Dlaczego podskakuję

„The Reason I Jump” to książka napisana przez Naokiego Higashidę, młodego Japończyka z autyzmem, który stworzył tę publikację, mając zaledwie trzynaście lat. Praca ta zdobyła popularność dzięki wstępowi Davida Mitchella, który, szukając informacji na temat autyzmu dla swojego syna, odkrył blog Higashidy. Mitchell w swoim wstępie stara się przekazać osobom z zewnątrz, czym jest autyzm, opisując wyzwania, jakie napotykają rodzice autystycznych dzieci, oraz porównując sytuację do głośnej roli Dustina Hoffmana w „Rain Manie”.

Mitchell stosuje również sugestywną metaforę, aby przygotować czytelnika do dalszej lektury, prosząc go, by wyobraził sobie, że wszystkie jego zdolności do kontrolowania ciała i zmysłów nagle znikają. Higashida napisał swoją książkę w formie specyficznego wywiadu, zadając pytania, które rodzice i opiekunowie osób z autyzmem często stawiają. Każdy rozdział rozpoczyna się od pytania, a następnie autor odpowiada, dzieląc się swoimi uczuciami i doświadczeniami, a także przemyśleniami innych autystycznych osób.

Ponad pięćdziesiąt pytań dotyczy różnych aspektów życia z autyzmem, od interakcji z innymi ludźmi przez trudności w komunikacji po codzienne radości. Chociaż Higashida nie potrafi odpowiedzieć na wszystkie pytania, często wydobywa jeden główny wniosek: osoby z autyzmem są takimi samymi ludźmi jak inni, choć ich ciała i umysły mogą im komplikować funkcjonowanie. Potrzebują bliskości i wsparcia, mimo że z trudem wyrażają swoje potrzeby i uczucia. Higashida opisuje świat osoby autystycznej jako rzeczywistość, w której czas płynie inaczej, a stabilne i przewidywalne elementy, takie jak liczby i rytmy, stają się kotwicami w chaotycznym świecie.

Tekst urozmaicają krótkie opowiadania Higashidy, który marzy o karierze pisarza. Dzięki temu jego książka oferuje nie tylko wgląd w życie z autyzmem, ale także pokazuje czytelnikom, że autystyczne dzieci pragną dorastać, uczyć się i nawiązywać relacje z innych ludźmi. Potrafią zauważyć, kiedy ich zachowania wywołują u innych zakłopotanie czy smutek, i starają się tego unikać.