Długi kosmos. Długa Ziemia. Tom 5

"Długi kosmos"(2017)

Chcąc opisać całą serię "Długa Ziemia", powiedziałbym, że jest to powolna wędrówka wokół koncepcji i scenariuszy istnienia olbrzymiej ilość miejsc odpowiadających naszej planecie. Z tego właśnie powodu seria spotkała się z niepochlebnymi opiniami. Nie obfituje ona w akcję i emocje. "Długi kosmos" wpisuje się w ten schemat i w dalszym ciągu w ekscytujący sposób eksploruje tematy naukowe.

Historia książki rozpoczyna się w roku 2070 i minęło około 60 lat odkąd młody Joshua Valiente stał się jednym z pierwszych ludzi, którzy wkroczyli na miliony różnych Długich Ziem. W między czasie na podstawowej Ziemi ludzka populacje niemal pogrążyła się bombą atomową, a wulkan w Yellowstone prawie zniszczył świat. Wówczas ekspanja ludzi zwiększyła się jeszcze bardziej. Teraz, 60 lat później, kiedy Ziemia w zasadzie się uzdrowiła, Joshua Valiente pragnie powrócić na swoją ojczystą Ziemi, ale musi przeżyć jeszcze jedną przygodę, która niemal zakończyła się dla niego śmiercią. Przed tym wszystkie wersje Ziemi otrzymują sygnał, który do czegoś zaprasza i jak się okazuje niedługo później, wiadomość pochodzi od pewnej wyższej rasy z innej planety.

Naprawdę nie mogłem doczekać się, aby ją przeczytać. Dużą ciekawość budziły we mnie dalsze losy Joshuy Valiente, a prawdopodobnie jeszcze większą odpowiedzi na pozostałe po poprzedniej części pytania. "Długi kosmos" stanowi trafne zwieńczenie podróży w tej pięciotomowej serii. Muszę przyznać, że były czasy, kiedy zastanawiałem się, dlaczego śledziłem serię "Długa Ziemia" Terry'ego Pratchetta i Stephena Baxtera, ale myślę, że wciąż wracałem dla tych wspaniałych koncepcji, które zakrywały niedociągnięcia środkowych książek tego cyklu. "Długi kosmos" i cała seria to jedna wielka skomplikowana rzecz. Należy ją czytać po kolei, aby się nie pogubić. Każda książka to wstęp do kolejnej części i warto przeczytać je w krótkich odstępach, aby być na bieżąco z treścią. Autorzy stworzyli mega interesujące miejsca i myślę, że dobrze opisali kwestie techniczne swoich założeń. Kilka linii fabularnych potrafiło mnie zainteresować w naprawdę dużym stopniu. Choć książka pozbawiona jest znaczącego humoru, znanego fanom Pratchetta, wciąż np. Lobsang, był w stanie rozweselić mnie swoimi zachowaniami.

"Długi kosmos" to ostatnia książka napisana przez Terry'ego Pratchetta, choć najprawdopodobniej to Baxter napisał jej większą część, gdyż ten pierwszy po prostu umierał walcząc z chorobą Alzheimera. Zarówno Terry jak i jego córka Rhianna mówili kiedyś, że nie chcą widzieć jego niedokończonych tekstów dokończonych przez inne, mniej doświadczone ręce lub opublikowanych jako niedokończone opowieści. Terry w pewnym momencie zasugerował nawet, że dyski twarde zawierające takie fragmenty powinny zostać usunięte.

"Dołączcie do nas" można byłoby powiedzieć na koniec. Kupcie książkę i przeczytajcie ją tak jak my.

"Długi kosmos"(2017)

Chcąc opisać całą serię "Długa Ziemia", powiedziałbym, że jest to powolna wędrówka wokół koncepcji i scenariuszy istnienia olbrzymiej ilość miejsc odpowiadających naszej planecie. Z tego właśnie powodu seria spotkała się z niepochlebnymi opiniami. Nie obfituje ona w akcję i emocje. "Długi kosmos" wpisuje się w ten schemat i w dalszym ciągu w ekscytujący sposób eksploruje tematy naukowe.

Historia książki rozpoczyna się w roku 2070 i minęło około 60 lat odkąd młody Joshua Valiente stał się jednym z pierwszych ludzi, którzy wkroczyli na miliony różnych Długich Ziem. W między czasie na podstawowej Ziemi ludzka populacje niemal pogrążyła się bombą atomową, a wulkan w Yellowstone prawie zniszczył świat. Wówczas ekspanja ludzi zwiększyła się jeszcze bardziej. Teraz, 60 lat później, kiedy Ziemia w zasadzie się uzdrowiła, Joshua Valiente pragnie powrócić na swoją ojczystą Ziemi, ale musi przeżyć jeszcze jedną przygodę, która niemal zakończyła się dla niego śmiercią. Przed tym wszystkie wersje Ziemi otrzymują sygnał, który do czegoś zaprasza i jak się okazuje niedługo później, wiadomość pochodzi od pewnej wyższej rasy z innej planety.

Naprawdę nie mogłem doczekać się, aby ją przeczytać. Dużą ciekawość budziły we mnie dalsze losy Joshuy Valiente, a prawdopodobnie jeszcze większą odpowiedzi na pozostałe po poprzedniej części pytania. "Długi kosmos" stanowi trafne zwieńczenie podróży w tej pięciotomowej serii. Muszę przyznać, że były czasy, kiedy zastanawiałem się, dlaczego śledziłem serię "Długa Ziemia" Terry'ego Pratchetta i Stephena Baxtera, ale myślę, że wciąż wracałem dla tych wspaniałych koncepcji, które zakrywały niedociągnięcia środkowych książek tego cyklu. "Długi kosmos" i cała seria to jedna wielka skomplikowana rzecz. Należy ją czytać po kolei, aby się nie pogubić. Każda książka to wstęp do kolejnej części i warto przeczytać je w krótkich odstępach, aby być na bieżąco z treścią. Autorzy stworzyli mega interesujące miejsca i myślę, że dobrze opisali kwestie techniczne swoich założeń. Kilka linii fabularnych potrafiło mnie zainteresować w naprawdę dużym stopniu. Choć książka pozbawiona jest znaczącego humoru, znanego fanom Pratchetta, wciąż np. Lobsang, był w stanie rozweselić mnie swoimi zachowaniami.

"Długi kosmos" to ostatnia książka napisana przez Terry'ego Pratchetta, choć najprawdopodobniej to Baxter napisał jej większą część, gdyż ten pierwszy po prostu umierał walcząc z chorobą Alzheimera. Zarówno Terry jak i jego córka Rhianna mówili kiedyś, że nie chcą widzieć jego niedokończonych tekstów dokończonych przez inne, mniej doświadczone ręce lub opublikowanych jako niedokończone opowieści. Terry w pewnym momencie zasugerował nawet, że dyski twarde zawierające takie fragmenty powinny zostać usunięte.

"Dołączcie do nas" można byłoby powiedzieć na koniec. Kupcie książkę i przeczytajcie ją tak jak my.

"Długi kosmos", godne zakończenie serii Długa Ziemia, kończy się z nadzieją. Zakończenie wydaje się przekazywać, że przyszłość rysująca się przed nami wiele cudów, których nawet sobie nie wyobrażamy. Długa Ziemia rozważa, jak prawdopodobnie wyglądałaby teoria wielu światów, gdybyśmy kiedykolwiek znaleźli sposób nie tylko na jej udowodnienie, ale także na wykorzystanie jej w tak prosty sposób, jak "przeskakiwanie" pomiędzy nieskończonymi wersjami naszego wszechświata.

Geniusz, który Pratchett i Baxter dodali, polegał na tym, że te niezliczone inne światy są w dużej mierze puste. Wolne od duplikatów czy "złych bliźniaków". Zamiast tego ludzkość może swobodnie badać, osiedlać się i odkrywać niewyobrażalne możliwości - koniec niedostatków, nieskończoną przestrzeń do zasiedlania się, potrzebę ponownego zdefiniowania ludzkości i jej miejsca w kosmosie. Seria Długa Ziemia to jedna z niewielu prawdziwie klasycznych opowieści science fiction, które pobudzają wyobraźnię, respekt i zdumienie już samą próbą zastanowienia się nad konsekwencjami idei wieloświatów.

"Długi kosmos" wydaje się również odpowiednim zakończeniem serii, ponieważ odpowiada na większość głównych pytań, nie zamykając drzwi przed nieznaną przyszłością. Zamiast tego opisuje, w typowy dla siebie powolny sposób, jak w rzeczywistości może wyglądać życie dostosowane do Długiej Ziemi i Długiego kosmosu: ponowne skupienie się na rodzinie i przyjaciołach, niekończące się odkrywanie siebie i cudów wszechświata, pokorna akceptacja naszego miejsca, ale radosne spotkanie wszystkich stworzeń.

"Długi Kosmos" podobnie jak poprzednie części serii nie jest kosmicznym show, nie jest thrillerem akcji, ani nawet dramatem. Jest to raczej dziennik podróży, pisany przez i dla odkrywców. Kiedy skończyłem książkę, natychmiast zacząłem szukać znaczenia zakończenia, ale udało mi się głównie znaleźć całą masę marudzenia o książce i narzekania na brak szóstej książki. Szkoda.

Zdecydowanie jest to książka i seria dla myślącego czytelnika. Jeśli tylko chcesz użyć swojego mózgu, to "Długi kosmos" Ci się spodoba.

"[...] po czym można poznać filozofa? Po tym ilu słów używa, kiedy chce się poskarżyć na zatkany kibel".

"Długi kosmos", godne zakończenie serii Długa Ziemia, kończy się z nadzieją. Zakończenie wydaje się przekazywać, że przyszłość rysująca się przed nami wiele cudów, których nawet sobie nie wyobrażamy. Długa Ziemia rozważa, jak prawdopodobnie wyglądałaby teoria wielu światów, gdybyśmy kiedykolwiek znaleźli sposób nie tylko na jej udowodnienie, ale także na wykorzystanie jej w tak prosty sposób, jak "przeskakiwanie" pomiędzy nieskończonymi wersjami naszego wszechświata.

Geniusz, który Pratchett i Baxter dodali, polegał na tym, że te niezliczone inne światy są w dużej mierze puste. Wolne od duplikatów czy "złych bliźniaków". Zamiast tego ludzkość może swobodnie badać, osiedlać się i odkrywać niewyobrażalne możliwości - koniec niedostatków, nieskończoną przestrzeń do zasiedlania się, potrzebę ponownego zdefiniowania ludzkości i jej miejsca w kosmosie. Seria Długa Ziemia to jedna z niewielu prawdziwie klasycznych opowieści science fiction, które pobudzają wyobraźnię, respekt i zdumienie już samą próbą zastanowienia się nad konsekwencjami idei wieloświatów.

"Długi kosmos" wydaje się również odpowiednim zakończeniem serii, ponieważ odpowiada na większość głównych pytań, nie zamykając drzwi przed nieznaną przyszłością. Zamiast tego opisuje, w typowy dla siebie powolny sposób, jak w rzeczywistości może wyglądać życie dostosowane do Długiej Ziemi i Długiego kosmosu: ponowne skupienie się na rodzinie i przyjaciołach, niekończące się odkrywanie siebie i cudów wszechświata, pokorna akceptacja naszego miejsca, ale radosne spotkanie wszystkich stworzeń.

"Długi Kosmos" podobnie jak poprzednie części serii nie jest kosmicznym show, nie jest thrillerem akcji, ani nawet dramatem. Jest to raczej dziennik podróży, pisany przez i dla odkrywców. Kiedy skończyłem książkę, natychmiast zacząłem szukać znaczenia zakończenia, ale udało mi się głównie znaleźć całą masę marudzenia o książce i narzekania na brak szóstej książki. Szkoda.

Zdecydowanie jest to książka i seria dla myślącego czytelnika. Jeśli tylko chcesz użyć swojego mózgu, to "Długi kosmos" Ci się spodoba.

"[...] po czym można poznać filozofa? Po tym ilu słów używa, kiedy chce się poskarżyć na zatkany kibel".