Wielka samotność

<p>Kiedy Leni i jej rodzice, Ernt i Coraline, wyruszają w podróż na Alaskę, nie mają pojęcia, co ich czeka: przemoc domowa, miłość i dzikie piękno. Poruszane tematy w „Wielkiej samotności” są trudniejsze niż wydaje się na początku, a historia bardziej brutalna i wzruszająca. Hannah doskonale uchwyciła złożoność tego amerykańskiego stanu, w którym spotykają się niebezpieczeństwo i piękno. Dawno nie byłem tak pochłonięty przez powieść i zainteresowany bohaterami. Ale „Wielka samotność” to coś więcej niż jego bohaterowie. To powieść przepełniona wspaniałymi krajobrazami, florą, fauną, zimnem, zorzą polarną, dziką przyrodą, białymi górami i lodowcami.</p><p>Ernt wraca z Wietnamu i jest cieniem dawnego siebie. Mając skłonność do bezsenności, powracających koszmarów i wybuchów gniewu, podejmuje szereg dorywczych prac, ale nie może utrzymać żadnej z nich. Pewnego dnia Ernt postanawia zostawić wszystko za sobą i rozpocząć nowe życie na Alasce wraz z żoną Corą i ich 13-letnią córką Leni. Początkowo uwiedziona urzekającym pięknem Alaski, rodzina Allbrightów na nowo odkrywa utracone szczęście i wreszcie ma nadzieję na nowy początek. Ale izolacja, polarne zimno, wroga przyroda i ciemność dadzą się Erntowi we znaki i przywrócą mu dawne demony...</p><p>Kristin Hannah ma niezwykły talent do opisywania sytuacji i emocji w sposób tak wiarygodny, że ma się wrażenie, że stoi się tuż obok bohaterów, a w „Wielkiej samotności” z pewnością udało jej się to po raz kolejny. Czyta się historię z punktu widzenia Leni, zaczyna się jej współczuć,, chce się nią od czasu do czasu potrząsnąć i uratować przed nieudolną akcją, ale zaczyna się też współczuć jej ojcu i matce. Od początku czuć to rozpaczliwe poszukiwanie szczęścia, tęsknotę za spokojnym i lepszym życiem. Leni nie rozumiała powodów miłości swoich rodziców. Była na tyle dojrzała, by dostrzegać szorstkość uczuć, ale zbyt młoda, by wiedzieć, co jest tego powodem. Mama nigdy nie mogłaby opuścić taty, a Leni nigdy nie opuściłaby mamy. Tym bardziej tata nigdy nie pozwoliłby im odejść. W strasznym niszczycielskim węźle, jakim była jego rodzina, żadne z nich nie mogło uciec. Wygnana na skraj cywilizacji, w tym dzikim i nieprzewidywalnym miejscu, gdzie musi nieustannie dokonywać właściwych wyborów, by przetrwać, Leni odkryje prawdę o swoim istnieniu i dowie się, kim jest. Ta niesamowita lekcja życia będzie dla niej, jak i dla jej dysfunkcyjnej rodziny, cudownym i przerażającym darem Alaski...</p><p>„Nie przestajesz kochać bliskiej osoby gdy cierpi. Robisz się silniejsza, żeby ją wesprzeć.”</p><p>Ernt to postać ekscentryczna, której działania i zachowania w niewielkim stopniu wzbudzają sympatię. W sumie, nadzieja, że pewnego dnia padnie martwy i da rodzinie spokój, rośnie z każdą stroną. Trochę więcej tła na temat jego doświadczeń w Wietnamie prawdopodobnie sprawiłoby, że czytelnik poczułby więcej empatii w stosunku do człowieka z tak trudnym charakterem.&nbsp;</p><p>„Wielka samotność” to niezwykle interesująca książka opisująca zarówno piękno jak i trud życia na Alasce. Potrafi być zniewalająca podczas pięknych pór roku w otoczeniu ze wspaniałą pogodą, ale wymaga niezwykle ciężkiej pracy podczas przygotowań do zimy, która sprawia, że Alaska zamienia się w katorżniczy świat do życia. „Wielka samotność” to również obraz weterana wojny w Wietnamie, jej wpływu na człowieka oraz oddziaływania tej jednostki na życie innych. Potrafią zmienić się zarówno w kochającego anioła, jak i paskudne stworzenie nieprzypominające siebie. Powieść jest jednocześnie pełna smutku i miłości, a jednocześnie przypomina prawdziwą historię, jakich wiele w USA w siedemdziesiątych latach. Uważam, że Kristin Hannah należą się wyrazy uznania za tak szerokie ukazanie problemu, jak i podziękowania za podzielenie się pięknem, przede wszystkim Alaski.&nbsp;</p>

<p>Rodzina postanawia przeprowadzić się na Alaskę. Decydują się na to po kilku nieudanych próbach społecznej reintegracji straumatyzowanego ojca po okresie służby w Wietnamie. Nie spodziewają się jednak, że zimowa rzeczywistość wydobywa z ludzi to, co najgorsze i oczami Leni (córki) zaczynamy być świadkami koszmaru, jaki rozpętuje się w byłym żołnierzu, który teraz zamienił się w pijanego oprawcę balansującego na granicy szaleństwa, a jak to często bywa w takich przypadkach, matka ukrywa ciosy, usprawiedliwia męża i wybacza mu. Pozostają w błędnym kole, które nigdy się nie kończy. W Kaneq, małej społeczności liczącej zaledwie 30 osób, żyjącej przez cały rok w trudnych warunkach, nic nie jest proste. Rodzina zostaje ciepło przyjęta, choć szybko przekonuje się, że głowa rodziny jest brutalnym pijakiem. W „Wielkiej samotności” Hannah przedstawia wszystkie trudne elementy związane z życiem w takim regionie, a również łączy w sobie opowieść o próbie znalezienia nadziei, kobiecości, pokonywaniu przeciwności i odwadze. Również miłość ma ważną rolę w książce, bo obok surowej Alaski ciepłe uczucie pozwala przetrwać głównej bohaterce. Jeśli chodzi o opisy, to nie można narzekać. Autorka wie, jak przenieść cię na Alaskę w latach 70-tych, w okresie zmian, kiedy to z odległego miejsca, stopniowo otwierała się na turystykę i pokazuje po części wpływ, jaki to miało na jej mieszkańców, tak przyzwyczajonych do surowego stylu życia, gdzie samowystarczalność jest niezbędna do przetrwania.</p><p>„Wielka samotność” to ogólnie dobrze napisana historia, która pozostawiła mnie z pozytywnymi odczuciami. Wątki są opisane wiarygodnie i naturalnie. Autorka nie stroni od dosadności, co doceniam, ciężko jednak było mi jakkolwiek sympatyzować z rodzicami Leni. Nie wyobrażam sobie, aby dziecko było umniejszane, wykorzystywane i maltretowane w jakichkolwiek okolicznościach. Nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. Mimo, że w książce pojawiają się inne kwestie, które ciężko się czytało, to historia pozwala na wgląd w sprawiedliwość, niemal poetycką, która podobała mi się do momentu, gdy dotarłam do bestialskiej zmiany w fabule. Zamknięcie jest jednak szczęśliwe, z uregulowanymi wszystkimi kwestiami, kusząc mnie do dalszej lektury książek Hannah.</p><p>“Wielka samotność”, choć nie jest “Słowikiem”, który nadal jest moim ulubionym dziełem tej pisarki, to jednak porusza wnętrze i trudno ją odłożyć.</p>

<p>5 na pięć gwiazdek ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️Cudowna perełka, którą poleciłabym każdemu.&nbsp;</p><p>Skończyłam ją czytać w ciągu 24 godzin, czego zupełnie nie zakładałam. Poszłam spać, kiedy zostało mi około 200 stron, ale obudziłam się nad ranem i stwierdziłam, że lecę dalej. I tak przebrnęłam do końca, wzruszona i zadowolona z czytania. Podobnie miałam z „Zimowym ogrodem” i „Pomiędzy siostrami”. Hannah jest już więc dobrze przetestowana w moim przypadku. ?</p><p>Lena jest jedną z bohaterek „Wielkiej samotności” - nastolatka, Amerykanka, normalna i zwyczajna z wyjątkiem mieszkania z rodzicami, których relacja miłosna jest toksyczna, oparta na kontroli, posiadaniu i wykorzystywaniu. Rodzina otrzymuje możliwość zamieszkania na Alasce i rozpoczęcia życia od nowa, decyduje się na wyjazd, aby być naprawdę szczęśliwym, myśląc, że nowe miejsce jest tym, czego potrzebują. Osiedlamy się więc z nimi na Alasce z tymi samymi wątpliwościami co główni bohaterowie. Tak naprawdę rodzina nie ma pojęcia o klimacie, pracy i niebezpieczeństwie tej dzikiej i pięknej ziemi. Mówią, że na Alasce można umrzeć na więcej niż tysiąc sposobów, ale jeśli uda ci się przeżyć, to już nigdy nie będziesz z żadnego innego miejsca. Leni znajduje schronienie w książkach i fotografii. Relacja między matką a córką jest intensywna, silna, pełna pytań i wyrzutów, ale są dla siebie jednocześnie ratunkiem.&nbsp;</p><p>Nie sposób nie ulec urokowi Alaski, przedstawionej w prosty, lecz treściwy sposób przez Kristin Hannah. Zachwycała mnie zorza polarna, błękitne niebo, ośnieżone góry, szalejące morze i wszechobecny śnieg. Poprzez słowa autorki czytelnik może zobaczyć siebie wśród niedźwiedzi grizli, lisów i nieokiełznanej przyrody. Życie na Alasce z perspektywy książki wydaje się ciągłym trudem i walką. Pogrążenie w tej rzeczywistości mieszkańcy zdają się być osobami o wyjątkowo twardej skórze, którzy przeplatają na co dzień cierpienie i radość – kontrast widoczny w każdej części świata.&nbsp;</p><p>Fabuła „Wielkiej samotności” w różnych jej częściach mnie zaskoczyła, a całościwo zadowoliła. Nie miałam żadnych oczekiwań. Nie czytałam wcześniej recenzji, więc nie miałam pojęcia, co zastanę, ale zastałam powieść bardzo dobrze osadzoną w realiach tamtych czasów, równie udanie dobrze poprowadzoną. Zanurzenie się na kartkach "Wielkiej samotności” było dla mnie nie lada przeżyciem, którym delektowałam się od samego początku.</p><p>Jeśli chodzi o tematykę, którą porusza powieść, to można byłoby wymienić tutaj całkiem sporo aspektów. Chciałabym podkreślić aktualność tematów takich jak miłość, przemoc ze względu na płeć, utrata bliskiej osoby, niemożność przystosowania się do otaczającej rzeczywistości, wpływ wojny i rola kobiet w społeczeństwie. Kristin Hannah traktuje te tematy z wielką delikatnością i starannością, dlatego ostrzegam, że jest to powieść z dużą dawką dramatyzmu.</p><p>Kolejnym aspektem, który chciałabym podkreślić u Kristin Hannah jest jej umiejętność przekazywania emocji i uczuć, bo przynajmniej dla mnie powieść była rollercoasterem emocji. Od złości do radości, od smutku do nadziei, od bezradności do miłości i tak dalej.</p><p>A zakończenie? Ojej! Bardzo cierpiałam przy ostatnich rozdziałach, ale podobało mi się. Mimo kilku wydarzeń, które bardzo mnie zasmuciły, przyznaję, że ostatnie strony pozostawiły mnie z uśmiechem na twarzy, a ja wciąż pamiętam ostatni rozdział i ostatni list i emocje wracają :') Więc naprawdę zachęcam Was do dania jej szansy, bo jestem pewna, że się nie zawiedziecie.</p>

<p>Jestem bardziej przyzwyczajona do czytania powieści young adult, ale staram się bardziej urozmaicać swoje lektury, bo mam wrażenie, że kręcę się w kółko i nie czytam wystarczająco ciekawej literatury. Czuję, że staję się coraz bardziej dojrzała (mając 17 lat, na szczęście!) i mogłam cieszyć się lekturą, która porusza poważne tematy, jakich raczej nie spotyka się w literaturze young adult. W „Wielkiej samotności” z 2018 roku autorstwa Kristin Hannah poznajemy Leni i jej rodziców. Jej ojciec był na wojnie w Wietnamie, cierpi na zespół stresu pourazowego, przez co jest bardzo nieprzewidywalny i podejrzliwy wobec wszystkiego, a przede wszystkim brutalny. Pojawia się okazja i wyruszają na Alaskę, by zacząć od nowa.</p><p>Historia rozgrywa się w latach 70. i 80. i mam wrażenie, że przeprowadzono wiele badań, aby doskonale zobrazować tę epokę. Niewiele wiem o tamtych czasach, ale czułam, jak bardzo wszystko było inne i jak to, co dla nas wydaje się naturalne, kilkadziesiąt lat temu wcale takie nie było. Łatwo było mi wyobrazić sobie opisane miejsca i atmosferę.</p><p>Postacie w powieści „Wielka samotność” są również dobrze przemyślane. Szczególnie podobała mi się postać Ernta, bo jest bardzo złożony. Miałam wrażenie, że jest w ciągłym konflikcie wewnętrznym, że walczy z samym sobą. Cierpi na mało znaną w latach 70. chorobę i w jej obliczu odnajduje się zagubiony, bezsilny. Matka Leni, Cora, jest również bardzo złożona, rozdarta między miłością do Ernta a pragnieniem bezpieczeństwa. Jest bitą kobietą i czułam wszystkie sprzeczności, jakie mogła mieć w sobie. Jej zachowanie jest spójne z zachowaniem bitych kobiet, a śledzenie jej codziennego życia pozwala lepiej zrozumieć szczegóły. Nie polubiłam aż tak bardzo Leni, bo uznałam ją za trochę zbyt naiwną, nawet gdy dorastała, i trochę zbyt miłą dziewczynę. Wydawało mi się, że ma słabą osobowość.</p><p>Śledzimy życie tej rodziny, gdy przystosowuje się do nowego środowiska. Śledzimy też rozwój ich miasteczka i to, jak organizuje się życie w małej miejscowości, gdzie wszyscy się znają. Czuje się wielką solidarność i troskę, a nawet miłość, jaką wszyscy darzą się nawzajem. Myślę, że to naprawdę solidarność, która definiuje ten rodzaj wspólnoty. Prosty komunikat w radiu i wszyscy się mobilizują. Każdy pomaga każdemu innemu. To jest piękne! Mam wrażenie, że raczej to zatraciliśmy i że teraz jesteśmy głównie indywidualistami.</p><p>Czasami zdarzają się skoki o kilka lat do przodu, ale nie są one problematyczne. Podane są szczegóły potrzebne do zrozumienia i nadrobienia straconego czasu i uniknięcia długotrwałych opóźnień. Dzięki temu możemy zobaczyć prawdziwą ewolucję bohaterów, która nie byłaby możliwa, gdyby nie było tych kilku przeskoków do przodu.</p><p>Tematyka przemocy domowej i systemu prawnego jest moim zdaniem bardzo dobrze przedstawiona. Kristin Hannah nie przesadza, ani nie zaniża poziomu. Czułam, że jest to prawdziwe i szczere. Sposób podjęcia dyskursu pozwala na większą świadomość, niektóre aspekty są obecne do dziś w rzeczywistości. „Wielka samotność” zwiększa wrażliwość na te czasem jeszcze nieco unikane tematy.&nbsp;</p><p>Podsumowując, „Wielka samotność” to dobra lektura, która wiernie i rzetelnie porusza tematy, które są poważne także dzisiaj. Wybrana epoka jest dobrze odwzorowana i nie ma żadnych anachronizmów, które bym zauważyła. Złożone i dobrze rozwinięte postacie sprawiają, że nawet po zakończeniu lektury zastanawiasz się, co byś zrobił/a na ich miejscu w różnych sytuacjach.</p>