Wybaczam ci. Ina Kobryn. Tom 1

<p>&nbsp;Na wstępie zaznaczę, że.... brakowało mi Remigiusza Mroza. Przez poprzednie lata autor przyzwyczaił nas, że pisze dużo i pisze dobrze – tymczasem lekki zastój w twórczości sprawił, że głośniej było o nim za sprawą skandali obyczajowych, aniżeli kolejnych zachwycających kryminałów - związek z Katarzyną Bondą jakiś czas temu był tematem nr. 1 brukowej prasy, przyznaje, że sama o tym czytałam przynajmniej do czasu, gdy okazało się to wielka mistyfikacją i przemyślaną akcją marketingową - czy poczułam się zawiedziona? Nie, show biznes rządzi się swoimi prawami, a Remigiusz Mróz przyzwyczaił nas, że podejmuje osobliwą grę z czytelnikiem nie tylko na kartach swoich książek, ale żonglując informacjami z życia prywatnego, które udostępnia w social mediach, a które nierzadko okazują się prowokacja! ? &nbsp;</p><p>Nie przypadkowo wspominam na wstępie o gierkach Remigiusza Mroza, jest to bowiem ważny aspekt również jego książek - przeczytałam wszystkie tomy Chyłki, pamiętam że wiele z nich charakteryzowała się daleko idącą introspekcją, na przykład kiedy tytułowa bohaterka padła w przeszłości ofiarą molestowania i temat ten powrócił przy okazji jednej ze spraw - przesłanie jakie płynie z takiej konstrukcji fabuły książek Mroza jest w równym stopniu prawdziwe co brutalne - możemy całe życie z kimś pic herbatę, chodzić na spacer i spać w jednym łóżku, a wcale o tej osobie nic nie wiedzieć! Nie inaczej jest w przypadku książki “Wybaczam Ci. Iny Kobryn wiedzie w sumie spoko życie jak by to powiedziała dzisiejsza młodzież. W pracy daje rade, jest zabiegana i oddana swoim obowiązkom, robi karierę w stolicy, pozostaje przy tym w udanym związku małżeńskim, a jej mąż Rafał wydaje się kochającym i troskliwym mężczyznom pragnących przychylić jej nieba. Pewnego wieczoru idylla zostaje jednak brutalnie przerwana - główna bohaterka spogląda na laptopa, którego jej mąż nie wyłączył, co gorsza również nie wylogował się i.... zaczyna się jazda, która każda kobieta na jakimś etapie swojego życia doświadcza ? Tajemnicza wiadomość od jeszcze bardziej tajemniczej kobiety, dwa tylko słowa: “Wybaczam Ci”. Reakcje są różne, większość kobiet pewnie wpadłaby od razu w furię, zrobiła awanturę i liczyła, że jakieś uzasadnienie dla tych słów mężczyzną znajdzie w swojej głowie. Ina jednak jest kobieta mądrą, uznaje zatem, że jej mąż ma prawo do prywatności, a za wiadomością najpewniej stoi jakąś nawiedzona kobieta z jego przeszłości, nie mogąca pogodzić się z tym, że kocha ją. W sumie logiczne, nie? A no nie do końca, ponieważ na nazajutrz okazuje się, że ów kobieta ginie popełniając samobójstwo, organy ścigania rozkładają bezradnie ręce tłumacząc to najpewniej jej stanem psychicznym w chwili samobója i tylko Ina dochodzi do wniosku, że coś tu nie gra, skoro jej mąż Rafał znika bez śladu... co więcej, partner siostry naszej bohaterki oferuje jej pomoc, co może dziwić, jako że w przeszłości nie utrzymywali zbyt zażyłych stosunków.... &nbsp;&nbsp;<br>&nbsp;<br>Przechodząc do szczegółów - Ina spędza wieczór popijając lampeczkę wina jak to bohaterki powieści Mroza często mają w zwyczaju, słucha również muzyki, czyta dobrą książką w salonie, a w tym samym czasie...&nbsp; Rafał jej mąż miło spędza czas z niedoszłym szwagrem na imprezie!&nbsp;Rozrywkowi panowie wkrótce stają się świadkami prawdopodobnie samobójstwa młodej kobiety na Placu Konstytucji w Warszawie, tymczasem Ina przypadkiem odkrywa wspomnianą wyżej wiadomość o mocno enigmatycznej treści; WYBACZAM CI; przeznaczonej oczywiście dla jej męża. Mężczyzna wraca do domu, Ina pyta o co chodziło z ta wiadomością, Rafał jednak ją zbywa, by kolejnego dnia.... zniknąć TAK PO PROSTU! Informacje jakie płyną z mediów każą naszej bohaterce wierzyć, że adresatem wiadomości była ta sama kobieta, kota popełniła samobójstwo. I tu można by uznać, że Remigiusz Mróz scenariusz dla swojej fabuły zaczerpnął z życia, takich sytuacji jest bowiem w dzisiejszym świecie całkiem sporo, tyle tylko, że jak to autor ma w zwyczaju, to dopiero początek intrygi... Zdesperowana małżonka&nbsp;w raz ze szwagrem próbują odszukać Rafała, okazuje się jednak, że ten bynajmniej nie jest zatrudniony w&nbsp;swojej firmie, ani też na stanowisku pod tym nazwiskiem, którego niby dobrze znała. Wygląda na to, że mąż Iny zmienił tożsamość, pojawiają się jednak pytania: dlaczego? Kim naprawdę był i kogo przed nią sama tak długo udawał? Śledztwo podjęte przez główna bohaterkę prowadzi ją do komórki lokatorskiej, w której to zostaje odnaleziona teczka z z informacjami dotyczącymi&nbsp;morderstwa nad jeziorem Szymbarskim, pojawiają się również zdjęcia, a także pamiętnik pisany przez nastolatkę i klucz z brelokiem. Jakie skrywa tajemnice? Aby dowieść prawdy Ina wkrótce udają się do miejsca, gdzie wspomniana wyżej nastolatka trenowała w lokalnym klubie, niestety tam Gracjan (jej szwagier, ten bardzo pomocny który wcześniej chodził na kluby z jej mężem ?) zostaje zaatakowany przez grupę chuliganów, trafia więc szpitala, a Ina otrzymuje kolejną enigmatyczną i tajemniczą wiadomość od męża, by spotkali się nad rzeką. Nasze małżeństwo po krótkiej rozłące w końcu się spotyka, jednak nie ma czasu na wyjaśnienia i czułości - zostają aresztowani przez policję, przesłuchani i niebawem Ina ma okazję wyjść z więzienia. Rafał z kolei trafia do aresztu, a jego kochająca żona zatrudnia adwokat Igę Zawadę, aplikantkę mecenasa Artura Żelaznego! I w tym miejscu pragnę się na chwile zatrzymać, bowiem cenie sobie w twórczości Remigiusza Mroza fakt, że odważnie żongluje bohaterami swoich powieści i wplata ich w różne serie – nikt w Polsce czytający kryminały nie ma prawa nie znać Żelaznego - główny adwersarz Joanny Chyłki, człowiek zdemoralizowany i niezwykle pragmatyczny, który wydawał się pociągając za sznurki we wszystkich kolejnych częściach przygód naszej ulubionej pani adwokat i jej partnera, Zordona! Miła wstawka, autor w ten sposób tworzy własne uniwersum, przecież mógł nazwać w dowolny sposób pomoc prawna, a jednak w książce “Wybaczam Ci” sięga po sprawdzone postacie czym w mojej ocenie czyn ukłon w kierunku fanów swoich powieści! Wracając jednak do fabuły powieści “Wybaczam Ci” - podczas krótkiego widzenia Ina uzyskuje informację od Rafała do czego służy klucz schowany w jednym z garaży, co skrywają pudła, jaka z nich wypłynie prawda, czym stanie się kłamstwo, kim są ludzie z Wólki Kosowskiej, co z nimi i CBSP ma wspólnego Rafał? Sporo tych pytań, a uwierzcie mi kolejne mnożą się w głowie, fabuła jak widać jest bowiem szalenie zakręcona, jedno pytanie tworzy w głowie kolejne, a Remigiusz Mróz jak to ma w zwyczaju nie ujawnia za wiele, pozwala czytelnikowi samemu poznać odpowiedzi....&nbsp;</p><p>Przechodząc już powoli do epilogu, zastanawiam się jak łatwo w dzisiejszych czasach ulegamy złudzeniu,&nbsp;że to co w naszych oczach wydaje się namacalne, budowane przez lata na wydawałoby się solidnych fundamentach, okazuje się pod wpływem niespodziewanych wydarzeń raptem domkiem z kart, jak łatwo również ulegamy przekonaniu, że uzyskana przez nas wiedza jest tym co jest świadomym przekonaniem o słuszności naszych własnych przekonań i decyzji, i w końcu najważniejsze: gdzie w tym wszystkim jest zaufanie do drugiego człowieka? Czy zazwyczaj łatwo przychodzi nam zmiana zdania, często oparta&nbsp;na danej&nbsp;chwili i nie mająca wiele wspólnego z racjonalną oceną sytuacji? Remigiusz Mróz jak to ma w zwyczaju&nbsp;zahacza o tematy ważne i trudne, takie jak: czym w istocie jest&nbsp;gwałt, dlaczego jego wyparcie ze świadomości bywa tak trudne, wskazuje również, że wszelkie ciężkie traumy życiowe, które ukryte pod psychologiczną nazwą amnezji psychogennej, zwykle ukrywają ból, wielkie sekrety, których nie chcemy ujawnić nawet przed osobami, którym w przeszłości ślubowaliśmy miłość, wierność i troskę małżeńską... Powieść “Wybacz” mi nie tylko prowokuje, ale również składania do refleksji, ponadto nie brak w niej elementów charakterystycznych dla twórczości Remigiusza Mroza - szybka akcja pełna kolejnych intrygujących zwrotów zdarzeń, zabawa wątkami pobocznymi, która stawia wiele pytań w głowie czytelnika, tak aby na końcu odpowiedzieć na nie wszystkie i.... zaskoczyć, bo przecież dobry kryminał zawsze zaskakuje! &nbsp;</p><p>&nbsp;<br>“Wybaczam Ci” to miał być dla mnie samej przerywnik od wyczekiwanej, kolejnej już części Chyłki, jednocześnie spotkanie z autorem, które miało przynieść mi pewien powiew świeżości po przerwie twórczej jakie oddał się autor – tymczasem recenzowana książka bez reszty mnie wciągnęła i sprawiła, że kompletnie zapomniałam o Bożym świecie! Co ciekawe, książka jest zupełnie samodzielną pozycją, choć to naturalnie znając Mroza&nbsp;może się zmienić, postacie bowiem z różnych serii tego autora lubią niespodziewanie pojawiać się na gościnnym wydaniu na łamać innej serii jak to miejsce w przypadku Żelaznego o czym wspominałam wyżej. &nbsp;</p><p>Powoli kończąc moją recenzje, pragnę zauważyć, że książka “Wybaczam Ci” to szalenie ciekawy kryminał, który zawiera w sobie – w mojej ocenie – kilku elementów, które z powodzeniem występowały we wcześniejszych historiach opisanych na łamach Chyłki czy też Komisarza Forsta. Linia fabularna i dynamiczne tempo akcji książki przypominają mi poniekąd “Nieodnalezioną”, zwłaszcza, iż&nbsp;narracja jest prowadzona przed dwie osoby, a finalna sytuacja w jakiej znajduje się Ina, bohaterka książki “Wybacza Ci” przywołuje na myśl powieść “Hashtag”, zaś przyczyny tego stanu rzeczy to inna wersja dramatycznego w skutkach wątku z “Głosów z zaświatów”. Nie jest to jednak zarzut, wydaje mi się bowiem, ze Remigiusz Mróz doszedł już do takiego momentu w swojej karierze literackiej, ze nic nie musi udowadniać – przez minioną dekadę wydał dziesiątki książek, większość z nich z miejsca stała się bestsellerami, zyskał stałe grono czytelników, a Ci pewnie byliby rozczarowani gdyby nagle zmienił koncepcje tworzonego w swoich książkach świata - być może dzisiejszy Remigiusz Mróz to pisarz garściami czerpiący ze znanych i cenionych rozwiązań, które rozwija w oparciu o swoje obserwacje dokonywane w przedmiocie otaczającej go rzeczywistości, a przez to tworząc kolejne powieści i wychodząc na przecie oczekiwaniom czytelników w niedalekiej przyszłości okaże się, ze powieść “Wybaczam Ci” będzie miała swoja kontynuuje, nie obawiam się o jej sukces, mnie osobiście kupił autor z miejsca swoja książka! &nbsp;</p><p>Trzeba jednak oddać głos krytykom również, pewne rzeczy wydają się nieco nielogiczne, nie da się ich wskazać bez ujawniania szczegółów fabuły, ale znów pojawia się pytanie: czy to zarzut? Nie w moich oczach, wszak doszukując się błędów logicznych w wielkich dziełach zawsze je znajdziemy, “Wybacza, Ci” do miana klasyki gatunku nie aspiruje, jest to bowiem rozrywka literacka w najlepszym tego słowa znaczeniu, dopiero dwu albo trzykrotne przeczytanie książki daje poczucie, że możemy o szczegółach rozmawiać, czy ma to jednak sens? Pewnie w oczach wielkich fanów jak najbardziej, ja wole skupiać się na frajdzie jaką daje mi obcowanie z literatura Remigiusza Mroza, dlatego zostawiam mocne 5 gwiazdek i czekam na więcej! ? I na kolejną Chyłkę tez czekam, już niedługo.... ? &nbsp;</p>

<p>&nbsp; W przeszłości byłam fanką kryminałów wszelakich, szczególnie ceniłam Stephana Kinga do tego stopnia, że... postanowiłam nauczyć się języka angielskiego w stopniu, który pozwoli mi czytać książki mistrza kryminały w oryginale ? Tym mocniej doceniam fakt, ze rodzimy rynek literacki z gatunku kryminału opanował swoja twórczością Remigiusz Mróz, okazało się bowiem, ze można w języku polskim pisać przemyślane oraz intrygujące historie kryminalne, a osadzenie ich w miejscach dobrze znanym naszym krajanom, jak Wrocław czy Zakopane to prawdziwy strzał w dziesiątkę i dodatkowa motywacja aby odwiedzać wyżej wspomniane miejsca i mieć w sobie to niezwykle uczucie towarzyszące każdemu czytelnikowi kiedy odwiedza miasta znane z powieści swoich ulubionych pisarzy ? Niedawno okazało się, że jeden z najpopularniejszych polskich autorów powraca w świetnym stylu - taką rekomendację złożyła mi przyjaciółka, nie mogłam więc długo czekać i sama postanowiłam sprawdzić jak przerwa od wydawania kolejnych książek wpłynęła na twórczość autora! “Wybaczam Ci” to mocny powrót, kolejny raz bowiem otrzymujemy fascynującą historię pełną zaskakujących zwrotów akcji, intryg i tajemnic, których odkrycie jak to zazwyczaj dzieje się w przypadku Remigiusza Mroza – ma miejsce dopiero na ostatnich stronach książki. “Wybaczam Ci” to w mojej ocenie jeden z najlepszych thrillerów ubiegłego roku, a niżej uzasadnię, dlaczego tak uważam, zapijacie pasy i ruszamy! ? &nbsp;</p><p>&nbsp;Najpierw kilka słów o moim ulubionym polskim autorze: Remigiusz Mróz to wspaniały, polski autor młodego pokolenia, który zawładnął z powodzeniem wyobraźnią czytelników nad Wisłą i nie tylko – w przeszłości publikował również pod pseudonimem Ove Løgmansbø&nbsp;pod którym pisarz ukrywał się przez blisko rok, bywało również, że wychodził a akcja swoich książek daleko poza granice naszego kraju, tworząc serię związaną z Wyspami Owczymi. Urodzony w 1987 roku w Opolu, od dzieciństwa był według relacji znajomych i rodziny szalenie ambitnym i obowiązkowym uczniem. Później kontynuował naukę i studiował w Warszawie na wydziale prawa i a już&nbsp;trakcie pisania doktoratu, wydał na rynek literacki swoje pierwsze opowiadania i powieści. Tytuł doktora nauk prawnych zobowiązuje - tworzone przez Mroza powieści często związane są z prawniczymi zagadkami, i choć wielu jego antagonistów zwraca uwagę, że Remigiusz Mróz dość swobodnie podchodzi do korelacji swojej prozy z obowiązującym stanem prawnym, przyjęło się powszechnie uważać, że jego książki mają wymiar edukacyjny i sporo ludzi w naszym kraju dzięki nim zyskało pogląd jak wygląda śledztwo prowadzone przez policję czy też sprawa karna i związane z nią procedury. Szczególnie warto podkreślić umiejętność łączenia kryminalnych wątków z kreśleniem postaci, które zapadają czytelnikom w pamięć i pozwalają się z nimi identyfikować - w Polsce nie ma dziś osób, które nie słyszałyby o Joannie Chyłce, nie tylko za sprawą znakomitej serii z tytułowa bohaterką w roli głównej, ale również za sprawą serialu, w którym Magdalena Cielecka wcieliła się w postać Chyłki i na stale weszła do kanonu popkultury w naszym kraju. Ambitna, zdeterminowana, często również do bólu pragmatyczna oraz ironiczna Joanna, miała w sobie również szereg przywar – nie była bynajmniej bohaterką idealną, piła alkohol na umór, słuchała ciężkiego rocka, chodziła tez w skórach i walczyła z męskim szowinizmem, sama stajać się przy tym bohaterką zupełnie bezkompromisową w swoich działaniach. Wielcy autorzy zostawiają po sobie wielkie dzieła i choć seria z Chyłką i Zordonem prawdopodobnie nigdy nie zyska statusu kultowej poza granicami naszego kraju, w Polsce stanowiła odpowiedz na oczekiwania czytelników, zmęczonych bohaterami nijakimi, miałkimi, często szarymi i nudnymi. Chyłka taka nie była, a Mróz dzięki temu stał się symbolem pójścia pod prąd w literaturze, i ku zdziwieniu krytyków literackich, miliony fanów to kupiło - ja też! Co ciekawe, tego samego roku, w którym ukończył Mróz studia, wydał dwie części wspomnianej serii o Chyłce, tj. “Kasacja” i “Zaginięcie”, a także pierwszy tom serii z komisarzem Forstem, pod tytułem “Ekspozycja”. Skoro już wyszedł mi psalm pochwały w przedmiocie samego Remigiusza Mroza, to dodam jeszcze, że w 2016 roku jako pierwszy polski pisarz w historii, otrzymał podwójną nominację do Nagrody Wielkiego Kalibru Międzynarodowego Festiwalu Kryminalnego - kapituła tej cenionej nagrody doceniła wielkie poruszenie jakie wywoła autor wydając dwa pierwsze tomy o Chyłce, a cała reszta to już... historia – kolejne części Chyłki i Komisarza Forsta schodziły z półek księgarni w ekspresowym tempie, a złośliwi pisali, że Mróz korzysta z pracy copywroterów, wszak niemożliwym wydawało się, aby tworzyć 3-4 dobre książki każdego roku. A jednak! Remigiusz Mróz zyskał moja osobista sympatie nie tylko za sprawą książek, ale tez dystansu do samego siebie – znany jest z tego, ze potrafi odpisać na Instagramie czy twitterze zupełnie przypadkowym czytelnikom, memy z tymi odpowiedziami sledze regularnie na Instagramowym koncie “Make life Harder”, które Mróz ma również obserwowane i nieraz kiedy jest tam dissowany, lubi odpisać coś z przekąsem, podobnie jak wtedy, gdy był Strajk Kobiet i otwarcie krytykował postawę władz - niby drobne rzeczy, a jednak pokazują ludzka twarz najpopularniejszego polskiego autora według badań czytelnictwa Biblioteki Narodowej był najbardziej poczytnym autorem w Polsce.&nbsp;</p><p>Poza wciągającymi kryminałami i powieściami sensacyjnymi, przedstawionymi zwykle w pierwszej osobie co wywołuje w czytelniku dodatkowy dreszczyk emocji, Remigiusz Mróz jest też autorem artykułów naukowych, jak również cyklu publicystycznego pod tytułem “Kurs pisania”.&nbsp;</p><p>Jak wiadomo, Mróz zrobił sobie jakiś czas przerwę i część czytelników - w tym również ja – zastanawiało się jak to wpłynie na kolejne wydawane przez autorka książki. “Wybaczam Ci” to wciąż ten sam Remigiusz Mróz - mnóstwo zwrotów akcji, suspennsow, intryga, która wydaje się niemożliwa do połączenia, a jednak przynosi zaskakujące i pełne satysfakcji zakończenie, jednocześnie mam wrażenie, że styl pisarza jest jak by bardziej dojrzały, częściej widoczna jest melancholia bohaterów, zresztą sama fabuła skonstruowana jest w sposób, który ma poruszać, nie tylko dawać rozrywkę. Cenie sobie w książkach Mroza umiejętność wplatania przez niego zapożyczeń z otaczającej nas rzeczywistości, które łatwo rozpoznać, a przez to każda książka wydaje się jak by pisana na czasie dla czytelników – w powieści “Wybaczam Ci” kryminalna zagadka zaczyna się od.... Facebooka i to w sposób, który mógł dotknąć każdego z nas. &nbsp;<br>&nbsp;&nbsp;<br>W powieści “Wybaczam Ci” podążamy za losami Iny Kobryn. Jest to kobieta ciężko pracująca, goniąca za swoimi marzeniami, jednocześnie szczęśliwej i spełnionej mężatki. Para posiada cudowny dom, plany na przeszłość... a jednak pewnego dnia ich świat staje na głowie - dostrzeżone przypadkiem dwa słowa w treści wiadomości prywatnej wysłanej przez fejsa - “wybaczam Ci” - gdy mąż zapomniał wylogować się z laptopa stanowią zapowiedź wydarzeń, których Iny nie mogła przewidzieć, a które od pierwszych stron książki dają niezwykłą radość z obcowania z kryminałem mistrza gatunku! &nbsp;</p><p>Głowna bohaterka powieści dochodzi do całkiem słusznego wniosku, że każdy człowiek ma prawo do prywatności, nawet w prawdziwym życiu zdarzają się zazdrośni eks, którzy nie mogą znieść szczęśliwego zżycia swoich byłych partnerów i robią wszystko, aby zaznaczyć swoja obecność ponownie w ich życiu... wiem coś o tym! Tu jednak sprawa wygląda inaczej, bowiem dzień później okazuje się, że autorka wiadomości popełniła samobójstwo w centrum Warszawy, mąż kobiety - Rafał - znika bez śladu,&nbsp;a Ina pozostaje zupełnie sama, ze zniszczonym, bajkowym życiem, które jeszcze do niedawna wiodła i tylko dwoma, pamiętnymi słowami w głowie jako kierunkowskaz. Dziwnym zbiegiem okoliczności, Gracjan konkubent jej siostry, z którym w przeszłości nie łączyły ją zbyt dobre stosunki... zgłasza chęć pomocy -&nbsp;tak właśnie zaczyna się szalona pogoń za poszlakami, odkrywanie starych tajemnic i wyciąganie trupów z szafy, czyli wszystko w czym Remigiusz Mróz jest naprawdę dobry! &nbsp;</p><p>Nie powiem nic więcej na temat fabuły, ponieważ mogłabyś tylko zepsuć wam zabawę, a nie o to chodzi – to moja pierwsza recenzja, chciałam jednak uczcić powrót Remigiusza Mroza, powrót, który oceniam jako mocne uderzenie – ogromna doza tajemnic, przemyślana intryga, akcja toczy się wartko, a kolejne strony zdaja się uciekać między palcami! Sam pomysł na książkę oceniam jako kapitalny, uważam bowiem, że im bliższa jest twórczość życiu, tym lepiej dla twórczości – czytelnik uświadamia sobie, że mógł być częścią tej historii i to niewątpliwie wciąga - w przeszłości wyniosło to autora na piedestał moich ulubionych pisarzy, dziś mogę zasnąć z poczuciem, że nic w tej kwestii się nie zmieniło ? &nbsp;<br>&nbsp;<br>Na koniec chciałabym podkreślić jedną rzecz - dzięki temu, że "Wybaczam Ci" jest książka w pełni niezależną, niebędąca w istocie częścią jednej z wielu serii autora, uważam, że jest świetnym miejscem do rozpoczęcia swojej przygody z twórczością Remigiusza Mroza. W pewien sposób zazdroszczę wszystkim, którzy sięgną po te książkę i nie będą wiedzieli czego się spodziewać - w przeszłości kilkukrotnie wyobrażałam sobie, jak by to było sięgnąć po Chyłkę mając amnezję i nie wiedząc co mnie czeka, to jak przeżyć czytelnicze życie raz jeszcze! Nowi czytelnicy po raz pierwszy mogą poczuć przyjemny smak wciągającej prozy Remigiusza Mroza, a wierni fani otrzymują kolejną porcję ekscytującej tajemnicy napisanej dla zupełnie nowych bohaterów! ? &nbsp;<br>&nbsp;</p>