Burza. Ucieczka z Warszawy '40

W 1939 roku, kiedy deszczowe wrześniowe dni zatrzymały postęp niemieckiej armii na Polskę, Adolf Hitler nie odniósł spodziewanego sukcesu. Zesłano go w niesławę na Wyspę Świętej Heleny. Warszawa, rozbrzmiewająca radością z powodu zwycięstwa, stała się miejscem spotkań czołowych europejskich intelektualistów oraz planów filmowych z udziałem światowej klasy aktorów. W tej euforii ktoś jednak pragnie zakłócić świętowanie – mistrz czarnej magii Ossowiecki zostaje porwany, a niemieccy i sowieccy szpiedzy knują misterne plany. Równoległe wersje rzeczywistości zaczynają się mieszać, tworząc nietypowy krajobraz. Pośród zawiłej sieci wydarzeń, młody Antoś Powstaniec, błędnie wierzący, że miasto jest w trakcie wojny, przemyka kanałami stolicy.

"Burza" autorstwa Macieja Parowskiego to dzieło, w którym ducha narodu stawia się na piedestale. Zmienione losy II wojny światowej, w odróżnieniu od literatury tkwiącej w narodowych kompleksach, pokazują Polskę jako duchową siłę. To miejsce, gdzie Hitchcock, Orwell i Camus obcują z Irzykowskim, Gombrowiczem i Witkacym na równych prawach, podkreślając wagę sztuki, literatury i myśli zamiast militaryzmów i intryg. Jak podkreśla Jacek Dukaj, to właśnie odwrócenie roli Polski wyróżnia pracę Parowskiego, oznaczając triumf idei nad przemocą.

Łukasz Orbitowski przypomina popularny rysunek Mleczki, w którym Stwórca zdradza aniołowi żart zamieszczenia Polaków między Niemcami a Rosją. "Burza" zmienia tę perspektywę: to Niemcy i Rosja zostają zaskoczone decyzją Boga o umieszczeniu Polski między nimi, wypalając dwa wielkie mity naszej historii.