Włóczęgi

Knut Hamsun, właściwie Knut Pedersen (1859-1952), to norweski pisarz, który zdobył Nagrodę Nobla w 1920 roku. Jego twórczość stanowi unikalne połączenie neoromantyzmu, egzystencjalizmu oraz elementów realizmu. Hamsun jest uważany za przedstawiciela nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, a jego twórczość nawiązuje do dzieł Dostojewskiego. Wywarł znaczący wpływ na takich pisarzy jak Franz Kafka.

Pisarz znany jest z krytyki świata anglosaskiego, szczególnie widocznej w satyrze „Z życia duchowego współczesnej Ameryki”. Jego poglądy, oparte na patriarchalizmie i biologizmie, zbliżyły go do niemieckiego mitu „krwi i ziemi”. W czasie II wojny światowej zajmował stanowisko pronazistowskie, za co został później osądzony i ukarany wysoką grzywną. Po wojnie jego obecność w kręgach literackich była ograniczona. Mimo to, obok Sigrid Undset i Henrika Ibsena, pozostaje jednym z najwybitniejszych norweskich pisarzy.

Hamsun napisał „Włóczęgów” siedem lat po otrzymaniu Nagrody Nobla. W powieści tej badany jest temat włóczęgostwa i awanturniczego życia człowieka bez korzeni. W odróżnieniu od jego najsłynniejszej powieści „Głód”, „Włóczęgowie” mają mniej pesymistyczny wydźwięk, będąc jednocześnie pochwałą indywidualizmu i nonkonformizmu. Wątki z „Włóczęgów” są kontynuowane w dwóch kolejnych powieściach: „August Powsinoga” oraz „A życie toczy się dalej” (w przygotowaniu).