św. Maksym z Turynu - sylwetka autora

Maximus, który jest pierwszym znanym biskupem chrześcijańskim w Turynie, odegrał istotną rolę w kształtowaniu i szerzeniu chrześcijaństwa na północy Włoch. Pochodzący prawdopodobnie z Retii, dzisiejszej północnej części Włoch, Maximus był wybitnym teologiem i uczniem znanych postaci takich jak Ambroży z Mediolanu oraz Euzebiusz z Vercelli. Gennadius z Massilii opisywał go jako wnikliwego znawcę Pisma Świętego oraz erudycyjnego kaznodzieję.

W jednym ze swoich kazań, Maximus nawiązywał do wydarzeń z 397 roku, kiedy to był świadkiem męczeństwa Sisinniusza, Martyriusza i Aleksandra w Anaunii, w Alpach Retyckich. Ci trzej biskupi misyjni zostali wysłani przez Ambrożego, aby wspierać Vigiliusa w rejonie Trydentu. Rok później, w 398 roku, Maximus został mianowany biskupem Turynu, który w owym czasie był sufraganem Mediolanu.

Podczas jego posługi, Turyn zmagał się z najazdami barbarzyńców. Miasto stało się schronieniem dla żołnierzy oraz uchodźców, którzy szukali ochrony wewnątrz jego murów. Maximus ostro krytykował właścicieli ziemskich za skrywanie bogactw w czasach, gdy mogły one pomóc złagodzić cierpienia najuboższych. Apelował do tych, którzy mogliby wykorzystać sytuację na swoją korzyść, by raczej przeznaczyli swoje zasoby na wykup jeńców wojennych. Działając w trudnych czasach barbarzyńskich najazdów na Włochy, Maximus postrzegał swoją misję jako opiekuna oraz obrońcy Turynu.

W 451 roku uczestniczył w synodzie w Mediolanie, gdzie biskupi z północnej Italii uznali istotny list papieża Leona I, dotyczący doktryny o Wcieleniu. Maximus znalazł się na ósmym miejscu wśród dziewiętnastu sygnatariuszy, co sugeruje, że wówczas miał około siedemdziesięciu lat. Kolejne świadectwo jego działalności pochodzi z 465 roku, kiedy uczestniczył w synodzie w Rzymie. Jego podpis widniał tuż po papieżu, co sugerowało, iż był najstarszym z obecnych tam biskupów, których było czterdziestu ośmiu. Jego posługę kontynuował św. Wiktor.