Demian

Na początku myślałam, że Demian to po prostu kolejna książka o dorastaniu. Okazało się, że to coś znacznie głębszego – bardziej jak wewnętrzna podróż w głąb siebie niż klasyczna powieść.

Sinclair, główny bohater, żyje w świecie, gdzie wszystko wydaje się jasne i uporządkowane – dom, szkoła, religia. Ale z czasem zaczyna widzieć, że pod tą fasadą kryje się coś zupełnie innego. Czuje, że świat nie jest taki prosty, jak go nauczono. Pojawia się Demian – trochę jak przewodnik, trochę jak inna wersja samego Sinclaira – który pomaga mu spojrzeć na wszystko inaczej.

To nie jest książka, w której ciągle coś się dzieje – tu ważniejsze są przemyślenia, pytania, duchowy rozwój. Czytałam ją wolno, bo naprawdę zmusza do zastanowienia się nad sobą. Są w niej momenty, które czułam bardzo mocno – zwłaszcza wtedy, gdy Sinclair czuje się zagubiony, rozdarty między tym, co „właściwe”, a tym, co naprawdę czuje.

Nie wszystko od razu zrozumiałam – i to chyba dobrze. Demian to taka książka, do której pewnie wrócę za jakiś czas i odkryję ją na nowo. Porusza tematy tożsamości, dobra i zła, samotności, duchowości.

Nie każdemu przypadnie do gustu – jeśli szukasz szybkiej akcji albo prostej historii, to nie tutaj. Ale jeśli czujesz, że świat nie do końca pasuje do tego, jak go widzisz – to ta książka może bardzo z tobą rezonować.

Dla mnie to było bardzo osobiste doświadczenie. I chyba o to chodziło.