Diabelska korona. Sigma Force. Tom 13

Co tym razem w fabule? U wybrzeży Brazylii zespół naukowców natyka się na dramatyczną sytuację. Na wyspie, którą odwiedzają, wszelkie życie zostało doszczętnie zniszczone przez niespotykany gatunek. Zanim naukowcy mogą poinformować o swoim odkryciu, atakują ich nieznani strzelcy, zabijając wszystkich oprócz jednego członka zespołu: entomologa i eksperta od jadu Kena Matsui. Zagrożenie jest również związane z tajemnicą zakopaną sto lat temu pod parkiem narodowym National Mall: kolekcją kości zachowanych w bursztynie. Przedmiot został ukryty przez grupę naukowców pod przewodnictwem Alexandra Bella po to, by chronić ludzkość. Ciężko jednak ukryć coś na zawsze. Starożytna siła zostaje ponownie uwolniona w postaci broni o niewyobrażalnej sile i aby ją powstrzymać, komandor Gray Pierce z Sigma Force musi przetrwać atak na wyspie Maui. Ale tym razem nawet Sigma może nie być w stanie rozwikłać śmiertelnej zagadki. Z każdym nowym odkryciem zagrożenie przekształca się, rośnie i rozprzestrzenia - przystosowując się i przeżywając każdą próbę powstrzymania go przed ponownym zawładnięciem światem. Z każdą transformacją rośnie w siłę... Grayowi kończy się czas i możliwości, będzie musiał podjąć trudną decyzję: aby zlikwidować zagrożenie i powstrzymać sprawców, połączy siły z największym przeciwnikiem Sigmy.

Ciężko mi w to uwierzyć, ale „Diabelska korona” jest już trzynastą książką z serii Sigma, ale nadal są to książki, które przykuwają mnie do kartek na długie godziny. Tym razem Gray Pierce i jego drużyna natrafiają na rodzaj os, zdecydowanie większych i silniejszych od normalnych, które mogą zniwelować świat, jaki znamy.

Żadną niespodzianką nie było dla mnie, że James Rollins po raz kolejny tworzy opowieść, która zawsze jest pełna akcji, rozgrywa się w krótkim czasie, ale z misjami w więcej niż jednej lokalizacji i zawsze z dużym napięciem i związanymi z tym niebezpieczeństwami. Miesza też w to wszystko zagadnienia naukowe, biologiczne i środowiskowe. I choć lubię wszystkie książki Rollinsa, to najprawdopodobniej „Diabelska korona” na dzień dzisiejszy stanie się moją ulubioną. Czarny charakter w tej części ekstra ciekawy i co więcej, jest to ktoś, kto sięga do narodzin Gildii. Bardzo podobała mi się również kwestia os i to, jak Rollins porusza kwestię tego, czy to owady spowodowały wyginięcie dinozaurów, a także kwestie biologiczne os, tego jak działają i jaka jest ich rola w gildii. Poruszając tak wiele różnych tematów nie zapomniał również o ochronie środowiska i także takie wątki włączył do powieści. Jest to zarówno Wielka Pacyficzna Plama Śmieci na Oceanie Spokojnym, jak również tzw. ghost fishing, gdzie tysiące zwierząt morskich spotyka śmierć z powodu porzuconych sieci i śmieci. Zawsze w wątpliwościach, dwie kwestie środowiskowe o wielkiej wadze.

Chyba jak już kliknęliście na okładkę i jesteście na 13 części, to recenzja anonimowego typka nie będzie miała dużego znaczenia. I tak kupicie tę „Diabelską koronę”.

„Diabelska korona” Jamesa Rollinsa, a więc przygoda w stylu filmów z Bondem z naukową otoczką…

Powracający z czasów prehistorycznych gatunek owada do zera redukuje życie u wybrzeży Brazylii, z wyjątkiem jednego ocalałego. Ten, który pomoże Grayowi, Seichanowi i pozostałym agentom Sigma Force ustalić tożsamość i pochodzenie tych bestii, a także rozwiązanie pozwalające na ich eksterminację, zanim opanują świat. Za tą biologiczną plagą stoi, brak niespodzianki, człowiek. Ten, który szuka zemsty, by ukarać zabójców swojej ukochanej, ryzykując zagładę planety i jej środowiska. W jego naukowej armii i wojskowej kohorty - kobieta. Ta, która zjednoczyła się w jego sprawie, ta, która ma do wyrównania rachunki z Sigmą Force... Kopalnia Soli w Wieliczce zaskoczyła mnie pojawieniem się, a było to dla mnie szczególnie miłe ze względu na to, że pochodzę z Krakowa.

Fabuła „Diabelskiej korony” zaczyna się od odkrycia naukowego, w tym przypadku wyewoluowanej, niezniszczalnej, praktycznie nieśmiertelnej prehistorycznej osy, zdolnej do zakończenia cywilizacji. Stąd zaczyna się szaleńczy wyścig z czasem, zaznaczony na początku każdego rozdziału, utrudniony przez zwykłych wrogów, by spróbować dotrzeć do sedna sprawy, a wraz z nim do klucza, który powstrzyma nieuchronną apokalipsę. Wszystko to oczywiście w stałym, podsycanym adrenaliną rytmie, z masą różnych zwrotów akcji i mnóstwa akcji. Następujące po sobie rozdziały naprzemiennie ukazują różne lokalizacje akcji, a bohaterowie, choć nieco zbyt nieśmiertelni, mają tę zaletę, że są ujmujący i dalecy od jakiejkolwiek kiczowatości. Oczywiście są ci dobrzy i ci źli, ale ich osobowości, ich wady pozostają, dalekie od popadania w banały. Rzeczywiście, miło było zobaczyć jak kolektyw bierze górę, gdy nawet wrogowie mogą sprzymierzyć się przeciwko międzynarodowemu zagrożeniu. Ponadto wiele akcji jest bardzo plastycznych i wykazuje duży potencjał filmowy, a przygody wzbogacone są erudycją; to doskonałe połączenie wiarygodnej fikcji i teorii naukowych. James Rollins osiągnął mistrzowski balans, odplątując prawdę od fałszu na samym końcu opowieści. 

Oparcie swojej historii na prawdziwych i racjonalnych faktach, przy jednoczesnym nadaniu tempa przygodom, to sposób na sukces, który naprawdę sprawił, że chcę czytać więcej Jamesa Rollinsa! Dla mnie „Diabelska korona” jest cennym początkiem nowej literackiej sagi, którą będę śledzić!