Brytyjskie pancerniki 1914-1918. Pierwsze drednoty

Wprowadzenie HMS Dreadnought w 1906 roku zrewolucjonizowało wojny morskie. Pierwsze sześć jednostek tego typu to zmodyfikowane wersje oryginalnego projektu Dreadnoughta, wszystkie uzbrojone w działa kalibru 305 mm. Dopiero w 1911 roku, z wodowaniem HMS Neptune, zmodernizowano układ tych maszyn, opierając go na zdobytych wcześniej doświadczeniach. Wkrótce po nim do służby weszły dwa kolejne okręty na podobnym planie co Neptune. Te dziewięć drednotów stało się trzonem brytyjskiej floty dalekomorskiej. Jednakże przyszłość przyniosła kolejną generację pancerników, tzw. „superdrednoty,” które są głównym tematem drugiego tomu tej dwuczęściowej serii. Mimo że te nowe jednostki posiadały większe działa kalibru 343 mm, były mniej wszechstronne niż ich poprzednicy uzbrojeni w lżejsze działa. Ostatni drednot uzbrojony w działa 305 mm wszedł do służby w 1914 roku, kiedy pancernik budowany pierwotnie dla Turcji został przejęty przez Royal Navy i nazwany HMS Agincourt. Nowa publikacja z serii New Vanguard, będąca pierwszą z dwóch części poświęconych tym znanym okrętom, przedstawia pełną historię brytyjskich pancerników z okresu I wojny światowej. Książka ta odkrywa również tajemnice ich rewolucyjnej konstrukcji oraz ich potężnych dział 305 mm, a także analizuje metody ich zastosowania.