Duch ognia

Muszę przyznać, że w brew powszechnej opinii, nie zawiodłem się na tej książce (mam za sobą więcej pozycji tego autora i są całkowicie w moim stylu). Pewną niedorzecznością było to, jak zostały przedstawione niektóre podpalenia. Jestem również wielkim fanem horrorów Stephena Kinga a w nich ludzie zachowują się teoretycznie całkowicie realistycznie, kiedy walczą o swoje życie. Dostają przypływu adrenaliny i, robią rzeczy do których nie są zdolni na co dzień. Wchodzi w nich instynkt przetrwania, mają potrzebę samo-zachwania. A co mamy w tej książce Mastertona? Kobieta zaatakowana w jej własnym domu poddaje się napastnikom bez cienia walki, bez entuzjazmu i chęci przetrwania. A to nie jedyna taka sytuacja. Inna ofiara otrzymuje od napastników nóż. Wręczyli jej broń a ona używa jej według ich poleceń. Zmuszają ją do zabicia koni, mówiąc, że oszczędzą jej ulubieńca, a ona przecież kocha te zwierzęta jak rodzinę, a jednak robi to, choć łamie jej to serce, więc dlaczego jest w stanie zabić tych, których kocha, ale nie próbuje uderzyć napastników? Heroiczny moment walki został zachowany dla bohaterki na sam koniec, trzech mężczyzn, którzy byli uważani jako ogromne zagrożenie, zostało zlikwidowanych w kilka sekund… Te zachowania chociaż wywołują nutę goryczy i rozczarowania być może są celowe. Dają do myślenia czy faktycznie w sytuacji zagrożenia adrenalina pcha nas w stronę samoobrony czy jednak bardziej zetnie z nóg i pozwoli poddać się umysłowi. To też pojawia się pytanie który bohaterzy, ci z książek Kinga czy Mastertona odzwierciedlają nasze realne zachowania? W książce nie znajdziecie nudnych ciągnących się opisów. Książka jest dynamiczna, w jednym rozdziale akcję poznamy z różnych punktów widzenia. W jednej chwili Ruth jest ze swoją córką, a w następnej rozgrywa się scena ataku. Powtarzalność ukazanych ataków ma na celu zaszokować i spełnia swoją rolę doskonale. Cykliczne sceny gwałtu gnieżdżą się w głowie i zostają tam wywołując dreszcze na samo niewielkie wspomnienie. Chociaż Ruth dysponuje najwyższej klasy wiedzą naukową i sprzętem, który pomaga jej w sprawach o podpalenia okazuje się że ta wiedza naukowa i sprzęt nie zda się na wiele. Wydarzenia wykraczają daleko po za naukę i logikę. Więc jak z tym wszystkim poradzi sobie Ruth? Trzeba przyznać. że ta książka Mastertona jest niedorzeczna i „surowa”, makabryczna, mroczna i przerażająca ale moim zdaniem właśnie taki powinien być dobry horror.

Muszę przyznać, że w brew powszechnej opinii, nie zawiodłem się na tej książce (mam za sobą więcej pozycji tego autora i są całkowicie w moim stylu). Pewną niedorzecznością było to, jak zostały przedstawione niektóre podpalenia. Jestem również wielkim fanem horrorów Stephena Kinga a w nich ludzie zachowują się teoretycznie całkowicie realistycznie, kiedy walczą o swoje życie. Dostają przypływu adrenaliny i, robią rzeczy do których nie są zdolni na co dzień. Wchodzi w nich instynkt przetrwania, mają potrzebę samo-zachwania. A co mamy w tej książce Mastertona? Kobieta zaatakowana w jej własnym domu poddaje się napastnikom bez cienia walki, bez entuzjazmu i chęci przetrwania. A to nie jedyna taka sytuacja. Inna ofiara otrzymuje od napastników nóż. Wręczyli jej broń a ona używa jej według ich poleceń. Zmuszają ją do zabicia koni, mówiąc, że oszczędzą jej ulubieńca, a ona przecież kocha te zwierzęta jak rodzinę, a jednak robi to, choć łamie jej to serce, więc dlaczego jest w stanie zabić tych, których kocha, ale nie próbuje uderzyć napastników? Heroiczny moment walki został zachowany dla bohaterki na sam koniec, trzech mężczyzn, którzy byli uważani jako ogromne zagrożenie, zostało zlikwidowanych w kilka sekund… Te zachowania chociaż wywołują nutę goryczy i rozczarowania być może są celowe. Dają do myślenia czy faktycznie w sytuacji zagrożenia adrenalina pcha nas w stronę samoobrony czy jednak bardziej zetnie z nóg i pozwoli poddać się umysłowi. To też pojawia się pytanie który bohaterzy, ci z książek Kinga czy Mastertona odzwierciedlają nasze realne zachowania? W książce nie znajdziecie nudnych ciągnących się opisów. Książka jest dynamiczna, w jednym rozdziale akcję poznamy z różnych punktów widzenia. W jednej chwili Ruth jest ze swoją córką, a w następnej rozgrywa się scena ataku. Powtarzalność ukazanych ataków ma na celu zaszokować i spełnia swoją rolę doskonale. Cykliczne sceny gwałtu gnieżdżą się w głowie i zostają tam wywołując dreszcze na samo niewielkie wspomnienie. Chociaż Ruth dysponuje najwyższej klasy wiedzą naukową i sprzętem, który pomaga jej w sprawach o podpalenia okazuje się że ta wiedza naukowa i sprzęt nie zda się na wiele. Wydarzenia wykraczają daleko po za naukę i logikę. Więc jak z tym wszystkim poradzi sobie Ruth? Trzeba przyznać. że ta książka Mastertona jest niedorzeczna i „surowa”, makabryczna, mroczna i przerażająca ale moim zdaniem właśnie taki powinien być dobry horror.

Graham Masterton, uznany od lat mistrz makabry, przedstawia jedną ze swoich najlepszych powieści: „Duch Ognia”, elektryzujący horror, który nie tylko zakręci ci w głowie, ale wręcz ją rozpali. Świat, jaki znacie, świat żywych, jest otoczony przez Piekło, które jest miejscem męki, ale nie jest celem tylko dla złych. Zgodnie z tą opowieścią piekło składa się z dziewięciu kręgów, które są zamieszkiwane przez dusze w zależności od charakteru ich śmierci. Na przykład w Dziewiątym Kręgu znajdują się ofiary poparzeń, a w Ósmym - utonięć, i to właśnie nimi się tutaj zajmujemy.<br> Teraz uwaga: jeśli jesteś nadmiernie empatyczny lub nie lubisz ekstremalnych horrorów, odpuść sobie. „Duch Ognia” jest pełen grozy, w najmniejszych szczegółach, i zawiera wiele scen brzydkiej, brutalnej przemocy, przerażających zgonów i nadużyć (dorosłych i nieletnich). Jeśli czytałeś wcześniej książki Mastertona, wiesz, że często nie ma on skrupułów, jeśli chodzi o przemoc i grozę. Oceniam, że książka ta jest równie ekstremalna, a może nawet bardziej, niż jakakolwiek inna pozycja tego autora.<br> Pomijając to, ta powieść jest bardzo dobrze napisana, postacie są szeroko rozbudowane (wiele postaci - drugorzędni gracze nie są tylko scenicznymi manekinami, ale są naprawdę rozwinięci), metafizyka jest szczegółowo wyjaśniona, nawet dla bardzo racjonalnych śledczych zajmujących się podpaleniami, a linia fabularna jest napięta. Od razu wciągnęłam się w tę historię i nie mogłam się od niej oderwać. Dla fanów Grahama Mastertona i wielbicieli dobrze rozegranego ekstremalnego horroru jest to pozycja obowiązkowa.

Graham Masterton, uznany od lat mistrz makabry, przedstawia jedną ze swoich najlepszych powieści: „Duch Ognia”, elektryzujący horror, który nie tylko zakręci ci w głowie, ale wręcz ją rozpali. Świat, jaki znacie, świat żywych, jest otoczony przez Piekło, które jest miejscem męki, ale nie jest celem tylko dla złych. Zgodnie z tą opowieścią piekło składa się z dziewięciu kręgów, które są zamieszkiwane przez dusze w zależności od charakteru ich śmierci. Na przykład w Dziewiątym Kręgu znajdują się ofiary poparzeń, a w Ósmym - utonięć, i to właśnie nimi się tutaj zajmujemy.<br> Teraz uwaga: jeśli jesteś nadmiernie empatyczny lub nie lubisz ekstremalnych horrorów, odpuść sobie. „Duch Ognia” jest pełen grozy, w najmniejszych szczegółach, i zawiera wiele scen brzydkiej, brutalnej przemocy, przerażających zgonów i nadużyć (dorosłych i nieletnich). Jeśli czytałeś wcześniej książki Mastertona, wiesz, że często nie ma on skrupułów, jeśli chodzi o przemoc i grozę. Oceniam, że książka ta jest równie ekstremalna, a może nawet bardziej, niż jakakolwiek inna pozycja tego autora.<br> Pomijając to, ta powieść jest bardzo dobrze napisana, postacie są szeroko rozbudowane (wiele postaci - drugorzędni gracze nie są tylko scenicznymi manekinami, ale są naprawdę rozwinięci), metafizyka jest szczegółowo wyjaśniona, nawet dla bardzo racjonalnych śledczych zajmujących się podpaleniami, a linia fabularna jest napięta. Od razu wciągnęłam się w tę historię i nie mogłam się od niej oderwać. Dla fanów Grahama Mastertona i wielbicieli dobrze rozegranego ekstremalnego horroru jest to pozycja obowiązkowa.