Azyl. Zapiski stalkera

<p>Cenie ludzi z pasją. Takich, co to są w stanie na głowie stanąć, aby zrealizować swoje marzenia i cele w życiu. Nigdy nie jest to łatwe, ale może tym bardziej należy doceniać ludzi, którzy żyją po swojemu. Co powiedziałybyście drogie panie na faceta, który zamiast na Zanzibar proponuje wakacyjny turnus w Czarnobylu? Polski podróżnik i fotograf, Tomasz Ilnicki był w Czarnobylu sześć razy. Za każdym razem kierowana nim potrzeba eksploatacji Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia. Zapytacie dlaczego? Jedno zbierają znaczki, inni latają w kosmos, a Tomasz Ilnicki czuje adrenalinę, &nbsp;gdy zapuszcza się na obszarze Zonę. To, co zobaczył podczas swoich podróży do Czarnobyla, udokumentował w formie zapisków i opatrzył bogatą bibliografią w reportażu „Azyl. Zapiski stalkera”. Fragmentami czułam, jak gdybym podążała krok po kroku za polskim podróżnikiem i łamała wszystkie przepisy tego świata. Autor reportażu odwiedzał Czarnobyl, zanim stało się to popularne i bezpieczniejsze. Tym samym podczas lektury książki „Azyl. Zapiski stalkera” czułam dreszczyk emocji! &nbsp;</p><p>Książka „Azyl. Zapiski stalkera” ukazała się w 2017 roku nakładem wydawnictwa Sorus. Potrzebowałam piec lat, aby na nią trafić, jednak już pierwsze słowa na wstępie książki wywołały we mnie przyjemne skojarzenia. Tomasz Ilnicki wyjaśnia, że inspiracją dla zainteresowania się tematem Zony była... gra wideo. Któż z nas nie grał w Call of Duty? Nie byłam miłośniczką strzelanek, ale czasami lubiłam z bratem pograć i temat Zony rzeczywiście pojawił się w jednej z części. Poruszanie się po czarnobylskiej elektrowni jądrowej w pomieszczeniach z charakterystycznymi, czerwonymi neonami wywoływało poczucie rychłej starcia na śmierć i życie. Stad tez rozumiem fascynację autora reportażu „Azyl. Zapiski stalkera” tematem Czarnobyla, pozostaje jednak pełna podziwu, jak wiele był w stanie poświęcić w przeszłości, abym dostać się nielegalnie na teren byłej elektrowni. Oficjalne zwiedzanie z przewodnikiem było możliwe już w połowie lat 90’ XX wieku, jednak zasady w tym zakresie wykluczały swobodna eksploatacje terenu. Spodziewacie się, ze w takiej sytuacji stalkerzy byli jednymi ludźmi w Czarnobylskiej Strefie Wykluczenia? Otóż okazuje się, że nie. Autor opisuje https://******.**. kim są Samosioły. Termin mi nieznany, a kryją się za nim ludzie. Jacy? Zwykli, mieszkający zazwyczaj w okolicy Czarnobyla przed awarią reaktora nr 4. Zostali ewakuowani, ale wrócili do Zony. Dlaczego? Nie potrafili odnaleźć się w świecie poza Czarnobylem, gdzie często w przeszłości żyli ich ojcowe i dziadowie. Obecność Samosiołów w okolicach Czarnobyla to tajemnica poliszynela. Nie jest za to tajemnicą, że mimo zakazu uprawy ziemi w Czarnobylskiej Strefie Wykluczenia, ludzie Ci nie tylko sadzą owoce i warzywa, ale również pędzą lokalny specjał na bazie alkoholu. Nie wiem, jak wy, ale ja nawet na najlepszej imprezie nie chciałbym skosztować czarnobylskiego samogonu. &nbsp;</p><p>Jak zauważa Tomasz Ilnicki, obecna eksploatacja Czarnobyla i Zony nie ma wiele wspólnego z dzikim odkrywaniem tego obszaru przez stalkerów w przeszłości. Po premierze serialu „Czarnobyl” turystyka w Zonie rozwinęła się na krótko, lecz bardzo intensywnie. Przerwała ją wojna Rosji z Ukrainą. Producenci z HBO apelowali, aby z rozsądkiem eksploatował obszar czarnobylskiej elektrowni atomowej. Zrobili to po głośnym zdjęciu dziewczyny, która półnago leżała na poduszkach wpatrzona w zatrzymaną w czasie Prypeć. Amatorzy podobnych fotek nie znajda nic dla siebie w reportażu „Azyl. Zapiski stalkera”. Tomasz Ilnicki przedstawia na zdjęciach Czarnobylską Strefę Wykluczenia taką, jaka ona jest: chłodną i przerażająca, ale jednocześnie tajemniczą i fascynującą. Niektóre fotografie bloków wywołują wrażenie niepokoju. Zupełnie jak gdyby mieszkańcy po prostu znikli. Od razu sprostuję: nie jest tak, że na balkonach wiszą prześcieradła, a w telewizji Gorbaczow uspokaja ludzi. Szabrownicy zrobili swoje i to krótko po wybuchu reaktora nr 4 w Czarnobylu. Tym samym fotografie Tomasz Ilnicki w reportażu „Azyl. Zapiski stalkera” stanowią w większym stopniu świadectwo apokalipsy, aniżeli opuszczonego miasta. Ciekawostką jest fakt, że kiedy 26 kwietnia 1986 roku mieszkańcy Prypeci i Czarnobyla byli ewakuowani, zapewniano ich, że to tymczasowe rozwiązanie i wkrótce wrócą do domów. Po lektorze reportażu Tomasz Ilnicki mam wrażenie, że współczesna Czarnobylska Strefa Wykluczenia to dom dla wariatów poszukujących wrażeń, takich jak autor książki „Azyl. Zapiski stalkera”. Nie dla zdjęć z Instagrama, ale magii i tajemnicy, jaką skrywa Zona w oczach polskiego podróżnika i fotografa. Reportaż to owoc zainteresowania tematem, który w mojej ocenie może przyczynić się do pogłębienia fascynacji czarnobylska elektrownia atomową. Na pewno pozwala przyjrzeć się Zonie z bliska. A bliżej się nie da, aniżeli przedstawione to zostało w reportażu Tomasza Ilnickiego. Chyba że macie odwagę sami jechać i spróbować odkryć sekrety Prypeci i Czarnobyla ?.</p>

<p>Słowo „stalker” w przeszłości nie miało pejoratywnego charakteru. Nie w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. W ten sposób określano ludzi, którzy zapuszczali się do Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia. Powiecie, że to nic takiego? Przed inwazją Rosji na Ukrainę liczba turystów, którzy odwiedzili Czarnobyl, przekroczyła 130 tysięcy. Dużo, jeśli wziąć pod uwagę, że Zona wciąż stwarza zagrożenie dla zdrowia i życia mieszkańców. Zanim zorganizowane wycieczki w poszukiwaniu adrenaliny stały się modne, na świecie było niewielu miłośników podobnej rozrywki. Jednym z nich był Tomasz Ilnicki autor reportażu „Azyl. Zapiski stalkera”. Polski podróżnik i fotograf sześciokrotnie miał okazję zobaczyć Czarnobyl i Prypeć. Reportaż stanowi doskonale wprowadzenie do tematyki awarii w czarnobylskiej elektrowni jądrowej z perspektywy człowieka, który uczynił eksploatację zony swoja życiową pasją. Owocem tej obsesji stała się książką„Azyl. Zapiski stalkera”, wzbogacona o liczne fotografie. Reportaż dla ludzi o mocnych nerwach! &nbsp;</p><p>Tomasz Ilnicki umieścił mapkę Czarnobyla w reportażu „Azyl. Zapiski stalkera” co znaczenie ułatwia „Poruszanie się” po Zonie. Dobry reportaż przemyca informacje i przedstawia wciągającą opowieść. Publikacja Tomasza Ilnickiego to znakomity reportaż - na każdej stronie czuć pasje, z jaka autor opowiada o tajemnicach Czarnobyla i Prypeci. A tych jest wiele: począwszy od historii miasta i jego założenia w 1970 roku, przez awarię reaktora, nieudolną ewakuację i zakłamywanie rzeczywistości przez radzieckie władze. Piorunujące wrażenie zrobiły na mnie opisy Prypeci, gdzie jak podaje autor, żyło około 45 tysięcy mieszkańców w 1986 roku, w zestawieniu z fotografiami bieżącymi, często sugerującymi, że czas w tym miejscu zatrzymał się na zawsze. Dobrym przykładem jest tu opis jednego z pomieszczeń, gdzie znajdują się kombinezony strażaków używane w czasie katastrofy do gaszenia pożaru. Zbliżenie dozymetru, czyli urządzenia podającego wartość promieniowania, znaczenie przewyższało dopuszczalne normy. Nic się w tym zakresie nie zmieniło w ciągu blisko czterech dekad, stad tez autor reportażu „Azyl. Zapiski stalkera” przedstawia szczegółowe zasady bezpieczeństwa, jakie odwiedzający Zonę powinni bezwzględnie stosować. Tomasz Ilnicki opisuje, że choć w powietrzu promieniowanie mieści się w normie, to woda i grunty zbierały promieniotwórczy opad przez ostatnie dekady i zbliżane się do nich to fatalny pomysł. Pojawiają się również sugestie, aby nie ubierać sukienek, co może bawić, ale po chwili zastanowienia wydaje się uzasadnione. Ekspozycja jakieś większej części ciała na potencjał radiacji w Czarnobylskiej Strefie Wykluczenia pozostaje kwestia bezpieczeństwa dla zdrowia i życia człowieka. Jak zatem się ubrać, jeśli w przyszłości będziecie chcieli odwiedzić Zonę? Polecam lekturę reportażu„Azyl. Zapiski stalkera”, Tomasz Ilnicki dzieli się w nim wieloma praktycznymi spostrzeżeniami w tym zakresie. &nbsp;</p><p>Literatura grozy proponuje szereg książek związanych z czarnobylską elektrownią jądrową i jej ponurą historią. Reportaże z kolei często uwzględniają prawdę historyczną, oferują jednak meczącą metodologię i nadmiar informacji uzasadnionych dziedziną energetyki jądrowej. „Azyl. Zapiski stalkera” to zapis doświadczeń Tomasza Ilnickiego w bezpośrednim eksploatowaniu Zony. Polski podróżnik i fotograf poświęcił temu zagadnieniu niemal cale swoje życie, a dołączone do publikacji zdjęcia pozwalają spojrzeć na czarnobylską elektrownię jądrową, zupełnie jak gdyby czytelnik miał przed własnymi oczami owianą złą sławą Zonę! Dla kogo reportaż Tomasza Ilnickiego? Dla czytelników o mocnych nerwach, których odkrywanie tajemnic i pozostałości po elektrowni atomowej w Czarnobylu kręci i wciąga! Nie znam nikogo, kto były w Czarnobylu, a relacja polskiego podróżnika napisana w pierwszoosobowej narracji prawie ten stan rzeczy zmienia ?. &nbsp;</p>