Cukrowy Kreml

Zbiór opowiadań „Cukrowy Kreml” stanowi kontynuację śmiałej narracji rozpoczętej w książce „Dzień oprycznika”. Akcja przenosi nas do roku 2028, kiedy to Rosja odgradza się od reszty świata olbrzymim murem, a paszporty zostały symbolicznie zniszczone na placu Czerwonym, podkreślając władzę monarchy. W obliczu kurczących się zasobów gazu i kończącej się ropy kraj staje w obliczu nadchodzącego kryzysu. W tym kontekście Ojczulek zostaje zatrzymany. Podczas gdy „Dzień oprycznika” pozwalał na wgląd w życie współczesnych opryczników, „Cukrowy Kreml” przedstawia losy innych mieszkańców tego nowego świata. Przedstawieni są tutaj bezdomni, którzy walczą z głodem, żwawi więźniowie pracujący przy budowie Wielkiego Muru Rosyjskiego, nadworna inteligencja, zaspokojeni chłopi oraz dysydenci, którzy w skrytości marzą o zemście, a także opozycjoniści, którym pozostają jedynie brutalne narkotyczne wizje caraobójstwa.

Te różnorodne obrazy łączy wspólny motyw – fascynacja cukrowymi kopułami Kremla, które niczym piernikowy domek zarówno przyciągają, jak i odstraszają swoim niebezpieczeństwem. Opowieść o Rosji jest obserwacją przyszłości, która wzięta za punkt odniesienia, staje się metaforą władzy. Władimir Sorokin, porównując się do przeszłości i próbując uchwycić esencję rosyjskiego autorytaryzmu, określa smak władzy jako mdły, lecz gorzki. Sorokin w „Dniu oprycznika” oddaje poczucie strachu społeczeństwa, a w „Cukrowym Kremlu” odkrywa ukrytą przyjemność w przerażeniu, ujawniając swoisty „słodki sen o chłoście”. Kreml kommiersant komentuje to jako hedonistyczny sen czytelników, którzy zgadzają się na cierpienie, by przywrócić prostotę i przejrzystość. Wiktor Jerofiejew zauważa, że Sorokin mistrzowsko żongluje literackimi stylami, a jego wpływ na literaturę wykracza daleko poza granice rosyjskiego konceptualizmu, przyczyniając się do odrodzenia rosyjskiej powieści.