Arsene Wenger. Autobiografia

<p>Pozwólcie, że najpierw to podkreślę. Ta książka nie jest satysfakcjonująca. Krytyka dotycząca braku pamiętnych historii, emocjonalnej podróży po porażkach i zwycięstwach, rozmów w szatni, bitew menedżerskich i tak dalej, i tak dalej, jest uzasadniona. Wiele szczegółów, które jako zwolennik Arsenalu FC i jego wieloletniego szefa - Arsene'a Wengera - chętnie bym poznał, zostało pominiętych, napisanych szerokim łukiem tam, gdzie potrzebny był łagodniejszy, węższy akcent. Jest to odpowiednik długiego podania od obrońcy do napastnika z nadzieją na gola. To nie jest ładne, to nie jest sposób w jaki Arsenal grał pod wodzą Wengera. Człowiek o jego randze i reputacji, o jego doświadczeniu i mądrości, człowiek wypełniony tak wieloma myślami mógł - a może nawet powinien - poświęcić więcej czasu i energii na napisanie 1000-stronicowego pamiętnika, i możecie się założyć, że znalazłaby się po niego kolejka. To, co ostatecznie otrzymaliśmy, wydaje się być skróconą wersją tego, czego chcieliśmy. Oczywiście,&nbsp;tak pełni klasy osoba, jaką jest Arsene Wenger, nigdy nie napisałaby książki, w której obrzucałaby kogoś błotem, atakowała innych i wygrzebywała brudy na światło dzienne. Francuz jakby nie patrzeć zawsze zachowywał godność i szacunek (no może poza paroma historiami przy linii bocznej), więc błędnym było spodziewać się czegoś ostrzejszego.&nbsp;</p><p>Jego autobiografia jest opowieścią o jego karierze piłkarskiej i trenerskiej. Arsene napisał tę książkę sam i na swój sposób. Artystyczna, filozoficzna i pełna jego wiedzy i doświadczenia. Są rozdziały, w których Wenger daje upust swojej czujności i przekazuje informacje o nieudanych transferach i odejściach zawodników, ale przede wszystkim jest to wspaniały wgląd w początki jego kariery menedżerskiej i to, jak każdy klub kształtował jego strategię menedżerską. Są tu również bardzo intymne osobiste refleksje, takie jak obawy o jego zdrowie, czas spędzony z rodziną i jego zmagania z odejściem z Arsenalu. Najciekawszymi fragmentami były jednak jego pomysły na stan współczesnego futbolu, które pojawiły się głównie w pobliżu zakończenia książki. Komentarz Wengera na temat przenikania się sportu, globalizacji i kapitalizmu XXI wieku pokazuje, jak kluby są podzielone na zwycięzców i przegranych pod względem finansowym, co determinuje ich wyniki na boisku. Najbardziej uderza mnie jego oddanie grze w piłkę nożną i to, że całe jego życie kręciło się wokół tego pojedynczego zajęcia. Nawet w wieku 70 lat budzi się wcześnie, wykonuje podobną poranną rutynę, ćwiczy i jest aktywny jak nigdy dotąd. To pokazuje, że mistrzostwo to tak naprawdę dyscyplina i konsekwentny wysiłek. Można łatwo dostrzec, jakim inteligentnym jest facetem, i w jaki piękny sposób wyraża swoje pomysły i uczucia, ale niestety książka jest trochę pozbawiona emocji, sucha. Moje przywiązanie do klubu i człowieka, który uczynił z niego nazwę domową, pozwala mi wybaczyć brak szczegółów w tej książce, ponieważ czerpię przyjemność z ponownego odtwarzania kołowrotka w mojej głowie.</p><p>Arsenal nie byłby tym, czym jest, gdyby nie ten człowiek. Wenger oddał swoje serce Arsenalowi, swoje życie Arsenalowi. Żył i oddychał arsenalem i w tym tkwi problem, czyż nie? Ten człowiek zaprzeczył możliwości zarządzania jednymi z największych klubów na świecie, ponieważ był zaślepiony miłością do Arsenalu. Mógł pójść do Bayernu Monachium i Realu Mardrid, kto wie co by się stało, może nawet wygrałby Ligę Mistrzów. Arsene nie widywał zbyt często swojej kobiety, często swojej córki, ponieważ zawsze myślał o Arsenalu. Nawet gdy był z rodziną, mentalnie i duchowo był z Arsenalem. Nic dziwnego, że dziś żałuje, że nie zrobił skoku w kierunku zarządzania w Hiszpanii czy Niemczech, jego historia byłaby inna, ale i Arsenalu.</p><p>Nieważne, lata minęły i wszystko się zmieniło, on jest dzieckiem innego wieku i innej epoki. Nigdy nie będzie drugiego takiego menedżera jak Arsene, bo to po prostu nie jest już możliwe, futbol się zmienił. Jestem jednak wdzięczny, że znałem takiego menedżera jak on, że mogłem przeczytać jego słowa i uczynić je swoimi.</p>

<p>Uważam, że biografia jest po prostu za krótka i nie zagłębiała się na tyle w życie i karierę Wengera, by była to prawdziwa wielka autobiografia. Naprawdę szkoda, bo bardzo się na nią cieszyłem. Przeczytałem to na podstawie dwóch autobiografii Alexa Fergusona. Spodziewałem się tego samego, ale książka była daleka od tego poziomu. Od człowieka takiego jak Wenger, który miał najbardziej niesamowitą passę z jednym klubem, chciałem poznać tajniki jego umysłu i jego zespołu na przestrzeni lat. Dostaliśmy przebłyski, ale on rozpraszał się nad nawet wielkimi wydarzeniami ze sporą nijakością i na prędko.</p><p>Bogactwo początkowych rozdziałów sprawia, że ogólne doświadczenie czytania książki jest szczególnie rozczarowujące. Wenger daje nam prawdziwe poczucie swoich doświadczeń z dzieciństwa i tego, jak z czasem doszedł do zarządzania piłką nożną, w sposób, którego być może nie zobaczymy w XXI wieku. Jednak im dalej w książkę, tym szybciej Wenger zdaje się iść, pomijając rzeczy, o których czytelnik mógłby chcieć usłyszeć więce. Na przykład w środku książki znajduje się rozdział opowiadający o niepokonanym sezonie 2003-2004 Premier League w wykonaniu Arsenalu. Wbrew temu, czego można by się spodziewać, Wenger poświęca niewiele czasu na omówienie przebiegu tego sezonu, a bardziej na to, jak drużyna się zjednoczyła, a potem rozpadła. Być może Wenger uważa, że ten temat został wystarczająco zbadany gdzie indziej, w książkach takich jak „Niezwyciężeni” Amy Lawrence.</p><p>Gdyby kiedykolwiek istniał argument, dlaczego ktoś powinien pracować z dziennikarzem lub ghostwriterem, biografia Arsene Wengera powinna posłużyć jako przykład. Choć rozumiem, dlaczego nalegał na napisanie tej książki sam, a także sposób, w jaki ją napisał, nie oddaje to czystej radości, jaką przyniósł mi jako kibicowi. W porównaniu do biografii Dennisa Bergkampa napisanej jako rozmowa Bergkampa z Davidem Winnerem czy ostrej biografii Thierry'ego Henry'ego autorstwa Philippe'a Auclaira, autobiografia Wengera rozczarowuje. Nigdy nie znałem Arsenalu jako czegoś innego niż lenno Arsène'a Wengera, podobnie jak wielu zagranicznych fanów tego wielkiego angielskiego klubu piłkarskiego. Choć nie spodziewałem się, że ktoś o charakterze Wengera napisze nagle pełną szokujących, wewnętrznych informacji książkę, to prawdopodobnie rozmowa z profesjonalnym pisarzem pozwoliłaby na stworzenie lepszej narracji.</p>