Zapiski wariatki

Ukrywanie się zawsze wydawało jej jedyną opcją. Pochodziła z prowincji, nie kierowała się religią, rozwodziła się, a teraz żyła w związku z obcokrajowcem. W jej życiu nie było dzieci, tylko olbrzymi czarny pies, zaś stabilna praca i oszczędności były poza jej zasięgiem.

Najcięższym bagażem okazała się jednak diagnoza – schizofrenia z komponentem afektywnym. Codziennie towarzyszyły jej tajemnicze głosy, niepokojące wizje, częste pobyty w szpitalu oraz surrealistyczne sny spowodowane działaniem kwetiapiny.

Książka otwiera drzwi do życia, które wciąż jest tematem tabu. Przełamuje stereotypowe myślenie i dokumentuje walkę o uwolnienie się od piętna społecznego i zdrowotnego. To historia dążenia do samoakceptacji i uznania artystycznego.

Debiut jest pełen odwagi – pełen energii i szczerości. Język, którym jest napisana, jest błyskotliwy, niekiedy autoironiczny i pozbawiony fałszu, co czyni ją bliską twórczości Małgorzaty Halber i Natalii Fiedorczuk, według Olgi Drendy, autorki „Duchologii”. Natomiast dla Anny Marchewki, krytyczki literackiej, „Zapiski wariatki” to prawdziwe zjawisko literackie, dowód na istnienie artystycznego talentu i uzdrawiającej siły sztuki.

Aleksandra Młynarczyk-Gemza to wszechstronna artystka, zajmująca się multimediami, fotografią i performansem. Ukończyła malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, zdobywając liczne stypendia oraz wyróżnienia artystyczne. Dzieli się swoim życiem, otwarcie mówiąc o swojej diagnozie F.20.

Niniejszy opis pochodzi od wydawcy.