Być jak Paddington. Książka pełna dobroci

<p>Ludzie dzielą się na dwie kategorie. Tych, którzy znają przygody Paddingtona, i tych, którzy nigdy nie mieli w rekach opowiadań Michaela Bonda. Jest w tych słowach pewne uproszczenie, wielu ludzi kojarzy bohatera książek brytyjskiego pisarza również z popkultury: dwukrotnie realizowano filmy pełnometrażowe z Paddingtonem w roli głównej, bez trudu możemy również dostać koszulki, akcesoria czy gadżety z wizerunkiem pluszowego niedźwiadka w charakterystycznym, czerwonym meloniku na głowie. A jednak wydaje się, że tylko czytelnicy książek Michaela Bonda prawdziwie mogą docenić, postać wykreowanego przez niego bohatera. Dlaczego? Mis Paddington wygląda uroczo, ale prawdziwa wartość tej postaci kryje się w jej dobrym serduszku. Tytułowy bohater opowiadań brytyjskiego autora szczególnie upodobał sobie dwie rzeczy: niesienie pomocy innym i pałaszowanie kolejnych słoików z marmoladą. O ile konsumpcja przysmaku idzie Paddingtonowi znakomicie, o tyle jego próby naprawiania świata zwykle kończą się piękną katastrofą. Jak piękną? To zależy akurat od bieżących wydarzeń w książkach Michaela Bonda, ale wierzcie mi: im bardziej wydaje się, że nie da się czegoś zepsuć, tym z większą rozkoszą poczciwy Paddington wyprowadzi was z błędu. Tym razem jednak nie dostajemy w książce „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci” kolejnych, niesamowitych przygód tytułowego bohatera, ale nie mniej tytułowy festiwal cudownych sentencji, znanych mniej lub bardziej fanom pluszowego niedźwiadka. Niektóre z tych mądrości na stale weszły do języka potocznego, inne z kolei stanowią doskonały przykład sytuacyjnego humoru, po jaki Michael Bond zwykł sięgać opisując szalone życie Paddingtona! &nbsp;<br><br>Trudno uwierzyć, że pierwsza książka pod tytułem „Mis zwany Paddingtonem” została wydana w 1958 roku. Niewiele publikacji z zakresu literatury dziecięcej doczekało się podobnego, sędziwego wieku. Trudno się temu dziwić, świat mocno zmienił się w ciągu ostatnich dekad. Dla tych z was którzy lubią powtarzać pod nosem „kiedyś to było”, opowiadania brytyjskiego autora okażą się miłym powrotem do przeszłości. W książkach o Paddingtonie znajdziecie charakterystyczne, czerwone autobusy na ulicach Londynu, czy nie mniej charakterystyczne, czerwone budki na rogach ulic. Michael Bond znakomicie oddał topografie Londynu, a okazji w tym zakresie miał wiele. Paddington w każdym opowiadaniu znajduje się w nieco innej lokalizacji. Czasami są to bliskie okolice domu państwa Brown, a inny razem dobrze kojarzone miejsca, jak Big Ben, Pałac Buckingham, czy też Muzeum Madame Tussaud To tylko przykłady, Paddington uwielbia odkrywać otaczający go świat i nie mniej chętnie udaje się do restauracji, kina, teatru czy na koncert rockowy. Wyobraźcie sobie, że pojawienie się w Londynie, a jakaś miła rodzinka przyjmuje was pod swój dach. Dostajecie ulubiony przysmak i nie musicie się o nic martwic. Brzmi jak bajka? Opowiadania o Paddingtonie w wykonaniu Michaela Bonda to coś znaczenie więcej. Brytyjski autor wykorzystał postać pluszowego niedźwiadka, aby ukazać Wielką Brytanię oczami przybyszów z różnych, często dzikich rejonów świata. Wśród fanów Paddigtona nie jest tajemnica, że o pochodzeniu tytułowego bohatera niewiele w sumie wiadomo. „Mroczne zakątki Peru” to tylko wskazówka gdzie szukać odpowiedzi na pytanie o pochodzenie Paddingtona. Mimo szczerej miłości do tej serii od wielu lat nie udało mi się spotkać nikogo, kto znalazłby odpowiedź na pytanie: gdzie urodził się Paddington? Nieszczęście polega na tym, że ową tajemnicę brytyjski autor zabrał ze sobą na tamten świat. Michael Bond zmarł w 2017 roku, zostawił jednak po sobie niezwykłą spuściznę. Kilkanaście książek z Paddingtonem w roli głównej z powodzeniem wystarczy na wiele tygodni cudownej przygody literackiej w towarzystwie pluszowego niedźwiadka! &nbsp;<br><br>W książce „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci” znajdziemy wiele sentencji, które w pochmurny dzień wywołają uśmiech na waszej twarzy. Kto choć raz nie chciał usłyszeć „Starałeś się i miałeś dobre intencje. A to przecież najważniejsze”. Niby banał, ale w ustach złotoustego pluszaka brzmi to, jak ulubiona czekolada. Paddington znany jest powszechnie ze swoich dobrych intencji, które rzadko przynoszą pozytywne efekty. Pamiętam opowiadanie Michaela Bonda, kiedy państwo Brown okrutnie się pochorowali i tytułowy bohater postanowił się nimi zaopiekować. W jaki sposób? Wiadomo, jak ktoś jest chory, to potrzebuje dobrze zjeść! Najlepiej wie o tym sam pluszowy niedźwiadek, który w każdym opowiadaniu wspomina o kanapce z marmoladą. Paddington postanowił ugotować wielodaniowe danie. Finał sprawy omal nie przyniósł wielkiego pożaru w&nbsp;domu pod numerem 32 na ulicy Windsor Gardens. Trudno w tej sytuacji mówić „starałeś się i miałeś dobre intencje”, co? ? &nbsp;<br><br>Żałuje, że nie napisałam nigdy recenzji książki Michaela Bonda w czasach szkolnych. Rzadko nauczyciele pozwalali nam zabierać głos na temat książek spoza kanonu lektur. Zupełnie jak gdyby odkrycie, że istnieją inni autorzy niż Eliza Orzeszkowa i Henryk Sienkiewicz było jakąś wiedzą zakazaną. Żałuje, ponieważ chciałabym przeczytać swoje wrażenia z książek Michaela Bonda oczami młodej dziewczynki. Wówczas Paddington wydawał mi się przede wszystkim znakomitym materiałem na przyjaciela, którego całe swoje dzieciństwo szukałam. Jednocześnie z czasem doceniłam styl, jakim posługuje się Michael Bond na łamach swoich książek: pełen humoru, pozytywnego spojrzenia na życie czy umiejętności radowania się z małych rzeczy. Zarówno kiedyś, jak i dziś, mam wrażenie, że opowiadania brytyjskiego autora pojawiają się w moim życiu dokładnie wtedy, kiedy ich potrzebuje. Przykład? Książka „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci”. Tytułowy bohater wyjaśnia w niej, że nie ma nic lepszego na świecie, niż miła pogawędka z przyjacielem przy kubku kakao. W piątek mam dwa deadline’y w pracy i trzy na studiach. A mimo to posłuchałam pluszowego misia i po rozmowie z przyjaciółką nad kubkiem kakao, doszłam do wniosku, że to dobry czas, aby podzielić się moimi wrażeniami ze światem na temat misia Paddingtona. Ktoś powie, że uprawiam prokrastynacje. To nie prawda, po prostu kieruje się w swoim życiu mądrościami pluszowego niedźwiadka!&nbsp;</p>

<p>Moim wielkim marzeniem jest podróż do Ameryk Południowej. Niewiele wskazuje na bliską perspektywę mojej obecności na tym niezwykłym kontynencie. Ostatnio czytałam, że w cenie biletu lotniczego na samolot nawet 40% ceny to koszty paliwa! Biorąc pod uwagę, że energia w każdej postaci drożeje obecnie na świecie, wygląda na to, że stopniowo, ale konsekwentnie zmierzamy w kierunku świata, gdzie latanie będzie zarezerwowane tylko dla bogatych. Na całe szczęście mamy literaturę, która od wieków odkrywa przed czytelnikami tajemnice otaczającego nas świata. Wiedzieliście na przykład, że w wielu regionach Peru popularną przekąską są… grillowane świnki morskie? Moja sympatia dla regionu Ameryki Łacińskiej zbiegła się w czasie z czytaniem kolejnych książek Michaela Bonda, związanych z przygodami misia Paddingtona. Miałam kilka lat, kiedy mama podarowała mi książkę pod tytułem „Miś zwany Paddingtonem”, a już kolejnego dnia gotowa byłam jej opowiedzieć, o czym były opowiadania Michaela Bonda. Pytanie, które nie dawało mi spokoju, brzmiało: gdzie są mroczne zakątki Peru, o których pisał brytyjski autor? W owym czasie Peru kojarzyło mi się tylko z serialami wątpliwej jakości, które nasze sąsiadki w bólu namiętnie oglądały trochę z braku pomysłów, co zrobić ze swoim nudnym życiem i ondulacją na głowie. Poszukałam informacji, sprawdziłam gdzie lezy Peru i wkrótce nie tylko odkrywałam tajemnice Paddingtona ukryte w książkach Michaela Bonda, ale również zwróciłam moje ciekawskie oczy na starożytną cywilizacje Inków. Jestem żywym dowodem na to, że książka podarowana w młodości może ukształtować w dużym stopniu osobowość człowieka. Fascynacja Peru za sprawą sekretu pochodzenia pluszowego niedźwiadka, walnie przyczyniła się do mojego szybkiego opanowania języka hiszpańskiego. To ważne, ponieważ 80% ludności w Peru posługuje się właśnie językiem ekskonkiwstadorów. A pozostałe 20%? Lokalne języki indiańskie oraz amazońskie. Niestety, Michael Bond nigdy nie wyjaśnił, jakim językiem posługiwał się jego bohaterem, zanim pojawił się w Londynie. Wiadomo, że języka angielskiego nauczyła go ciotka Lucy. Mało indiańskie imię, co? ? &nbsp;</p><p>Studiuję na co dzień psychologię, a jednym z moich ulubionych słow jest „asocjacja”. W psychologi termin ten opisuje zjawisko, kiedy jedno skojarzenie przywołuje na myśl kolejne, a dalej następuje efekt kaskadowy. Łatwo to można zaobserwować, kiedy czytamy literaturę. Pojawia się jakiś wątek budzący w nas emocjonalne skojarzenia i po chwili patrzymy gdzieś za okno, szukając odpowiedzi na nasze nostalgiczne pytania. Podobny mechanizm towarzyszy mi, ilekroć sięgam po książki Michaela Bonda. Wyjazd na studia okazał się dla mnie nowym etapem w życiu, czasem jednak tęsknie za moim pokojem, gdzie jeszcze w czasach szklonych spędzałam całe dnie na czytaniu książek. Obecnie wygląda to podobnie, tyle że konieczność sięgania po&nbsp;monografie związane z kierunkiem studiów, mocno ogranicza możliwość spędzania czasu nad ulubionymi publikacjami z przeszłości. Kilkanaście książek Michaela Bonda, każda liczy sobie około 120 stron. Sporo, nie? Pewnie za pół wieku jak dożyje emerytury, sięgnę z przyjemnością po książki z pociesznym, pluszowym niedźwiadkiem w roli głównej i raz jeszcze poznam tę fascynująca historie. Na razie jednak moje retrospekcje kultywuje nad publikacją „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci”.&nbsp;Michael Bond zmarł w 2017 roku, tymczasem wspomniana książkę wydano w październiku 2022 roku. Jak to możliwe? Jakieś ukryte zapiski z szuflady brytyjskiego pisarza? Nie do końca. Książka „Być jak Paddington” stanowi zbiór powiedzonek i sentencji, jakimi tytułowy bohater raczył swoich fanów w poprzednich książkach należących do tej serii. Obok mądrości Paddingtona znajdują się również znakomite ilustracje, utrzymane w klasycznej formie, charakterystycznej od dekad &nbsp;dla książek Michaela Bonda ? &nbsp;<br><br>Od kilku lat zmieniła się nieco szata graficzna książek Michaela Bonda. Opowiadania brytyjskiego pisarza są bardziej kolorowe, co czyni je aktualnymi dla naszych czasów. Wynika to oczywiście z potrzeby wyjścia naprzeciw oczekiwaniom najmłodszych czytelnikom. Publikacja „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci” to powrót do korzeni całej serii. Już samą okładkę cechuje pewna forma minimalizmu, widzimy na niej Paddingtona z walizką pod ręką, melonikiem na głowie oraz zupełnie puste tło. Tłumaczeniem tym razem zajęła się Aleksandra Kamińska i trzeba przyznać, że znakomicie sobie poradziła z dość wysublimowanym, sytuacyjnym humorem w książkach Michaela Bonda. W przeszłości zachwycały mnie tłumaczenia Michała Rusinka. Prawdę mówiąc, zorientowałam się jednak po pierwszym czytaniu książki, że kto inny poświęcił pracę, aby przetłumaczyć opowieść Michaela Bonda ukrytą w książce „Być jak Paddington. Książka pełna dobroci” &nbsp;</p><p>Moją ulubioną sentencją w książce brytyjskiego pisarza niezmiennie pozostają słowa: „Mądry niedźwiadek wie, po której stronie jest chleb posmarowany, zanim kanapka spadnie na podłogę”.</p><p>Wiele razy próbowałam odkryć tajemnice spadające kanapki, nigdy mi się to nie udało. Jakie magiczne moce i prawa fizyki ciągną kanapkę w dół marmoladą? Dajcie znać, jeśli znaleźliście odpowiedź! &nbsp;</p>