Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc

Jeśli podczas lektury tej książki odnosisz wrażenie, że opowiada ona Twoją historię, to prawdopodobnie masz rację. Jest to przejmująca opowieść o tym, jak można najbardziej znienawidzić osobę, którą się kiedyś kochało. Historia takiej miłości, której doświadczył, doświadcza lub chciałby doświadczyć każdy z nas. Książka jest pełna refleksji nad słowami, których się żałuje, myślami, które wzbudzają lęk, uczynkami budzącymi wstyd oraz chwilami, które potrafią do łez rozbawić. To niezwykła mieszanka sarkazmu z brutalną szczerością. Jest zabawna, emocjonująca i bezkompromisowo szczera. Czy na końcu czeka nas szczęśliwe zakończenie?

Mieliśmy plany na zawsze, które miały być uwiecznione w formie tatuowanych obrączek. Bo gdy coś ma być wieczne, to musi być na zawsze, prawda? Gdy w gniewie chcesz zedrzeć z palca symbol miłości i cisnąć nim o ścianę, przypominasz sobie, że to miało być wieczne. Rozważaliśmy tatuaże – kreski, kropki, a może linie z EKG symbolizujące bicie naszych serc. Może nasze imiona... Niezależnie od formy, miało być to coś trwałego, zakorzenionego głęboko w nas. I nic z tego, niestety.