieniają ludzi na wiele sposobów. Ostatnie strony stanowią udane zakończenie tej wrażliwej, emocjonalnej i wnikliwej opowieści.

“Dziecko w czasie” to najszczęśliwsza z powieści McEwana. Choć rok nie jest określony, akcja rozgrywa się w Anglii w latach 80. Naszym bohaterem jest Stephen Lewis, popularny autor książek dla dzieci. Jego kariera to szczęśliwa pomyłka: swój sukces zawdzięcza dostarczeniu rękopisu na niewłaściwe biurko, którego właściciel wyciąga go ze stosu bzdur i publikuje, odnosząc wielki sukces.<br> <br> Osobiście uważam, że opis pierwszych kroków Stephena w świecie fikcji jest wciągający i ożywczo realistyczny. Spora część historii Stephena jest także historią McEwana. Bohater ma pragnienie porządku - cechę, którą dzieli z Briony z “Pokuty”. Podobnie jak McEwan, pisze nocami przy świecach, aby dodać romantyzmu swojemu powołaniu. Powieść, którą zaczyna, opowiada zasadniczo o jego podróżach, ale ku jego zdumieniu przekształca się w coś zupełnie innego.<br> <br> Jak to często bywa u McEwana, fabuła wyrasta z tragicznego wydarzenia. Mała córeczka Stephena, Kate, zostaje porwana podczas wizyty w supermarkecie. Trzeba przyznać, że McEwan podchodzi do tej sceny z godnym pozazdroszczenia polotem. Pamiętam dreszcz, który poczułem, czytając tę scenę. Mimo że jego proza jest przejrzysta i płynna, autor oddaje odrętwiały, pełen napięcia sposób, w jaki patrzymy na nasze kryzysy. Z zabójczą dokładnością analizuje następstwa tragedii. Stephen przechodzi przez gorączkowy okres tworzenia list, kampanii od drzwi do drzwi, po którym następuje żałoba alkoholowa i próby racjonalizacji. Nie zdając sobie z tego sprawy, Stephen przyłapuje się na tym, że przygląda się mijanym dzieciom w poszukiwaniu Kate. Wciąż kupuje jej prezenty urodzinowe, niczym ofiary dla zaginionej bogini, w nadziei, że wróci, by je otworzyć. Jego małżeństwo się kończy, a Stephen spędza dni na piciu szkockiej i wściekaniu się na telewizor, wciąż będąc w samej bieliźnie. Wtedy rzeczywistość się rozpada. Jest taka scena, w której Stephen zatrzymuje się w wiejskim pubie i widzi wizję kobiety - matki Stephena, jeszcze młodej i będącej z nim w ciąży. Później okazuje się, że jego matka pamięta wizję upiornego dziecka, które patrzyło na nią przez okno. To właśnie ta wizja, jak mówi, przekonała ją do zatrzymania dziecka.<br> <br> Niewielu jest pisarzy, którzy w taki sposób jak Ian McEwan potwierdzają znaczenie rodziny w swojej twórczości, całkowicie bez pompatyczności "moralnej większości". Wkrótce potem Stephen i jego żona godzą się i płodzą nowe dziecko, które ma zastąpić Kate. Zdają sobie sprawę, że nie mogą odzyskać przeszłości, i zaczynają czuć - co jest o wiele trudniejsze niż sama świadomość - że muszą iść naprzód. Scena narodzin, która zamyka książkę, jest, moim zdaniem, najbardziej kunsztownie pomyślanym zakończeniem w dorobku McEwana i jest tym, co najrzadsze: w pełni zasłużonym, przekonującym happy endem.<br> <br> To prawda, że powieść ma swoje wady. McEwan często ulega chęci opowiadania, a nie pokazywania. Jedna z postaci istnieje tylko po to, by zasypywać czytelnika informacjami; wątek podrzędny nie łączy się w pełni udanie z wątkiem głównym. Wiele rusztowań powieści pozostało nienaruszonych, zamiast zostać zdemontowanych. Ale powieść przetrwała swoje wady i może poszczycić się emocjonalną siłą rażenia, jakiej nie ma nikt inny w dorobku McEwana. Powinni ją przeczytać wszyscy rodzice.