Alfred i Emily

"Alfred i Emily" to książka, którą Doris Lessing nazywa swoją najbardziej osobistą i, jak sama twierdzi, ostatnią. Dzieło poświęca wspomnieniom o swoich rodzicach, a także całemu pokoleniu dotkniętemu doświadczeniami I wojny światowej. Lessing nigdy nie poznała rodziców tak, jakimi byli przed wojną, ponieważ ten konflikt na zawsze odmienił ich życie. Jej ojciec doznał ciężkich obrażeń, które doprowadziły do trwałego kalectwa, a matka straciła na wojnie ukochaną osobę.

Autorka przyjęła interesujący zabieg literacki, dzieląc książkę na dwie części. W pierwszej z nich fantazjuje o tym, jak losy jej rodziców mogłyby się potoczyć, gdyby nie doszło do wybuchu wojny. Druga część koncentruje się na rzeczywistych wydarzeniach z życia Alfreda i Emily. Chociaż Lessing przedstawia opowieść jako manifest przeciwko wojnie, w tekście można odnaleźć przede wszystkim poruszające studium postaci kobiecych. Szczególną uwagę w historii zwraca postać jej matki oraz innych kobiet, dla których życie w epoce edwardiańskiej było pełne ograniczeń związanych z tradycyjną rolą żony i matki.

Książka stanowi wyraz subtelnej kobiecej perspektywy, skupiając się na procesie emancypacji kobiet w niekorzystnych dla nich warunkach. To mądre połączenie elementów fikcji i faktów historycznych, które dowodzi niezmiennie żywej i zdolnej do poruszania formy literackiej Lessing. "Alfred i Emily" jest świadectwem jej wnikliwego spojrzenia na ludzką naturę i historię.