Dzieci Sybiru. Tragiczne losy polskich dzieci na Wschodzie

Wywiezione na "nieludzką ziemię", rzucone w surowe, niemal bezlitosne środowisko, polskie dzieci były zmuszone do walki o przetrwanie, z dala od domu, rodziny i bliskich. Zbiory jedenastu opowieści ukazują losy tych młodych, osieroconych istnień, które zostały przysłane na Wschód, a ich dorastanie naznaczone było piętnem trudnej przeszłości. Choć ich historie mają wspólny mianownik, po głębszym przyjrzeniu się różnią się one w zależności od wieku dzieci, okoliczności ich wywózki, miejsc zesłania oraz napotkanych ludzi.

Punktem wyjścia jest zawsze bolesny czas sowieckich deportacji, które miały miejsce głównie w 1940 roku. Rodziny, często podzielone, trafiały na daleką Północ lub do Kazachstanu, gdzie musiały żyć w skrajnie trudnych warunkach, nierzadko stojąc przed wyborem między wegetacją a śmiercią. Często to właśnie najmłodsi, przez swoją młodzieńczą odporność i determinację, potrafili przetrwać te niesprzyjające okoliczności.

Niektóre z dzieci były starsze, inne to dopiero maluchy. Wspomnienia, które zachowały, przyjmują formę wyrywkowych obrazów, często niekompletnych, ale pełnych emocji. Wielu z nich nie kończy swojej relacji na momencie ucieczki z "sowieckiej ziemi", ale kontynuuje opowieść aż po dalsze, często niespodziewane wydarzenia życiowe, które czasami kończą się szczęśliwie.

Autorka, Agnieszka Lewandowska-Kąkol, przez piętnaście lat była związana z Redakcją Muzyczną Polskiego Radia, zanim zdecydowała się na drogę niezależnej pisarki. Publikowała artykuły o kulturze w różnych czasopismach, a z czasem zaczęła pisać książki, których ma już na koncie kilkanaście. Jej twórczość często nawiązuje do historii XX-wiecznej Polski, czasami przedstawiając ją w formie dokumentalnej, a innym razem w lżejszej, fabularnej odsłonie. Czas wolny autorka najchętniej spędza z rodziną, przyjaciółmi i psami, z którymi lubi przebywać na łonie natury.