Doskonała

<p>"Doskonała" to druga część dystopijnej serii, która przedstawia nam społeczeństwo podzielone na doskonałych i niedoskonałych - ci drudzy to ci, którzy popełnili w swoim życiu czyny uznane za moralnie i etycznie naganne, są sądzeni przez Trybunał i zmuszeni do noszenia fizycznych znaków, które ich identyfikują, a także do życia bez praw. Celestine North, po tym jak została bezlitośnie naznaczona na sześciu częściach ciała znakiem oznaczającym niedoskonałość, czuje się bardziej doskonała niż kiedykolwiek. Ludzie, którzy wcześniej byli naznaczeni i całkowicie zepchnięci na margines społeczeństwa, mają nadzieję, że Celestine coś zmieni, cokolwiek to jest, na lepsze dla nich. Celestine to dziewczyna, która musiała nauczyć się, że nie należy kierować się normami dyktowanymi przez społeczeństwo, że musi być wierna swoim uczuciom i nie pozwalać innym decydować za nią. W tej książce widzimy jak wyrasta na silną dziewczynę, która jest w stanie stawić czoła swoim najgorszym lękom i wrogom. Jej związek z Carrickiem ewoluuje, on, który był jej kotwicą w najczarniejszej godzinie, staje się jej nowym partnerem życiowym, z którym walczy o wolność i przyszłość. Jednak i on coś ukrywa i Celestine będzie musiała zdecydować, czy mu zaufać.</p><p>Poprzedni tom był o wiele bardziej refleksyjny, badający temat doskonałości i współczucia. Oczywiście odnajdujemy to również w „Doskonałej”, ale znalazło się tu znacznie więcej napięcia, adrenaliny, ponieważ nasz bohater jest w biegu i ścigany przez większość powieści. Refleksje i przemyślenia Celestine są świetne i są bardzo ważne, pokazują jej rozwój i zmiany w całej historii, ale bardzo podobały mi się fragmenty z większą ilością akcji i napięcia.</p><p>Seria „Skaza” Cecelii Ahern jest o idealnym świecie, w którym wszystko co jest poza proponowane przez społeczeństwo jest uważane za niedoskonałe. Oczywiście jak wiemy niedoskonałym rzecz ludzka być. Popełniamy błędy, uczymy się na nich i myślę, że przesłanie jest takie, że idealne społeczeństwo nie istnieje, bo jako istoty ludzkie wszyscy popełniamy błędy w naszym życiu. Kiedy człowiek popełnia błąd, ma pełne prawo do zadośćuczynienia, regeneracji i stanięcia na nogi bez okrutnego dezawuowania. Bądźmy społeczeństwem empatycznym, współczującym i logicznym ?</p><p>Styl pisania w „Doskonałej” jest porywający, historia ekscytująca i kryje w sobie kilka niespodzianek. Od połowy robi się znacznie bardziej emocjonująco i desperacko chciałam wiedzieć jak się skończy. Zakończenie było świetne, wszystko po prostu pasowało. Książka przelatuje, nie daje chwili wytchnienia, nie ma tu pauz, czy nudy, wszystko jest dopracowane do perfekcji, by porwać czytelnika, a ja byłam urzeczona. Z przyjemnością polecam tę serię innym</p>

<p>Czuję się wstrząśnięta. W sposób efektowny, przerażający i opresyjny. W sposób, który może wywołać tylko historia, która naprawdę ujmuje. "Doskonałą" to nie tylko godna kontynuacja „Skazy”, ale także wyjątkowo dobry finał. Myślę, że będę potrzebowała trochę czasu, aby naprawdę dojść do siebie po tej książce - zwłaszcza, że zawiera ona motyw, który wydaje się być coraz ważniejszy również w rzeczywistości. Doskonałość.&nbsp;</p><p>Dwutomowa seria Cecelii Ahern skłania do refleksji i z pewnością nie jest lekką rozrywką, wręcz przeciwnie. „Doskonała” doprowadziła mnie do płaczu, sprawiła, że zadrżałam we własnym łóżku pod ciepłą pośceilą. Jeśli chcesz zanurzyć się w świecie Celestine North, przygotuj się na to, że będzie cię on oplatał i nie wypuści cię, nawet po skończeniu ostatniego rozdziału. Boli pozostawienie bohaterów za sobą. Jak zawsze, gdy już polubi się postacie z książek, nie można przestać zadawać pytań. Zawsze chcesz wiedzieć więcej, czytać więcej, doświadczać więcej.&nbsp;</p><p>Podobnie jak w przypadku poprzedniczki, styl pisania w „Doskonałej” jest płynny, jasny i prosty. Czyta się to tak, jakby Cecelia Ahern nie musiała zadawać sobie trudu, by przenieść tę historię na papier. Jasne, jedna czy dwie rzeczy mogą wydawać się trochę niewiarygodne, ale właśnie dlatego to fikcja, a nie traktat naukowy. Myślę, że zależało jej na tym, aby przekazać główne przesłanie książki w sposób jak najbardziej rozrywkowy i zdecydowanie jej się to udało.</p><p>Celestynka niesamowicie mi się podobała. Nie jest kimś, kto idzie do walki uzbrojony po uszy i kosi wszystko na swojej drodze. Walczy po swojemu: z logiką i współczuciem. Dlatego czytelnicy mogą się z nią tak dobrze utożsamiać i współczuć jej. To już zadziałało w przypadku Katniss Everdeen i tutaj sprawdza się równie dobrze, jeśli nie nawet bardziej, bo Celestine musi zajmować się rzeczami, które naprawdę istnieją w rzeczywistości i to kilka razy przyprawiło mnie o gęsią skórkę.</p><p>W "Doskonałej" nie ma wyraźnego podziału ról. Ci dobrzy nie są tylko dobrzy, a ci źli nie są tylko źli. Przede wszystkim są to ludzie ze wszystkimi swoimi tęsknotami, wadami, lękami, radościami i potrzebami. Cecelia Ahern sprawia, że rzekomo źli faceci wydają się tak samo ludzcy jak ci dobrzy i to mi się bardzo podobało. W dzisiejszych czasach bardzo łatwo jest potępić kogoś za to czy tamto. Mało kto zadaje pytania, angażuje się w rozmowę ze swoim odpowiednikiem lub poważnie zastanawia się nad tym, co zrobiłby na jego miejscu. Myślenie chyba jakoś wyszło z mody, dlatego takie książki jak "Skaza" i „Doskonała” są potrzebne, by przypominać nam o pewnych rzeczach, pod warunkiem, że jesteśmy na nie otwarci.</p>