Bieguni

Ta książka jest prawie niemożliwa do opisania. Jedno, co mogę powiedzieć, to z całą pewnością to, że Olga Tokarczuk ma ciekawy umysł i ducha przygody. Zabiera czytelnika nie tylko w podróż z jednego miejsca do drugiego, ale w odkrywanie tego, co czyni nas ludźmi - naszej istoty, anatomii ciała, synaps i połączeń w umyśle, naszego pragnienia uczenia się i tęsknoty za podróżami. Jaki jest dokładnie nasz cel, gdy podróżujemy? Czy jest nim po prostu dotarcie do określonego miejsca? Czy jest to sam proces, siła napędowa, która sprawia, że chcemy wstać i pojechać gdzieś indziej, na stałe lub tymczasowo? Autorka mówi nie tylko o mapach świata, ale także o ciele - mięśniach, naczyniach, mózgu i nerwach. Rozkłada rzeczy na ich mikroskopijne części. Porównanie geografii i fizjologii to naprawdę genialna analogia.<br> <br> Struktura tej książki jest również podzielona na wiele części. Małe porcje informacji opowiedziane w bardzo krótkiej formie - akapit lub dwa - albo w rozbudowanej formie opowiadania. Niekoniecznie jeden fragment jest bezpośrednio powiązany z następującą po nim anegdotą lub opowiadaniem. “Bieguni” w całości to kompozycja skłaniająca do refleksji, która być może zadaje więcej pytań niż daje odpowiedzi. Znaczna część tej pracy to seria przemyśleń autorki, z których część powstała, gdy siedziała na lotniskach lub w samolotach, zapisując rzeczy, które przyszły jej do głowy, dotyczące jej samej, celu podróży i towarzyszy podróży. Jej krótka beletrystyka zafascynowała mnie - nawet te bardziej naukowe opowiadania, które zapuszczały się w sferę fikcji spekulatywnej i konserwacji ludzkich organów i ciał. Na początku było to dla mnie nieco dziwne, zwłaszcza w zbiorze, który z założenia miał być o podróżach. Nie minęło jednak wiele czasu, zanim zanurzyłam się nawet w tym nieco groteskowym aspekcie jej opowieści! Jej krótkie opowiadania wciągnęły mnie i jeszcze bardziej zainspirowały do przeczytania jej dłuższej beletrystyki. Ma błyskotliwy intelekt, a jej refleksje trafiły do mnie. Nie jestem pewna, czy potrafiłabym odgadnąć, kogo jeszcze zainteresuje ta książka, ale z pewnością trzeba do niej podejść z gotowością do wchłonięcia niezliczonych pomysłów. W końcu dociekliwy umysł i ciągłe poszukiwanie wiedzy nigdy nie jest czymś złym, prawda?

Ta książka jest prawie niemożliwa do opisania. Jedno, co mogę powiedzieć, to z całą pewnością to, że Olga Tokarczuk ma ciekawy umysł i ducha przygody. Zabiera czytelnika nie tylko w podróż z jednego miejsca do drugiego, ale w odkrywanie tego, co czyni nas ludźmi - naszej istoty, anatomii ciała, synaps i połączeń w umyśle, naszego pragnienia uczenia się i tęsknoty za podróżami. Jaki jest dokładnie nasz cel, gdy podróżujemy? Czy jest nim po prostu dotarcie do określonego miejsca? Czy jest to sam proces, siła napędowa, która sprawia, że chcemy wstać i pojechać gdzieś indziej, na stałe lub tymczasowo? Autorka mówi nie tylko o mapach świata, ale także o ciele - mięśniach, naczyniach, mózgu i nerwach. Rozkłada rzeczy na ich mikroskopijne części. Porównanie geografii i fizjologii to naprawdę genialna analogia.<br> <br> Struktura tej książki jest również podzielona na wiele części. Małe porcje informacji opowiedziane w bardzo krótkiej formie - akapit lub dwa - albo w rozbudowanej formie opowiadania. Niekoniecznie jeden fragment jest bezpośrednio powiązany z następującą po nim anegdotą lub opowiadaniem. “Bieguni” w całości to kompozycja skłaniająca do refleksji, która być może zadaje więcej pytań niż daje odpowiedzi. Znaczna część tej pracy to seria przemyśleń autorki, z których część powstała, gdy siedziała na lotniskach lub w samolotach, zapisując rzeczy, które przyszły jej do głowy, dotyczące jej samej, celu podróży i towarzyszy podróży. Jej krótka beletrystyka zafascynowała mnie - nawet te bardziej naukowe opowiadania, które zapuszczały się w sferę fikcji spekulatywnej i konserwacji ludzkich organów i ciał. Na początku było to dla mnie nieco dziwne, zwłaszcza w zbiorze, który z założenia miał być o podróżach. Nie minęło jednak wiele czasu, zanim zanurzyłam się nawet w tym nieco groteskowym aspekcie jej opowieści! Jej krótkie opowiadania wciągnęły mnie i jeszcze bardziej zainspirowały do przeczytania jej dłuższej beletrystyki. Ma błyskotliwy intelekt, a jej refleksje trafiły do mnie. Nie jestem pewna, czy potrafiłabym odgadnąć, kogo jeszcze zainteresuje ta książka, ale z pewnością trzeba do niej podejść z gotowością do wchłonięcia niezliczonych pomysłów. W końcu dociekliwy umysł i ciągłe poszukiwanie wiedzy nigdy nie jest czymś złym, prawda?

“Bieguni” to współczesna odyseja człowieka pośród wiecznych podróży z kraju do kraju, ale przede wszystkim w głąb siebie. Anatomia i transport łączą się, przeplatają, aby pokazać ciągłe poszukiwanie, zmiany i walkę o odkrycie samego siebie. Indywidualne historie, rozgrywające się na przestrzeni różnych epok, zrodzone z ciekawości i rozpaczy. Prace Tokarczuk to hymn na cześć ludzkich emocji, niezależności, niespełnionych pragnień. “Bieguni” to powieść o cechach eseju, biografii i literatury faktu, w której głos pisarki oddaje uczucia i myśli bohaterów w sposób zdystansowany, a niekiedy ostry. Pisarstwo Tokarczuk skupia się na sprawach, które odzwierciedlają najdziwniejsze aspekty podróżowania i poszukiwania celu, który oznaczałby koniec satysfakcjonującej podróży. Albo i nie. Co się dzieje, gdy nie chcesz dotrzeć do końca? Kiedy czujesz, że nie możesz się ustatkować, że nie potrzebujesz stałego miejsca zamieszkania?<br> <br> Sama książka jest w ciągłym ruchu. Jest fragmentaryczna, przeskakuje między podróżami autora, fikcyjnymi i niefikcyjnymi historiami z podróży, szczegółami dotyczącymi konserwacji ludzkich organów i ciał. W różnych miejscach tekstu pojawiają się mapy, które dodatkowo wzmacniają motyw podróży/ruchu. Sekcje poświęcone podróżom i ciału są połączone dyskusjami o ludzkim układzie nerwowym jako mapie oraz o tym, że organy są upakowane w ludzkim ciele jak walizka sprawnie zapakowana na podróż.<br> <br> W tej książce bardzo dużo się dzieje, jej działanie polega raczej na tworzeniu nastroju lub atmosfery niż na podążaniu za narracją. Jest to nie tyle powieść, co zbiór, często samodzielnych, fragmentów, które składają się na ogólne wrażenie. Nie jest to książka, którą można przeczytać w pośpiechu - pisarstwo zasługuje na więcej - ale też nie jest to książka, którą można czytać po kawałku, ponieważ łatwo byłoby przeoczyć niektóre z odniesień do poszczególnych części. Najlepiej czytać ją powoli, by rozkoszować się tekstem, ale w jak najmniejszej ilości, by uchwycić ogólny nastrój i odniesienia.