Czarodziejska góra

<p>Wyobraź sobie wędrówkę po stromej górze. Nie do końca wygrywasz grę w chowanego ze Słońcem i ma ono swoje ogniste oczy mocno skierowane na Ciebie. Z każdym krokiem, który robisz, rośnie w tobie pragnienie, żeby się położyć właśnie tam. Jeden z tych kroków doprowadza cię do miejsca, gdzie nagle otwiera się przed tobą spektakularny widok. Przez krótką chwilę scena przed tobą pochłania nie tylko twój wzrok, ale i twoją świadomość. Dopiero w następnej chwili dociera do nas, że żmudna wspinaczka dobiegła końca i wiemy, że było warto.</p><p>"Czarodziejska góra" to jedna z takich wędrówek. Żadna inna książka nie postawiła tak dużych wymagań mojej cierpliwości. &nbsp;Lektura jest niesamowicie gęsta i często wolno się toczy. Ale są też miejsca, w których narracja wypuszcza skrzydła i unosi się w powietrzu. Mann nie czyni jej trudniejszą niż trzeba. Prowadzi narrację i wyjaśnia wszystko z dużą dozą cierpliwości i mądrości.</p><p>Opis książki określa "Czarodziejską górę" jako zawrotnie bogatą powieść. To bardzo erudycyjna lektura przez cały czas, składająca się z wielu intelektualnych dyskusji i debat. Jednym z często pojawiających się w książce tematów jest filozofia czasu. Subiektywna natura czasu jest wyjaśniona bardzo szczegółowo. W rzeczywistości, książka ma onomatopeiczną jakość, w której narracja wydaje się poruszać powoli, gdy czas nie płynie szybko dla Hansa Castorpa, a jej tempo wzrasta, gdy Hans czuje, że czas leci.</p><p>Niektóre z innych tematów obejmują życie, śmierć, chorobę, miłość, humanizm, postęp, modernizm, irracjonalność społeczeństwa, skutki wojny i inne. Czy mówiłem, że jest gęsta? Wiele z postaci jest reprezentacją tej czy innej idei. Jednak postać głównego bohatera przechodzi przez wspaniały rozwój w trakcie lektury. Jego rozwój charakteru, zarówno duchowo jak i intelektualnie, jest z pewnością jednym z najważniejszych punktów. Może się wydawać, że ta książka ma bardzo poważne usposobienie, ale naprawdę jest mnóstwo humoru i ironii w sposobie pisania Manna.</p><p>Nie mogę obejść się bez wspomnienia o &nbsp;transcendentnym rozdziale. To zdecydowanie najlepsza rzecz w tej książce. Piękny, wysublimowany kawałek pisarstwa. Hans Castorp wychodzi z niego odmieniony przez doświadczenie, podobnie jak czytelnik. Danse Macabre również było fascynujące. Dla ludzi mieszkających w sanatorium śmierć przybiera bardzo pilną pozycję. Danse Macabre, czyli dosłownie Taniec śmierci, zagląda w tę właśnie otchłań.</p><p>Thomas Mann powiedział, że "Czarodziejską górę" należy przeczytać dwa razy. Ja przeczytałem raz, ale nie mogę powiedzieć, że obróciłem wszystkie pomysły na palcach i obejrzałem je ze wszystkich stron. Chcę jednak kiedyś przeczytać ją ponownie. Po kolejną dawkę pomysłów być może zapukam do drzwi Musila.</p>

<p>Czytając "Czarodziejską górę", można całkowicie zanurzyć się w małym świecie Hansa Castorpa, naprawdę uczestniczyć w tym, jak Hans i jego towarzysze zmagają się z dychotomiami ludzkości: życie - śmierć, działanie - intelekt, rozum - emocje, naturalizm - mistycyzm, Wschód - Zachód, Bóg - człowiek, a może przede wszystkim z miłością, tą jedyną, epitomiczną sprzecznością, tym cudownym świętem życia, tą racją bytu, która kapryśnie włada zarówno radością, jak i spustoszeniem. Bohaterowie książki - dziki i charyzmatyczny Pieter Peeperkorn, erudyci Herr Settembrini i Naphta (którzy toczą świętą walkę o duszę bohatera), czarująca Clavdia, posłuszny Joachim, a nawet rzekomo nierealny i plastyczny Hans Castorp - wszyscy ci bohaterowie okazują się być autentyczni i bliscy, a jednocześnie reprezentują zewnętrzne, niewidzialne siły, które poruszają się po świecie. Takie powiązania czytelnik może odkrywać przez całą powieść, w której mamy do czynienia nie tylko z dychotomiami, ale i z niejednoznacznością. Ale to, co sprawia, że "Czarodziejską górę" czyta się z przyjemnością, to niezwykła wrażliwość na ludzką kondycję, która jest widoczna w całej powieści. Mann przedstawia relacje między bohaterami w wysublimowanych szczegółach, wypełnionych subtelną emocjonalną grą (niepewności, pożądania i konfliktu), które charakteryzują złożoną i rozdzieloną wewnętrzną naturę prawdziwych związków międzyludzkich; wgląd, który rzadko jest przekazywany tak dobrze w literaturze. "Czarodziejska Góra" jest długa i wymagająca, ale głębia pisania i konsekwentne piękno prozy są takie, że rzadko o nudę. Jest tu tak wiele, że mam wrażenie, że nie da się tego wchłonąć w całości podczas jednego czytania. Jest to z pewnością jedna z tych "książek z bezludnej wyspy", które domagają się ponownego przeczytania - powieść, która nigdy nie rozwiązuje się do końca, ale z każdym czytaniem odkrywa więcej.</p>