Zosia

Zosię można opisać jednym znaczącym słowem: niezawodność. Zawsze była gotowa, by pomóc innym, szczególnie mojej mamie, i trwało to przez wiele lat. Była wytrwała i nie oczekiwała niczego w zamian, co świadczy o jej bezinteresowności. Dla niej pomaganie było czymś naturalnym, jak oddychanie, dlatego nigdy nie czułem wobec niej długu, choć na pewno zawsze taki istniał. Moi rodzice byli przyjaciółmi Tadeusza Nowaka i jego żony Zosi, co sprawiło, że w jakiś sposób stałem się częścią ich rodziny.

Po śmierci Tadeusza w 1991 roku, jego poezja wciąż żyje dzięki staraniom Zosi, która dbała o to, by jego twórczość nie poszła w zapomnienie. Po pewnym czasie Zosia związała się z profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Staszkiem Balbusem, który był przyjacielem rodziny i wielkim admiratorem poezji Nowaka. Teraz to on troszczy się, by pamięć o obojgu trwała.

Tomasz Jastrun