Zbyt wiele szczęścia

<p>Niedawno skończyłam czytać „Zbyt wiele szczęścia” Alice Munro i muszę przyznać, że wprawiło mnie to zarówno w zachwyt, jak i kontemplację. Ten zbiór to kawał świetnej literatury - mięsisty, zaskakujący, prowokujący do myślenia, kojący duszę i oszałamiający umysł jednocześnie. To rodzaj literatury, który uwielbiam i który uważam za wskaźnik mojego literackiego szczęścia. Albo szczęścia w ogóle.</p><p>Munro ma sposób na zrozumienie nie tylko kobiet, ale ludzi w ogóle. Jej historie są niezwykle wnikliwymi eksploracjami ludzkiej psychiki. Każde zdanie jest starannie dopracowane i nic nie wydaje się zbędne. Weźmy na przykład ostatnią historię o Zofii Kowalewskiej, prawdziwej pisarce i matematyczce. Opowiadanie Munro jest subtelnie feministyczne, a nie nachalne. Posiada cechę, którą podziwiam, a której być może brakuje mi w moim własnym feminizmie - delikatną, niemal arystokratyczną subtelność.</p><p>Czytając Munro, można poczuć się jak w obecności literackiego arystokraty. Ale nie dajcie się zwieść temu szlachetnemu wydźwiękowi; jej bohaterowie często doświadczają morderstwa, zdrady i wielu innych ponurych realiów. Munro porusza te tematy z wielką wrażliwością, taktem, zrozumieniem i troską. Wydaje się delikatnie prowadzić swoich bohaterów ku ich losom, rozważając i uspokajając ich po drodze. To kunsztowna równowaga, która sprawia, że jej historie są zarówno przeszywające, jak i głęboko ludzkie.</p><p>Książka jest po prostu piękna. Już zdecydowałam, że muszę przeczytać wszystkie dzieła Alice Munro, ponieważ jej pisarstwo przeszywa czytelnika do szpiku kości. To tak, jakby opisywała najbardziej przyziemne wydarzenia z taką gracją, że przekształca je w głębokie doświadczenia. Nieprzyznanie jej Nagrody Nobla byłoby literackim grzechem śmiertelnym!</p><p>Tempo opowiadań jest przemyślane, ale w sposób, który nigdy nie nudzi. Niektóre historie nie mają tradycyjnego zakończenia, inne kończą się zdaniem, które wprawia w osłupienie, a jeszcze inne w przemyślany sposób prowadzą do konkluzji. Nie zawsze wszystko do końca rozumiałem, ale może właśnie o to chodzi - by pokazać złożoność pozornie prostego ludzkiego życia. Te historie opowiadają o życiu, głównie z kobiecej perspektywy, ale wzbogacone o różnorodne męskie postacie - silne, słabe, głupie, piękne. Poruszają tematy miłości, pożądania i tego, co to znaczy żyć i umierać.</p><p>Było kilka historii, które wydawały mi się słabsze, jak ta o lesie, która głównie opisuje drzewa. Ale nawet ta historia dodaje do ogólnej doskonałej atmosfery książki. Od pierwszej do ostatniej strony Munro oddaje wspaniałą atmosferę. To prawdziwa królowa opowiadań, królowa pióra. Dawno nie byłam tak zachwycona książką. Dobra poezja często rozbija nasz świat na tysiąc kawałków i składa go z powrotem; nigdy nie doświadczyłem tego z prozą, aż do teraz.</p><p>Po lekturze Munro życie wygląda inaczej. Jest pełniejsze, lepsze, piękniejsze. Jej pisarstwo sprawia, że chce się żyć pełniej. Dzięki jej historiom czytelnicy mogą ponownie przyjrzeć się własnemu życiu z dystansu, co daje im nową perspektywę na osobiste sprawy. Munro wyciąga te kwestie na światło dzienne, obnaża je i zachęca nas, byśmy albo dali im spokój, albo w końcu poświęcili im uwagę, na jaką zasługują.</p><p>Czytanie „Zbyt wiele szczęścia” jest jak doświadczanie literackiego piękna w najczystszej postaci. Język i styl Munro są doskonałe - współczesne, a jednocześnie intelektualne, niewyczerpane źródło cytatów. Ta książka pozostawia czytelnika z poczuciem, że doświadczył czegoś głęboko poruszającego i pięknego. Dziękuję Alice Munro za tę wspaniałą kolekcję.</p>