Buntowniczka

<p>„Buntowniczka” Lisy Kleypas jest drugim tomem serii „Ravenels”, ale może być czytana niezależnie od pierwszego tomu (a przynajmniej ja go nie czytałam i nie czułam, że cokolwiek tracę). To piękna, nieco erotyczna historyczna historia miłosna, której suspensu dodają pojawiające się rodzinne tajemnice i ich wpływ na wątek bohaterów. Książka bardzo mi się podobała</p><p>Nie czytałam pierwszego tomu, „Nieczułego rozpustnika" ale podobno to właśnie tam poznaje się dwójka głównych bohaterów Rhys i Helen. Nie czułam jednak, że potrzebuję tej historii, bo dostajemy tutaj wystarczająco dużo informacji, które służą za podbudowę dla tej historii.&nbsp;</p><p>Rhys zbudował swoje imperium w pojedynkę, a jego walijski temperament sprawia, że nie jest łatwym człowiekiem. Jest przyzwyczajony do posiadania rzeczy po swojemu, ale w rzeczywistości jest bardzo samotny. Praca pochłania mu niemal cały czas.</p><p>Z kolei Hellen to bardzo spokojna młoda kobieta, która nie widziała świata. Nigdy nie opuściła rodzinnej posiadłości i spędza czas tylko z siostrami. W sumie prowadzi bardzo zaciszne, spokojne życie.</p><p>Zmienia się to gwałtownie, gdy w wyniku poważnego wypadku kolejowego w jej życie wkracza Rhys, którym się opiekuje. Choć jest trudny jako pacjent, ona uważa go za fascynującego. Jej nieśmiałość jednak staje na przeszkodzie. Wkrótce jednak przełamują lody i wiążą się ze sobą</p><p>Już na początku „Buntowniczki” dowiadujemy się, że zaręczyny Lady Helen i biznesmena Rhysa zostały zerwane. Kiedy pewnego dnia Lady Helen pojawia się bez opieki w jego biurze prosząc o odnowienie związku, Rhys składa jej propozycję, która jest więcej niż wątpliwa: najpierw seks, potem małżeństwo. Wszystko po to, by jej rodzina nie mogła dłużej stać na drodze do zaręczyn.</p><p>W początkowych scenach zauważyłam, że Rhys rozwiązuje problemy po swojemu, a opinie innych są dla niego ważne, choć zawsze musi postawić na swoim. Chce być akceptowany w społeczeństwie poprzez poślubienie szlachcianki, ale jednocześnie chce pozostać wierny sobie. W pewnym sensie spodobało mi się to. Nie sprzedaje się i wydaje się być porządnym człowiekiem, który dużo wymaga, ale ma też na uwadze dobro swoich pracowników. To, co jednak zupełnie nie przypadło mi do gustu, to jego zaborczość wobec Helen. Pod koniec stało się jasne, że nie stroni od przemocy, by zdobyć to, czego chce i by chronić swoich bliskich.</p><p>Na początku myślałam, że Helen nie wie, w co się pakuje, ale szybko udowodniono mi, że się myliłam. Ma dość konkretne spojrzenie na Rhysa i nie odniosłam wrażenia, że zamierza po cichu poddać się jego sposobom działania. Nie, ona działa na własną rękę i doskonale wie, w co się pakuje z takim mężczyzną jak Rhys. Oboje bohaterowie byli przedstawieni jako równi sobie i to sprawiło, że wątek miłosny tak dobrze zadziałał w tej książce. Lisa Kleypas wie co robi!</p><p>Historia rozwija się bardzo powoli i początkowo nie wiedziałam nawet, w którą stronę będzie zmierzała. Dopiero gdy Helen poznaje rodzinne tajemnice i uświadamia sobie ich związek z Rhysem, robi się ciekawie. Nie tylko dlatego, że jej miłość i szczęście są przez to zagrożone, ale także dlatego, że zagrożona jest jej pozycja społeczna. Ostatecznie Helen musi zdecydować, czy może zaryzykować wszystko, by pomóc innym. I oczywiście pojawia się pytanie, czy Rhys w ogóle będzie chciał się z nią ożenić, gdy pozna całą prawdę.</p><p>Ekscytująca, pełna namiętności historia z bohaterem, który zdobył moje serce i bohaterką, która doskonale się rozwija. Świetnie się czytało tę książkę. Polecam!</p>

<p>W zeszłym roku przeczytałam „Nieczułego rozpustnika”, pierwszą książkę z bestsellerowego cyklu „Ravenels", serii Lisy Kleypas osadzonej w epoce wiktoriańskiej. Chociaż podobała mi się ta książka, uważałam, że główny romans został nieco przyćmiony przez wątek dotyczący szwagierki bohaterki, arystokratki Helen Ravenel, i przyjaciela bohatera, magnata biznesu domów towarowych Rhysa Winterborne'a.</p><p>W „Nieczułym rozpustniku", Helen i Rhys poznali się, gdy został on zaproszony do wiejskiej posiadłości Ravenelów. Po drodze miał miejsce wypadek kolejowy, w którym Rhys został ranny i oślepiony. Sytuacja ta rozdrażniła zazwyczaj opanowanego Rhysa i tylko działania Helen pomogły go uspokoić. Kiedy wyzdrowiał, zaręczył się z Helen, ale po tym jak jego nagły pocałunek ją przestraszył, ich zaręczyny zostały zerwane.</p><p>„Buntowniczka" kontynuuje historię Rhysa i Helen i rozpoczyna się w miejscu, w którym skończyła się poprzednia książka. Rhys obraził strażnika Helen, Devona, swoją gniewną groźbą wobec Kathleen, kobiety, którą Devon kocha, więc kiedy Helen postanawia naprawić ich zerwane zaręczyny, musi wymknąć się z londyńskiego domu Ravenelów.</p><p>Helen przybywa do Winterborne, wspaniałego domu towarowego Rhysa, i żąda widzenia z nim właśnie wtedy, gdy Rhys rozpacza nad tym, że ją utracił. Rhys ma jednak złe mniemanie na jej temat – myśli, że ona nie chce go poślubić, a jedynie spotykała się z nim tylko ze względu na jego bogactwo ˜– więc wiadomo, że nie będzie do jej osoby nastawiony przychylnie. Proponuje jej więc coś, co z pewnością nadszarpnie jej reputacje – ale też nie pozwoli jej nigdy wypaść z jego ramion.</p><p>Zasiadając do tej książki, jedną z moich głównych obaw było przedstawienie Rhysa. Nie byłam zachwycona tym, jak wypadł w poprzedniej książce, a konkretnie jego opisem jako typowego Walijczyka z klasy średniej, który jest mocno niesympatyczny. O ile te kwestie były jeszcze obecne w „Buntowniczce”, o tyle &nbsp;nieco mniej w tej książce mi przeszkadzały. Rhys nadal jest przedstawiony jako szorstki w stosunku do wytwornej Helen, co mi się nie podoba, ale jest również pokazany jako zdolnego do powściągliwości i namysłu, co czyni go bardziej pociągającym i mniej stereotypem gruboskórnego prostaka.</p><p>Ale to Helen jest prawdziwą bohaterką tej historii, przede wszystkim ze względu na tajemnicę, która w tej książce wychodzi na jaw. Pod koniec fabuły Helen podejmuje się trudnego zadania. Co ważne – musi się skonfrontować z tym sama. Bardzo przyjemnie obserwowało się jej rozwój.</p><p>Chemia między Helen i Rhysem jest wspaniała, z gorącymi scenami namiętności i czułymi momentami wrażliwości dzielonymi między nimi. Na pochwałę zasługuje też obsada postaci drugoplanowych, które otaczają Helen i Rhysa. Szczególnie polubiłam panią Fernsby i dr. Havelocka.</p><p>Styl pisania jest przyjemny, jak zawsze u Lisy Kleypas, a dzięki zmianie perspektywy dobrze poznałam Helen i Rhysa. Helen może trochę bardziej niż Rhysa, ale on wydał mi się ciekawszy pod względem charakteru. Niemniej, ta książka jest naprawdę bardzo dobra. Polecam.</p>