Wody wielkie

<p>Z pewnością czytelnikom nie jest łatwo odnaleźć się we współczesnym skandynawskim kryminale. Większość osób preferuje sprawdzone już nazwiska, takie jak Nesbø, Adler-Olsen czy Kepler. Z daleka kroczy za nimi inny uznany autor, który niestety nie otrzymuje tak dużego rozgłosu, ale nie powinien być pomijany przez czytelników. Mowa o szwedzkim autorze bestsellerów Arne Dahlu, którego piątą książkę o jednostce specjalnej policji, Drużynie A, mam przyjemność zrecenzować.</p><p>Przez długi czas czytelnicy mogli jedynie domyślać się, kto kryje się za tym pseudonimem. Dopiero przy szóstej książce autora pojawiła się informacja, że Arne Dahl to w rzeczywistości znany i ceniony szwedzki krytyk literacki i pisarz Jan Lennart Arnald. Oprócz wspomnianej serii detektywistycznej, która wydawana jest pod pseudonimem, odpowiada on za szereg powieści, książek dla dzieci, a także zbiorów poezji. Niemniej jednak popularność poza Szwecją zdobył głównie dzięki swoim przenikliwym thrillerom detektywistycznym.</p><p>Tym razem zabrałam się za piąty tom z serii „Drużyna A" – „Wody wielkie".</p><p>Paul Hjelm i Kerstin Holm stają przed niełatwym zadaniem. Z oddziału specjalnego sztokholmskiej policji zostają przydzieleni do sprawy związanej z wewnętrznym śledztwem. Podczas rutynowej akcji jeden z funkcjonariuszy postrzelił i zabił nielegalnego imigranta z Nigerii. Była to rzekomo samoobrona, ale okoliczności sugerują co innego. Dlaczego policjant miałby strzelać do kogoś bez powodu? Pytań jest coraz więcej, a co gorsza, podejrzanym policjantem jest nie kto inny, jak były partner Kerstin. Holm musi zająć się nie tylko bieżącą sprawą, ale także zmierzyć się z demonami przeszłości, które właśnie wypełzły na powierzchnię....</p><p>Jak w przypadku większości autorów skandynawskich, Arne Dahl przedstawia czytelnikowi ciekawą historię, oryginalnych bohaterów, którzy oprócz sprawy rozwiązują własne problemy i zmagają się z osobistymi smutkami, a na koniec pojawia się wątek fabularny poruszający kwestie społeczne. Na pierwszy rzut oka klasyczny nordycki kryminał, których jest kilka na każdym kroku.</p><p>Ale oprócz tych „klasycznych" cech, Arne Dahlowi udało się również wyróżnić. W jaki sposób? Przede wszystkim językiem, w jakim napisane są jego książki, a „Wody wielkie” nie są tu wyjątkiem. Umiejętności autora w ekspresji myśli są naprawdę na najwyższym poziomie, a język użyty w tej literaturze jest naprawdę nieszablonowy i oryginalny. Pozostaje pytanie, czy jest to plus czy minus. Mnie osobiście to nie przeszkadza.</p><p>Czytelnicy powieści kryminalnych chcą się zrelaksować przy książce i dać się ponieść porywającej historii. Jednak w tym miejscu pojawiają się drobne potknięcia. Język, którym posługuje się autor, nie należy do najprostszych i niektórym czytelnikom może wydać się niepotrzebnie skomplikowany, zniechęcając ich do lektury książki. Może gdyby go w niektórych miejscach nieco stonować cała historia nabrałaby szybszego tempa i odpowiedniego rozmachu. Jednak to tylko moje prywatne przemyślenia.</p><p>Taki język w połączeniu z długimi opisami może nie odpowiadać wszystkim czytelnikom. Jednak jest to również coś, do czego po pewnym czasie można się przyzwyczaić. Dopiero wtedy można w pełni cieszyć się historią, którą Arne Dahl przygotował dla swoich czytelników. Finał docenią zwłaszcza ci, którzy przez cały ten czas byli czujni i nie przegapili ani jednej wskazówki czy tropu, bo to właśnie na końcu wszystko układa się w całość, a autor wyjaśnia wszystkie pytania będące dotąd bez odpowiedzi.</p><p>„Wody wielkie” zdecydowanie warto przeczytać, choć prawdą jest, że styl i język autora mogą nie odpowiadać wszystkim czytelnikom. Jednak ci, którzy dadzą mu szansę i przyzwyczają się do jego niecodziennego sposobu pisania, z pewnością zostaną nagrodzeni ciekawą historią, która nie zginie w odmętach ich świadomości i która pozostanie z nimi na zawsze.</p>

<p>Kerstin Holm, inspektor ds. zwalczania przestępczości w specjalnej jednostce policji państwowej zajmującej się przestępstwami międzynarodowymi, znanej również jako Drużyna A, jest kobietą po czterdziestce, dobrze czującą się w swojej pracy. Pracy, która jednak często prowadzi ją do kwestionowania siebie, swoich wyborów, otaczającego ją świata, a w niektórych przypadkach także jej własnej, trudnej przeszłości. Przemoc, w pewnym sensie, zawsze była częścią jej życia, a nie tylko pracy. Najpierw jej wujek, potem jej partner Dag Lundmark, który również był policjantem – wszyscy oni byli częścią jej udręki.</p><p>Kerstin wiedziała, że Dag został zawieszony za alkoholizm, ale został później przywrócony na stanowisko i poprowadził obławę na dom, w którym mieszkało czterech nielegalnych imigrantów z Afryki. Wkrótce dowiedziała się też, że oddał śmiertelny strzał.</p><p>Stawką jest tu coś więcej niż tylko rozwiązanie sprawy. A gra staje się jeszcze trudniejsza, gdy równoległe śledztwo w sprawie morderstwa/samobójstwa zostaje powiązane bezpośrednio z Dagiem Lundmarkiem. W „Wodach wielkich” autorstwa Arne Dahla dostajemy kilka morderstw, wiele wątków, biblijne odniesienia, Daga Lundmarka i przede wszystkim Kerstin. To ona, jako pierwsza, złoży wszystkie elementy układanki w całość... czy Drużyna A zdoła ją uratować?</p><p>Osobiście uważam, że fabuła „Wód wielkich” autorstwa Arne Dahla jest bardzo dobrze skonstruowana. Opowiadana historia ma dobre tempo, a śledztwo jest dokładnie opisane, nawet w najdrobniejszych szczegółach, co sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością i zainteresowaniem. Bardziej jednak rozwodziłabym się nad stylem narracji. Mamy tu do czynienia z narratorem wszechwiedzącym jednak autor wydaje się często gubić w myślach swoich bohaterów. Widać to szczególnie w dwóch pierwszych rozdziałach, które mają stanowić ramy dla akcji, ale w rzeczywistości są bardzo powolne i, zwłaszcza pierwszy, wręcz nienaturalne. Trudno jest określić, ile sekund mija od myśli jakiegoś bohatera do akcji, która z niej wynika. Mało tego, brakuje niekiedy przejrzystości i trudno w pełni rozeznać się w tym, co jest myślą a, co "rzeczywistością".</p><p>Powiedziałabym więc, że o ile historia i fabuła czynią z tej książki przyjemną lekturę, o tyle styl narracji nie sprawia, że nie jest ona tak płynna jak powinna być. Czasami Arne Dahl za bardzo się rozwodzi nad jedną kwestią, a inną opisuje w sposób powierzchowny. Niemniej jednak książka jest bardzo ciekawa i warta przeczytania.</p>