Złe wszechświaty

Często mawia się, że każdy człowiek to odrębny wszechświat, a nasza natura nie jest wolna od zła. Jak stwierdził Friedrich Nietzsche w "Tako rzecze Zaratustra": "Do każdej duszy odrębny świat przynależy; dla każdej duszy jest inna dusza zaświatem". Książka "Złe wszechświaty" autorstwa Wojciecha Guni stanowi wyjątkowe połączenie poetyckiej prozy z fotografią, tworząc dzieło, które zaprasza do głębokiej refleksji. Choć z jednej strony jest ona kontemplacyjna, nie unika mrocznej i gorzkiej stylistyki, znanej z wcześniejszych prac twórcy.

Wizje końca świata pojawiają się jako obrazy codziennych sytuacji: sprzedawca w opuszczonym sklepie, wędrowiec zagubiony w lesie, stojący na poboczu w zepsutym aucie. To także milczenie ludzi, którzy zapomnieli, jak mówić, obawiając się, że każde wypowiedziane słowo może wywołać katastrofę większą niż sam koniec świata.

Inne obrazy końca świata to sufit bezsennej nocy, pustka wyludnionego miasta czy opuszczone wnętrza – miejsca, których nie można opuścić ani zapomnieć, by nie sprowokować czegoś jeszcze straszniejszego. W końcu świata nie ma krzyków ani słów, pozostaje tylko szum drzew i wiatr. Może to dobrze, bo cokolwiek innego niż cisza byłoby katastrofą o wiele gorszą.