Dubaj

Manhattan na pustyni to doskonałe porównanie dla Dubaju, miejsca, które zdaje się ucieleśniać współczesne wyobrażenie przepychu i zaawansowanej technologii. Miejscowe drapacze chmur, imponujące wyspy palmowe oraz złociste plaże stanowią tło dla jednych z najbardziej luksusowych hoteli, sklepów i restauracji na świecie. Choć w ten sposób Dubaj często jest postrzegany, warto zadać pytanie, co naprawdę kryje się za szklaną fasadą tego miasta.

Dla Jacka Pałkiewicza, znanego podróżnika i odkrywcy, wizyta w Dubaju była pierwszą prawdziwą okazją do spędzenia wakacji z żoną Lindą w atmosferze pięciogwiazdkowego wypoczynku. Jednak dziennikarskie oko Pałkiewicza szybko zaczęło dostrzegać rysy na monolicie tego luksusu. Dubaj często kojarzony jest z bogactwem pochodzącym z ropy naftowej, choć w rzeczywistości jego ekonomiczny sukces opiera się na gwałtownie rozwijającym się rynku nieruchomości, finansach, turystyce oraz transporcie lotniczym.

Interesującym aspektem Dubaju jest jego demograficzna struktura – prawdziwi Emiratczycy stanowią jedynie jedną czwartą populacji miasta. Na przedmieściach można znaleźć przerażające getta zamieszkane przez nisko opłacanych pracowników z Pakistanu i Indii. To oni swoją ciężką pracą utrzymują świetność tego ekstrawaganckiego miejsca, jednocześnie borykając się z trudnymi warunkami życia, z nadzieją, że taka jest ich droga.

Dubaj, choć na pierwszy rzut oka wygląda jak oaza luksusu, okazuje się często iluzorycznym wytworem, gdyż prawdziwą rzeczywistością jest otaczająca go pustynia. Poza kręgiem zraszaczy nawadniających zielone tereny miasta, zaczyna się surowość pustynnego krajobrazu.