Dolina Tęczy

Wspaniała książka, jak zawsze Lucy Maud Montgomery błyszczy swoimi opisami. Delektuję się każdym przeczytanym słowem jak soczystym kawałkiem owocu, którego słodki smak nigdy nie opuszcza moich ust. Każda postać coś dla mnie znaczy i w jakiś sposób mnie porusza.<br> Są postacie, których chciałabym mieć więcej, zwłaszcza Una. Chciałabym poznać więcej jej kłopotów i przygód, zwłaszcza że jestem do niej podobna - wrażliwa i nieśmiała. Ale autorka poświęca najwięcej uwagi Faith niż któremukolwiek z pozostałej trójki dzieci. To zrozumiałe, zważywszy na jej żywiołową, aktywną osobowość, i nie ma wątpliwości, że jest zabawną, sympatyczną bohaterką. <br> Zawsze uwielbiam romanse Lucy Maud Montgomery, zwłaszcza ich początki i kulminacje, ale autorka ma tendencję do pomijania ich rozwoju, co jest łatwiejsze niż faktyczne pokazanie rozmów. Podsumowania i okoliczności jej romansów są tak pięknie opisane, że i tak je uwielbiam, ale mimo to czuję się trochę oszukana.<br> Bardzo podobają mi się przerwy, w których panna Cornelia i Susan wyrażają swoje opinie na różne tematy, a także dyskusje teologiczne dorosłych i dzieci. Wszystkie one są przyjemne i skłaniają do refleksji.<br> Mimo pewnych niejasności, Dolina Tęczy jest absolutnie urocza i złota. Jakże chciałabym mieć własną Dolinę Tęczy i grupę takich dzieci jak Blythe'owie i Meredithowie, z którymi mogłabym się w niej przechadzać! Lucy Maud Montgomery jest autorką, która od razu wzbudza we mnie pragnienie, by zamieszkać w świecie jej książek.<br> Jakże bym chciała, żeby pomiędzy Doliną Tęczy a Rillą ze Złotego Brzegu powstała jeszcze jedna książka, w której wszyscy Blythe'owie i Meredithowie będą dorastać!

Wspaniała książka, jak zawsze Lucy Maud Montgomery błyszczy swoimi opisami. Delektuję się każdym przeczytanym słowem jak soczystym kawałkiem owocu, którego słodki smak nigdy nie opuszcza moich ust. Każda postać coś dla mnie znaczy i w jakiś sposób mnie porusza.<br> Są postacie, których chciałabym mieć więcej, zwłaszcza Una. Chciałabym poznać więcej jej kłopotów i przygód, zwłaszcza że jestem do niej podobna - wrażliwa i nieśmiała. Ale autorka poświęca najwięcej uwagi Faith niż któremukolwiek z pozostałej trójki dzieci. To zrozumiałe, zważywszy na jej żywiołową, aktywną osobowość, i nie ma wątpliwości, że jest zabawną, sympatyczną bohaterką. <br> Zawsze uwielbiam romanse Lucy Maud Montgomery, zwłaszcza ich początki i kulminacje, ale autorka ma tendencję do pomijania ich rozwoju, co jest łatwiejsze niż faktyczne pokazanie rozmów. Podsumowania i okoliczności jej romansów są tak pięknie opisane, że i tak je uwielbiam, ale mimo to czuję się trochę oszukana.<br> Bardzo podobają mi się przerwy, w których panna Cornelia i Susan wyrażają swoje opinie na różne tematy, a także dyskusje teologiczne dorosłych i dzieci. Wszystkie one są przyjemne i skłaniają do refleksji.<br> Mimo pewnych niejasności, Dolina Tęczy jest absolutnie urocza i złota. Jakże chciałabym mieć własną Dolinę Tęczy i grupę takich dzieci jak Blythe'owie i Meredithowie, z którymi mogłabym się w niej przechadzać! Lucy Maud Montgomery jest autorką, która od razu wzbudza we mnie pragnienie, by zamieszkać w świecie jej książek.<br> Jakże bym chciała, żeby pomiędzy Doliną Tęczy a Rillą ze Złotego Brzegu powstała jeszcze jedna książka, w której wszyscy Blythe'owie i Meredithowie będą dorastać!

Jestem taka szczęśliwa, że w końcu przeczytałam Dolinę Tęczy! Poprzednie książki z serii Ania z Zielonego Wzgórza autorstwa Lucy Maud Montgomery przeczytałam już kilka lat temu ... ale nigdy nie sięgnęłam po siódmą część z serii o Ani Shirley. Teraz już to zrobiłam! I to była świetna zabawa! Cudownie było powrócić do tego klasycznego świata, pełnego wspaniałych postaci. Te fragmenty, w których zobaczyliśmy Anię, oczywiście bardzo mi się podobały! Tęskniłam za nią! Jest tak samo namiętna, kapryśna, słodka i zachwycająca jak zawsze. I przyznaję, że serce mi się radowało, gdy ktoś mówił: "Ania Blythe!". Wracają wspomnienia, gdy kiedyś gardziła chłopcem, Gilbertem Blythe, podczas gdy on robił wszystko, by zwrócić na siebie jej uwagę! Uwielbiam ich uroczy romans!<br> Dzieci Gilberta i Ani były urocze! W moim odczuciu wszystkie dzieci, zarówno Ani i Gilberta, jak i pastora, miały wyjątkowe osobowości, a ich przygody były zabawne i pełne humoru. Wzruszające, a nawet chwytające za serce. Romans pana Mereditha i Rosemary ... czarujący. <br> W pannie Corneli i Susan było coś tak aroganckiego i nadętego. Zawsze mówiły o innych ludziach i zachowywały się tak, jakby były o wiele lepsze! -Nie podobała mi się ich osądzająca postawa ani życzeniowa manieryczność. <br> „Dolina Tęczy” była lekturą o dość wolnym tempie, ale tak właśnie jest z seria Ani z Zielonego Wzgórza. A kiedy mam ochotę na klasykę, z przyjemnością zaglądam do życia Ani!<br> Ogólnie rzecz biorąc, „Dolina Tęczy” była przyjemną lekturą i z niecierpliwością czekam na powrót do tych bohaterów.

Jestem taka szczęśliwa, że w końcu przeczytałam Dolinę Tęczy! Poprzednie książki z serii Ania z Zielonego Wzgórza autorstwa Lucy Maud Montgomery przeczytałam już kilka lat temu ... ale nigdy nie sięgnęłam po siódmą część z serii o Ani Shirley. Teraz już to zrobiłam! I to była świetna zabawa! Cudownie było powrócić do tego klasycznego świata, pełnego wspaniałych postaci. Te fragmenty, w których zobaczyliśmy Anię, oczywiście bardzo mi się podobały! Tęskniłam za nią! Jest tak samo namiętna, kapryśna, słodka i zachwycająca jak zawsze. I przyznaję, że serce mi się radowało, gdy ktoś mówił: "Ania Blythe!". Wracają wspomnienia, gdy kiedyś gardziła chłopcem, Gilbertem Blythe, podczas gdy on robił wszystko, by zwrócić na siebie jej uwagę! Uwielbiam ich uroczy romans!<br> Dzieci Gilberta i Ani były urocze! W moim odczuciu wszystkie dzieci, zarówno Ani i Gilberta, jak i pastora, miały wyjątkowe osobowości, a ich przygody były zabawne i pełne humoru. Wzruszające, a nawet chwytające za serce. Romans pana Mereditha i Rosemary ... czarujący. <br> W pannie Corneli i Susan było coś tak aroganckiego i nadętego. Zawsze mówiły o innych ludziach i zachowywały się tak, jakby były o wiele lepsze! -Nie podobała mi się ich osądzająca postawa ani życzeniowa manieryczność. <br> „Dolina Tęczy” była lekturą o dość wolnym tempie, ale tak właśnie jest z seria Ani z Zielonego Wzgórza. A kiedy mam ochotę na klasykę, z przyjemnością zaglądam do życia Ani!<br> Ogólnie rzecz biorąc, „Dolina Tęczy” była przyjemną lekturą i z niecierpliwością czekam na powrót do tych bohaterów.