Weronika postanawia umrzeć

Veronica mieszka w Lublanie. Ma wszystko, czego pragnie młoda dziewczyna - urodę, miłość, dobrą pracę, rodzinę - ale czegoś jej brakuje. Ma dość swojego rutynowego i idealnie takiego samego życia. Pustka w jej wnętrzu narasta, aż w końcu podejmuje ostateczną decyzję, którą niektórzy z nas skrycie szeptali do siebie, a potem odrzucali z czystego przerażenia. Weronika postanawia umrzeć. Siada z buteleczką tabletek i koncentruje się na delektowaniu się rozkosznymi chwilami pomiędzy zamiarem a działaniem, połykając po kolei jedną tabletkę. Kładzie się, ale sen wydaje się być daleki od jej oczu, mimo działania środków nasennych. Zaczyna czekać na nadejście śmierci i rozmyśla o różnych aspektach życia, a także o tym, że wkrótce dowie się wreszcie, czy Bóg istnieje? Potem powoli zapada ciemność.
Mimo że postanowiła umrzeć, nie oznacza to, że jej się to uda. W jakiś sposób budzi się i trafia do szpitala psychiatrycznego. Odkrywa też, że tabletki uszkodziły jej serce i wkrótce umrze. Dostała to, czego chciała, ale nie od razu. Ból staje się silny, ale musi ciężko przełknąć i przez resztę dni spędzonych w zakładzie psychiatrycznym uczy się o różnych chorobach psychicznych. Dowiaduje się, że niektóre osoby przebywające w tym przytułku nie są chore psychicznie, ale przebywają tam, aby uniknąć trudów życia i cieszyć się wolnością życia w sposób, w jaki chcą.
Jednak w miarę jak dni stają się coraz krótsze, Weronika zaczyna postrzegać życie w innym świetle. Egzystencja zaczyna ją niepokoić. Aż nagle pewnego dnia Weronika budzi się i z przerażeniem uświadamia sobie, że w jej wnętrzu coś się zmienia... że w obliczu śmierci instynkt przetrwania zaczyna brać górę.

To druga po "Alchemiku" książka Paulo Coelho, którą przeczytałam. W odróżnieniu od innych pisarzy Coelho nie epatuje przesadnie i nie upiększa niepotrzebnie swoich słów. Zamiast tego skupia się na Weronice i jej uczuciach, które w tym przypadku są dość złożone. Inną cechą Coelho jest to, że jest świadomy tematu i odpowiednich informacji. Coelho dobrze wie, że rozpoczęcie historii od próby samobójczej to niezawodny sposób na przyciągnięcie uwagi czytelnika. Moją uwagę zwróciły nie tylko postępy Weroniki jako zagubionej młodej kobiety, ale także historie i rodzaje chorób psychicznych innych pacjentów szpitala psychiatrycznego. Wysiłki Coelho, by udokumentować te psychologiczne przemiany, są godne podziwu. Często zastanawiałam się, czy gdybym była na jej miejscu, zareagowałabym tak samo.
"Weronika postanawia umrzeć" sprawia, że człowiek czuje wdzięczność za to, że żyje. Jest to książka, którą poleciłabym każdemu, kto kiedykolwiek myślał o samobójstwie. Wierzę, że ma ona moc odciągnięcia wielu ludzi od tej mrocznej myśli. Istnienie jest darem. To, czy ktoś uważa je za święte, czy nie, zależy wyłącznie od niego, ale życie naprawdę jest błogosławieństwem, cudem, zjawiskiem kosmicznym. Coelho wskazuje w swojej powieści, że zmiana perspektywy, choćby najmniejsza lub najbardziej dramatyczna, często może mocniej przywiązać upadającego człowieka do nici życia.
Paulo Coelho niemal bez wysiłku nawiązuje kontakt z czytelnikiem, a czytelnik żyje tą sceną. Pięknie przeplata się tu filozofia, duchowość i egzystencja. Powstała w ten sposób warstwa jest piękna.

Bardzo się cieszę, że Paulo Coelho zdecydował się zostać pisarzem i że zainspirował wielu ludzi takich jak ja.

Książka "Weronika postanawia umrzeć" bardzo mi się podobała. Myślę, że moja recenzja nie będzie dotyczyła samej książki, ale tego, jak czytać utwory Coelho. Zanim do tego przejdę, chciałbym przynajmniej zaznaczyć, że tak, podobało mi się to dzieło. Jest to wciągająca, lekka lektura, po którą najlepiej sięgnąć w mroźny zimowy wieczór, choć latem może być również źródłem wiedzy i rozrywki przy basenie.
Pozwólcie, że powiem to, co wydaje mi się oczywiste, choć niektórzy recenzenci zdają się tego nie dostrzegać - Coelho nie pisze książek, które miałyby być realistyczne. Jego książki to fikcja, taka, która skłania do refleksji, przemyśleń i wyciągania wniosków.
Czytając powieść Coelho, należy szukać czegoś w sobie. W przypadku tej książki Weronika nie powinna być całkowicie wiarygodna. Jest postacią zastępczą, która pozwala nam zobaczyć siebie w jej sytuacji. Zarzuca się jej, że jest szalona, ponieważ zachowuje się w określony sposób; jej współmieszkańcy z Villete również opowiadają swoje własne historie pełne szaleństwa, opowiadając o tym, jak są nazywani szalonymi przez otoczenie. To zatrzymanie w miejscu nie ma być opowieścią, ale ma skłonić nas do refleksji nad sobą, do zastanowienia się nad różnymi rolami, które odgrywamy, i nad tym, jak bardzo uważamy się za szalonych w tych rolach. Coelho mówi o szaleństwie seksualnym: Każe bohaterom zastanowić się nad własnymi tabu, a następnie stawia pytanie, dlaczego są one złe? Bohaterowie dochodzą do wniosku, że skoro nikogo to nie krzywdzi, to dlaczego ma to znaczenie? W istocie o to właśnie chodzi - dlaczego nasza seksualność ma mieć znaczenie, jeśli nie krzywdzi innych? Chodzi o to, by otworzyć dialog zarówno z samym sobą, jak i z innymi. Ma nas skłonić do refleksji nad własnym "szaleństwem" i nad tym, jak bardzo odbiegamy od tego, co jest akceptowalne, a także do dostrzeżenia, jak szybko wracamy do bycia "normalnymi", bojąc się, że w międzyczasie zostaliśmy uznani za dziwaków.
Podsumowując, ta powieść, jak i większość powieści Coelho są podobne do bajek Ezopa. Mają być lekcjami i ćwiczeniami moralnymi, skłaniającymi czytelnika do głębokiej autorefleksji przy użyciu słownictwa bohaterów książki. Dlatego każdy, kto narzeka, że bohaterowie są niewiarygodni, nie do końca rozumie przedstawiane idee.

Veronica mieszka w Lublanie. Ma wszystko, czego pragnie młoda dziewczyna - urodę, miłość, dobrą pracę, rodzinę - ale czegoś jej brakuje. Ma dość swojego rutynowego i idealnie takiego samego życia. Pustka w jej wnętrzu narasta, aż w końcu podejmuje ostateczną decyzję, którą niektórzy z nas skrycie szeptali do siebie, a potem odrzucali z czystego przerażenia. Weronika postanawia umrzeć. Siada z buteleczką tabletek i koncentruje się na delektowaniu się rozkosznymi chwilami pomiędzy zamiarem a działaniem, połykając po kolei jedną tabletkę. Kładzie się, ale sen wydaje się być daleki od jej oczu, mimo działania środków nasennych. Zaczyna czekać na nadejście śmierci i rozmyśla o różnych aspektach życia, a także o tym, że wkrótce dowie się wreszcie, czy Bóg istnieje? Potem powoli zapada ciemność.
Mimo że postanowiła umrzeć, nie oznacza to, że jej się to uda. W jakiś sposób budzi się i trafia do szpitala psychiatrycznego. Odkrywa też, że tabletki uszkodziły jej serce i wkrótce umrze. Dostała to, czego chciała, ale nie od razu. Ból staje się silny, ale musi ciężko przełknąć i przez resztę dni spędzonych w zakładzie psychiatrycznym uczy się o różnych chorobach psychicznych. Dowiaduje się, że niektóre osoby przebywające w tym przytułku nie są chore psychicznie, ale przebywają tam, aby uniknąć trudów życia i cieszyć się wolnością życia w sposób, w jaki chcą.
Jednak w miarę jak dni stają się coraz krótsze, Weronika zaczyna postrzegać życie w innym świetle. Egzystencja zaczyna ją niepokoić. Aż nagle pewnego dnia Weronika budzi się i z przerażeniem uświadamia sobie, że w jej wnętrzu coś się zmienia... że w obliczu śmierci instynkt przetrwania zaczyna brać górę.

To druga po "Alchemiku" książka Paulo Coelho, którą przeczytałam. W odróżnieniu od innych pisarzy Coelho nie epatuje przesadnie i nie upiększa niepotrzebnie swoich słów. Zamiast tego skupia się na Weronice i jej uczuciach, które w tym przypadku są dość złożone. Inną cechą Coelho jest to, że jest świadomy tematu i odpowiednich informacji. Coelho dobrze wie, że rozpoczęcie historii od próby samobójczej to niezawodny sposób na przyciągnięcie uwagi czytelnika. Moją uwagę zwróciły nie tylko postępy Weroniki jako zagubionej młodej kobiety, ale także historie i rodzaje chorób psychicznych innych pacjentów szpitala psychiatrycznego. Wysiłki Coelho, by udokumentować te psychologiczne przemiany, są godne podziwu. Często zastanawiałam się, czy gdybym była na jej miejscu, zareagowałabym tak samo.
"Weronika postanawia umrzeć" sprawia, że człowiek czuje wdzięczność za to, że żyje. Jest to książka, którą poleciłabym każdemu, kto kiedykolwiek myślał o samobójstwie. Wierzę, że ma ona moc odciągnięcia wielu ludzi od tej mrocznej myśli. Istnienie jest darem. To, czy ktoś uważa je za święte, czy nie, zależy wyłącznie od niego, ale życie naprawdę jest błogosławieństwem, cudem, zjawiskiem kosmicznym. Coelho wskazuje w swojej powieści, że zmiana perspektywy, choćby najmniejsza lub najbardziej dramatyczna, często może mocniej przywiązać upadającego człowieka do nici życia.
Paulo Coelho niemal bez wysiłku nawiązuje kontakt z czytelnikiem, a czytelnik żyje tą sceną. Pięknie przeplata się tu filozofia, duchowość i egzystencja. Powstała w ten sposób warstwa jest piękna.

Bardzo się cieszę, że Paulo Coelho zdecydował się zostać pisarzem i że zainspirował wielu ludzi takich jak ja.

Książka "Weronika postanawia umrzeć" bardzo mi się podobała. Myślę, że moja recenzja nie będzie dotyczyła samej książki, ale tego, jak czytać utwory Coelho. Zanim do tego przejdę, chciałbym przynajmniej zaznaczyć, że tak, podobało mi się to dzieło. Jest to wciągająca, lekka lektura, po którą najlepiej sięgnąć w mroźny zimowy wieczór, choć latem może być również źródłem wiedzy i rozrywki przy basenie.
Pozwólcie, że powiem to, co wydaje mi się oczywiste, choć niektórzy recenzenci zdają się tego nie dostrzegać - Coelho nie pisze książek, które miałyby być realistyczne. Jego książki to fikcja, taka, która skłania do refleksji, przemyśleń i wyciągania wniosków.
Czytając powieść Coelho, należy szukać czegoś w sobie. W przypadku tej książki Weronika nie powinna być całkowicie wiarygodna. Jest postacią zastępczą, która pozwala nam zobaczyć siebie w jej sytuacji. Zarzuca się jej, że jest szalona, ponieważ zachowuje się w określony sposób; jej współmieszkańcy z Villete również opowiadają swoje własne historie pełne szaleństwa, opowiadając o tym, jak są nazywani szalonymi przez otoczenie. To zatrzymanie w miejscu nie ma być opowieścią, ale ma skłonić nas do refleksji nad sobą, do zastanowienia się nad różnymi rolami, które odgrywamy, i nad tym, jak bardzo uważamy się za szalonych w tych rolach. Coelho mówi o szaleństwie seksualnym: Każe bohaterom zastanowić się nad własnymi tabu, a następnie stawia pytanie, dlaczego są one złe? Bohaterowie dochodzą do wniosku, że skoro nikogo to nie krzywdzi, to dlaczego ma to znaczenie? W istocie o to właśnie chodzi - dlaczego nasza seksualność ma mieć znaczenie, jeśli nie krzywdzi innych? Chodzi o to, by otworzyć dialog zarówno z samym sobą, jak i z innymi. Ma nas skłonić do refleksji nad własnym "szaleństwem" i nad tym, jak bardzo odbiegamy od tego, co jest akceptowalne, a także do dostrzeżenia, jak szybko wracamy do bycia "normalnymi", bojąc się, że w międzyczasie zostaliśmy uznani za dziwaków.
Podsumowując, ta powieść, jak i większość powieści Coelho są podobne do bajek Ezopa. Mają być lekcjami i ćwiczeniami moralnymi, skłaniającymi czytelnika do głębokiej autorefleksji przy użyciu słownictwa bohaterów książki. Dlatego każdy, kto narzeka, że bohaterowie są niewiarygodni, nie do końca rozumie przedstawiane idee.