Dobry omen

"Dobry omen"<br> <br> Terry Pratchett jest zdecydowanie moim ulubionym pisarzem. Uwielbiam Świat Dysku i nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła kontynuować podróż przez tę serię. Neil Gaiman to mój kolejny ulubiony autor - literacka supergwiazda, która napisała m.in. "Ocean na końcu drogi", "Nigdziebądź" i "Amerykańscy bogowie". Obydwaj mają bardzo celne spostrzeżenia w swoich książkach. Obydwaj stworzyli tak wiele światów wypełnionych przeróżnymi postaciami, które oddawały ludzkie cechy w sposób doskonały. Obydwaj mają ten brytyjski dowcip, który choć momentami tak inny, to jest tak zabawny. Terry Pratchett i Neil Gaiman razem? Wydaje się, że to idealne połączenie. <br> <br> Większość ludzi, którzy próbują przewidzieć przyszłość, spektakularnie się myli. Jednak jedna osoba się nie pomyliła - Agnes Nutter, czarownica. Książka, którą pozostawiła w 1655 roku, została napisana na krótko przed tym, jak eksplodowała i zrujnowała życie kilku osobom. Ale wtedy oni chcieli zrujnować jej. Książka nie tylko przepowiada dzień końca świata, ale nawet dokładny czas i ma nastąpić w następną sobotę, tuż po herbacie. Historia zaczyna się, kiedy Anioł i Demon prowadzą rozmowę na temat wygnania mężczyzny i kobiety z Edenu. Następnie przeskakuje tysiące lat do czasów współczesnych. Anioł Azirafal żyje, czekając na ostateczne dni jako kolekcjoner unikatowych książek. Demon - niegdyś znany jako Crawly ze względu na swój udział w upadku człowieka - zmienił imię na bardziej przyjazne Crowley i robi to, co do niego należy, by drażnić synów człowieczych, zakłócając ruch uliczny i zapychając linie telefoniczne. Crowley został właśnie powiadomiony, że nadszedł jego czas. Antychryst, przepowiedziany syn szatana, ma się narodzić i nadszedł czas, by Crowley wkroczył do akcji i upewnił się, że pomiot diabła zostanie wysłany do właściwego domu. Tylko że Crowley nie jest aż tak bardzo zainteresowany zakończeniem świata. Podoba mu się tutaj i aniołowi Azirafalowi również.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, jest to pomysłowa powieść, która w zabawny sposób pokazuje anioły, demony i walkę między nimi. Oczywiście, poczucie humoru jest rzeczą subiektywną i nie każdemu musi przypaść do gustu. "Dobry omen" jest też taką książką, że wydaje się, że autorzy mieli sporo zabawy podczas jej wspólnego pisania. Główni bohaterowie dobrze ze sobą współgrali, tworząc w parzę coś więcej, aniżeli mogliby osobno. Historia i wszystkie jej postacie są warte poświęcenia czasu. Momentami jednak, z powodu dużej liczby bohaterów, historia wydaje się nieklarowna. <br> <br> "“Nie rozumiem, co jest tak fajnego w stworzeniu ludzi jako ludzi, a potem robieniu awantur, że się zachowują jak ludzie”<br> <br> Duet Pratchett/Gaiman zapewnia wszystko, z czego słyną ci autorzy: łatwość czytania, inteligentny humor przepełniony sarkazmem, płynną fabułę, która wzbudza naszą wyobraźnię, a przede wszystkim bardzo trafne obserwacje dotyczące ludzkiej natury, jak również (w Pratchettowski sposób) kompletny brak szacunku dla ustalonych wartości i idei. Momentami osobom zaznajomionym z ich stylami łatwo jest odróżnić, który z nich napisał który fragment. Szkoda, że panowie już nic więcej razem nie napiszą. <br> <br> Polecam, 4,5/5.

Zanim Neil Gaiman stał się Neilem Gaimanem, a gdy Terry Pratchett dopiero zaczynał być Terrym Pratchettem, zostali oni przyjaciółmi i napisali razem książkę, która powstała z połowy opowiadania, które napisał Neil napisał i nie wiedział, jak skończyć. Rezultatem jest nieskończenie cytowalna i nieskończenie zabawna opowieść o Apokalipsie, która został dokładnie przepowiedziana w XVII przez Agnes Nutter, zanim eksplodowała na stosie.<br> <br> Tak czy inaczej, koniec świata jest blisko. Zaplanowany na najbliższą sobotę. Armie nieba i piekła gromadzą się na ostateczne starcie, Czterej Jeźdźcy Apokalipsy wyruszają w drogę, Atlantyda wynurzyła się, pada deszcz ryb - ale dzięki roztargnionej szatańskiej zakonnicy, Antychryst został umieszczony w niewłaściwym miejscu. I tak oto przeciwnik, pogromca królów, anioł bezdennej otchłani, wielka bestia, książę tego świata, ojciec kłamstwa, pomiot szatana i władca ciemności dorasta w środowisku wolnym od wpływu nieba i piekła. Jest normalnym, jedenastoletnim dzieciakiem, któremu przypadkiem przeznaczone jest doprowadzić do sukcesu ten plan. Jednak ziemscy przedstawiciele dobra i zła nie cieszą się na nadejście końca świata: Crowley, demon i były anioł, który nie tyle upadł, co staczał się w dół (w głębi duszy jest w nim iskierka dobra), oraz Azirafal, anioł i handlarz rzadkimi książkami na pół etatu, którzy żyją na Ziemi i raczej polubili ten styl życia, a także siebie nawzajem.<br> <br> "Dobry omen" opowiada stosunkowo oklepaną historię, ale chyba nikt nigdy nie próbował udawać, że jest inaczej. Bohaterowie są archetypiczni, lecz to zrozumiałe i odpowiednie w kontekście takiej powieści jak ta. Chyba tym co sprawia, iż ta książka tak się podoba ludziom jest po prostu humor. Ilość zwrotów akcji, zabawnych spostrzeżeń i charakterystycznych dla Terry'ego Pratchetta jest porównywalna z ilością planet w kosmosie. <br> <br> Czytając, trzeba czerpać jak najwięcej ze szczegółów. Dla przykładu, gdy Crowley jeździ autem i wciska play w radiu, to dowolna kaseta znajdująca się w nim zamieni się na kasetę ze składanką z najlepszymi hitami zespołu Queen.<br> <br> Adaptacja serialowa podoba mi się jeszcze bardziej. Serial skupia się w większej części na Azirafalu i Crowley'u, najprawdopodobniej dlatego, że Gaiman wiedział, iż relacja tych dwóch panów jest motorem napędowym całej historii. Co ciekawe, najczęściej filmy/seriale na podstawie książek nie okazują się tak udane jak pierwowzoru. W tym wypadku adaptacja okazała się świetna. <br> <br> Jeśli odczuwasz dużą wrażliwość wobec komentarzy dotyczących religii, nie czytaj tej książki! Jeśli nie znosisz angielskiego humoru, nie czytaj tej książki! W przeciwnym razie powinieneś być zadowolony i docenić celne obserwację dotyczące żywota człowieka i świetny angielski humor.

"Dobry omen"<br> <br> Terry Pratchett jest zdecydowanie moim ulubionym pisarzem. Uwielbiam Świat Dysku i nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła kontynuować podróż przez tę serię. Neil Gaiman to mój kolejny ulubiony autor - literacka supergwiazda, która napisała m.in. "Ocean na końcu drogi", "Nigdziebądź" i "Amerykańscy bogowie". Obydwaj mają bardzo celne spostrzeżenia w swoich książkach. Obydwaj stworzyli tak wiele światów wypełnionych przeróżnymi postaciami, które oddawały ludzkie cechy w sposób doskonały. Obydwaj mają ten brytyjski dowcip, który choć momentami tak inny, to jest tak zabawny. Terry Pratchett i Neil Gaiman razem? Wydaje się, że to idealne połączenie. <br> <br> Większość ludzi, którzy próbują przewidzieć przyszłość, spektakularnie się myli. Jednak jedna osoba się nie pomyliła - Agnes Nutter, czarownica. Książka, którą pozostawiła w 1655 roku, została napisana na krótko przed tym, jak eksplodowała i zrujnowała życie kilku osobom. Ale wtedy oni chcieli zrujnować jej. Książka nie tylko przepowiada dzień końca świata, ale nawet dokładny czas i ma nastąpić w następną sobotę, tuż po herbacie. Historia zaczyna się, kiedy Anioł i Demon prowadzą rozmowę na temat wygnania mężczyzny i kobiety z Edenu. Następnie przeskakuje tysiące lat do czasów współczesnych. Anioł Azirafal żyje, czekając na ostateczne dni jako kolekcjoner unikatowych książek. Demon - niegdyś znany jako Crawly ze względu na swój udział w upadku człowieka - zmienił imię na bardziej przyjazne Crowley i robi to, co do niego należy, by drażnić synów człowieczych, zakłócając ruch uliczny i zapychając linie telefoniczne. Crowley został właśnie powiadomiony, że nadszedł jego czas. Antychryst, przepowiedziany syn szatana, ma się narodzić i nadszedł czas, by Crowley wkroczył do akcji i upewnił się, że pomiot diabła zostanie wysłany do właściwego domu. Tylko że Crowley nie jest aż tak bardzo zainteresowany zakończeniem świata. Podoba mu się tutaj i aniołowi Azirafalowi również.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, jest to pomysłowa powieść, która w zabawny sposób pokazuje anioły, demony i walkę między nimi. Oczywiście, poczucie humoru jest rzeczą subiektywną i nie każdemu musi przypaść do gustu. "Dobry omen" jest też taką książką, że wydaje się, że autorzy mieli sporo zabawy podczas jej wspólnego pisania. Główni bohaterowie dobrze ze sobą współgrali, tworząc w parzę coś więcej, aniżeli mogliby osobno. Historia i wszystkie jej postacie są warte poświęcenia czasu. Momentami jednak, z powodu dużej liczby bohaterów, historia wydaje się nieklarowna. <br> <br> "“Nie rozumiem, co jest tak fajnego w stworzeniu ludzi jako ludzi, a potem robieniu awantur, że się zachowują jak ludzie”<br> <br> Duet Pratchett/Gaiman zapewnia wszystko, z czego słyną ci autorzy: łatwość czytania, inteligentny humor przepełniony sarkazmem, płynną fabułę, która wzbudza naszą wyobraźnię, a przede wszystkim bardzo trafne obserwacje dotyczące ludzkiej natury, jak również (w Pratchettowski sposób) kompletny brak szacunku dla ustalonych wartości i idei. Momentami osobom zaznajomionym z ich stylami łatwo jest odróżnić, który z nich napisał który fragment. Szkoda, że panowie już nic więcej razem nie napiszą. <br> <br> Polecam, 4,5/5.

Zanim Neil Gaiman stał się Neilem Gaimanem, a gdy Terry Pratchett dopiero zaczynał być Terrym Pratchettem, zostali oni przyjaciółmi i napisali razem książkę, która powstała z połowy opowiadania, które napisał Neil napisał i nie wiedział, jak skończyć. Rezultatem jest nieskończenie cytowalna i nieskończenie zabawna opowieść o Apokalipsie, która został dokładnie przepowiedziana w XVII przez Agnes Nutter, zanim eksplodowała na stosie.<br> <br> Tak czy inaczej, koniec świata jest blisko. Zaplanowany na najbliższą sobotę. Armie nieba i piekła gromadzą się na ostateczne starcie, Czterej Jeźdźcy Apokalipsy wyruszają w drogę, Atlantyda wynurzyła się, pada deszcz ryb - ale dzięki roztargnionej szatańskiej zakonnicy, Antychryst został umieszczony w niewłaściwym miejscu. I tak oto przeciwnik, pogromca królów, anioł bezdennej otchłani, wielka bestia, książę tego świata, ojciec kłamstwa, pomiot szatana i władca ciemności dorasta w środowisku wolnym od wpływu nieba i piekła. Jest normalnym, jedenastoletnim dzieciakiem, któremu przypadkiem przeznaczone jest doprowadzić do sukcesu ten plan. Jednak ziemscy przedstawiciele dobra i zła nie cieszą się na nadejście końca świata: Crowley, demon i były anioł, który nie tyle upadł, co staczał się w dół (w głębi duszy jest w nim iskierka dobra), oraz Azirafal, anioł i handlarz rzadkimi książkami na pół etatu, którzy żyją na Ziemi i raczej polubili ten styl życia, a także siebie nawzajem.<br> <br> "Dobry omen" opowiada stosunkowo oklepaną historię, ale chyba nikt nigdy nie próbował udawać, że jest inaczej. Bohaterowie są archetypiczni, lecz to zrozumiałe i odpowiednie w kontekście takiej powieści jak ta. Chyba tym co sprawia, iż ta książka tak się podoba ludziom jest po prostu humor. Ilość zwrotów akcji, zabawnych spostrzeżeń i charakterystycznych dla Terry'ego Pratchetta jest porównywalna z ilością planet w kosmosie. <br> <br> Czytając, trzeba czerpać jak najwięcej ze szczegółów. Dla przykładu, gdy Crowley jeździ autem i wciska play w radiu, to dowolna kaseta znajdująca się w nim zamieni się na kasetę ze składanką z najlepszymi hitami zespołu Queen.<br> <br> Adaptacja serialowa podoba mi się jeszcze bardziej. Serial skupia się w większej części na Azirafalu i Crowley'u, najprawdopodobniej dlatego, że Gaiman wiedział, iż relacja tych dwóch panów jest motorem napędowym całej historii. Co ciekawe, najczęściej filmy/seriale na podstawie książek nie okazują się tak udane jak pierwowzoru. W tym wypadku adaptacja okazała się świetna. <br> <br> Jeśli odczuwasz dużą wrażliwość wobec komentarzy dotyczących religii, nie czytaj tej książki! Jeśli nie znosisz angielskiego humoru, nie czytaj tej książki! W przeciwnym razie powinieneś być zadowolony i docenić celne obserwację dotyczące żywota człowieka i świetny angielski humor.