Wczesne sprawy Poirota. Herkules Poirot. Tom 38

„Wczesne sprawy Poirota” jest to zbiór osiemnastu opowiadań, których bohaterami są słynny belgijski detektyw Herkules Poirot i jego asystent, kapitan Arthur Hastings. Morderstwa, porwania, oszustwa, kradzieże, szantaże, podszywanie się - wszystkie te sprawy rozwiązuje Poirot, a kapitan Arthur Hastings opisuje je w typowy dla siebie sposób. Podwójne morderstwo podczas potańcówki z okazji Halloween, kradzież papierów wartościowych, otrucie żony, porwanie bogatego dziecka, kradzież kamieni szlachetnych, sprawa, która zostaje rozwiązana dzięki znajomości brydża, rodzinna klątwa, która daje pomysł szaleńcowi, by wykorzystać ją dla własnych korzyści finansowych, zaginiona kopalnia z cennymi złożami, morderstwo zamężnej dziedziczki, pierwsza zawodowa "porażka" Poirota - kradzież planów łodzi podwodnej, morderstwo w sąsiednim mieszkaniu, kradzież cennych miniatur, tajemnicze samobójstwo, które stało się okazją do aktu zemsty, morderstwo, które nie zostało jeszcze popełnione, sprawa szantażu mająca na celu wykorzystanie szarych komórek detektywa, morderstwo na morzu i tajemnicza śmierć starszej kobiety od strychniny to niewielkie, skondensowane, ale mocne i przewrotne historie z wczesnych lat kariery detektywa.

Te krótkie teksty, mimo że sposób pisania w nich jest bardziej zwarty, więc nie ma w nim miejsca na zbyt wiele zwrotów akcji i niespodzianek, a zakończenia mogą wydawać się niewystarczająco uzasadnione czy skonstruowane, pokazują mi przede wszystkim, jak bardzo dowcipną autorką była Agatha Christie oraz jak wielki spryt posiadała w tworzeniu satysfakcjonujących historyjek nawet na tak niewielu stronach
a zakończenie nie wydaje się uzasadnione ani dobrze skonstruowane, pokazują, jak dowcipna jest autorka i jak sprytnie potrafi stworzyć satysfakcjonującą historię nawet na tak niewielu stronach. Mnogość postaci i szeroki wachlarz przygód urozmaicają tę kolekcję. W czterech opowiadaniach brakuje kapitana Hastingsa, również w czterech pojawia się inspektor Japp, a w jednym z nich spotykamy sekretarkę detektywa, pannę Lemon.

Najbardziej mi się podobały: "Wypadki na Balu Zwycięstwa" - ze względu na atmosferę Halloween i odtworzenie postaci z komedii ludowej, "Przygoda kucharki z Clapham" - ponieważ była lekcją życia dla Poirota, "Przygoda Johnny'ego Waverly'ego", która zostaje rozwiązana przez banalny szczegół, "Podwójny dowód", ponieważ po raz pierwszy pojawia się w niej rosyjska arystokratka Wiera Rosakow, który występuje w powieści pt. „Wielka czwórka”, "Ekspres do Plymouth ", ponieważ mamy tu uroczą nieformalną rywalizację między szarymi komórkami Poirota a autopsjami na miejscu przeprowadzanymi przez inspektora Jappa, który doszedł do tych samych wniosków, chodząc tam i z powrotem ze swoim siedzącym przyjacielem, "Projekt okrętu podwodnego", ponieważ była to błyskotliwa i dobrze napisana, klimatyczna przygoda szpiegowska, oraz "Na pełnym morzu", ponieważ mamy tu morderstwo na statku u wybrzeży Aleksandrii, które zostaje rozwiązane w znany i lubiany sposób Poirota: zebrać podejrzanych w jednym pomieszczeniu! Główny pomysł i sceneria są tym, co później zostanie rozwinięte i stanie się słynną „Śmiercią na Nilu".

"Wczesne sprawy Poirota", ukazały się w Anglii i Ameryce w 1974 roku i są uważane za czterdzieste pierwsze wydanie przygód Herkulesa Poirota, choć jego treść stanowią sprawy rozwiązywane przez bohatera, zanim stał się szerzej znany, publikowane pierwotnie w latach 1923-1935 w różnych czasopismach o tematyce detektywistycznej.

Podobne w estetyce i nastroju do " Poirot prowadzi śledztwo", "Wczesne sprawy Poirota", 41. książka z serii, jest dokładnie tym, co sugeruje jej tytuł – osiemnaście krótkich opowiadań z wczesnych lat pracy Poirota, każde dotyczy innej sprawy, od zwykłych kradzieży po porwania i morderstwa, które okazują się niezwykle przyjemne w lekturze, mimo że dość łatwo przewidzieć jak się skończą. Kapitan Hastings, dobry przyjaciel belgijskiego detektywa, jest narratorem większości historii zawartych w tym tomie. Niektóre z nich są jego udziałem, inne opowiada sam Poirot. Wśród nich jest tak zwana porażka detektywa w opowiadaniu „Bombonierka” - ta sprawa jest udana z punktu widzenia kapitana, ale nie z punktu widzenia perfekcjonisty Poirota.

Dzięki tej serii opowiadań poznajemy Poirota we wczesnych latach jego kariery, kiedy stawiał pierwsze kroki na drodze do zostania jednym z największych i najsłynniejszych detektywów wszech czasów. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że jest to ciekawsze niż same przygody bohatera, ponieważ pozwala nam jeszcze bardziej zagłębić się w jego świat, ale także w jego osobowość, jeszcze głębiej zrozumieć, kim był, jak ewoluował na przestrzeni lat, ale także kim jest obecnie i dlaczego. W końcu nasza przeszłość w znacznym stopniu determinuje naszą teraźniejszość i przyszłość, a w tym przypadku mamy na to dobitny dowód.

Jak już wspomniałem, opowiadania same w sobie nie są niczym szczególnym i w żaden sposób nie mogłyby funkcjonować samodzielnie, jednak wszystkie razem tworzą interesujący zbiór krótkich historii, których celem nie jest nic innego, jak tylko rozbawić nas bez szczególnego niepokoju. „Wczesne sprawy Poirota” wypełniają to zadanie, ale pokazują nam także początkową ewolucję geniuszu Poirota, wiary Hastingsa w niego, a także Mademoiselle Lemon i jej szczególny sposób składania dokumentów, który często próbowaliśmy zrozumieć, ale który nigdy nie udało nam się do końca zrozumieć. To, co na początku wydaje się niezrozumiałe lub beznadziejne, trafia w ręce detektywa Poirota - przypadkiem, na prośbę ofiar, a nawet na życzenie sprawców. Także i we „Wczesnych sprawach Poirota” Agatha Christie z typowym dla siebie mistrzostwem wysuwa na pierwszy plan szereg różnych postaci: zwykłą kucharkę, wysoko postawionego hrabiego, panów z wysokich rodów, a nawet przedstawicieli władz państwowych. Wszyscy przynoszą wyjątkowe historie, prawdziwe lub nie, które detektyw odkrywa na podstawie najdrobniejszych szczegółów. Wszystkie opowiadania mają charakterystyczne dla Christie tempo. Autorka dokładnie i skrupulatnie opisuje zarówno postacie, jak i działania, tak że każdy czytelnik może wyrobić sobie własne zdanie na temat złoczyńcy; często też, dzięki rozumowaniu Poirota, okazuje się on zupełnie inną osobą, niż się spodziewał.

„Wczesne sprawy Poirota” dzięki swojej formie są idealną szybką lekturą. Możemy w doskoku chwycić książkę i przeczytać któreś z opowiadań. Osiemnaście tekstów zapewnia kilka godzin dobrej rozrywki.

„Wczesne sprawy Poirota” jest to zbiór osiemnastu opowiadań, których bohaterami są słynny belgijski detektyw Herkules Poirot i jego asystent, kapitan Arthur Hastings. Morderstwa, porwania, oszustwa, kradzieże, szantaże, podszywanie się - wszystkie te sprawy rozwiązuje Poirot, a kapitan Arthur Hastings opisuje je w typowy dla siebie sposób. Podwójne morderstwo podczas potańcówki z okazji Halloween, kradzież papierów wartościowych, otrucie żony, porwanie bogatego dziecka, kradzież kamieni szlachetnych, sprawa, która zostaje rozwiązana dzięki znajomości brydża, rodzinna klątwa, która daje pomysł szaleńcowi, by wykorzystać ją dla własnych korzyści finansowych, zaginiona kopalnia z cennymi złożami, morderstwo zamężnej dziedziczki, pierwsza zawodowa "porażka" Poirota - kradzież planów łodzi podwodnej, morderstwo w sąsiednim mieszkaniu, kradzież cennych miniatur, tajemnicze samobójstwo, które stało się okazją do aktu zemsty, morderstwo, które nie zostało jeszcze popełnione, sprawa szantażu mająca na celu wykorzystanie szarych komórek detektywa, morderstwo na morzu i tajemnicza śmierć starszej kobiety od strychniny to niewielkie, skondensowane, ale mocne i przewrotne historie z wczesnych lat kariery detektywa.

Te krótkie teksty, mimo że sposób pisania w nich jest bardziej zwarty, więc nie ma w nim miejsca na zbyt wiele zwrotów akcji i niespodzianek, a zakończenia mogą wydawać się niewystarczająco uzasadnione czy skonstruowane, pokazują mi przede wszystkim, jak bardzo dowcipną autorką była Agatha Christie oraz jak wielki spryt posiadała w tworzeniu satysfakcjonujących historyjek nawet na tak niewielu stronach
a zakończenie nie wydaje się uzasadnione ani dobrze skonstruowane, pokazują, jak dowcipna jest autorka i jak sprytnie potrafi stworzyć satysfakcjonującą historię nawet na tak niewielu stronach. Mnogość postaci i szeroki wachlarz przygód urozmaicają tę kolekcję. W czterech opowiadaniach brakuje kapitana Hastingsa, również w czterech pojawia się inspektor Japp, a w jednym z nich spotykamy sekretarkę detektywa, pannę Lemon.

Najbardziej mi się podobały: "Wypadki na Balu Zwycięstwa" - ze względu na atmosferę Halloween i odtworzenie postaci z komedii ludowej, "Przygoda kucharki z Clapham" - ponieważ była lekcją życia dla Poirota, "Przygoda Johnny'ego Waverly'ego", która zostaje rozwiązana przez banalny szczegół, "Podwójny dowód", ponieważ po raz pierwszy pojawia się w niej rosyjska arystokratka Wiera Rosakow, który występuje w powieści pt. „Wielka czwórka”, "Ekspres do Plymouth ", ponieważ mamy tu uroczą nieformalną rywalizację między szarymi komórkami Poirota a autopsjami na miejscu przeprowadzanymi przez inspektora Jappa, który doszedł do tych samych wniosków, chodząc tam i z powrotem ze swoim siedzącym przyjacielem, "Projekt okrętu podwodnego", ponieważ była to błyskotliwa i dobrze napisana, klimatyczna przygoda szpiegowska, oraz "Na pełnym morzu", ponieważ mamy tu morderstwo na statku u wybrzeży Aleksandrii, które zostaje rozwiązane w znany i lubiany sposób Poirota: zebrać podejrzanych w jednym pomieszczeniu! Główny pomysł i sceneria są tym, co później zostanie rozwinięte i stanie się słynną „Śmiercią na Nilu".

"Wczesne sprawy Poirota", ukazały się w Anglii i Ameryce w 1974 roku i są uważane za czterdzieste pierwsze wydanie przygód Herkulesa Poirota, choć jego treść stanowią sprawy rozwiązywane przez bohatera, zanim stał się szerzej znany, publikowane pierwotnie w latach 1923-1935 w różnych czasopismach o tematyce detektywistycznej.

Podobne w estetyce i nastroju do " Poirot prowadzi śledztwo", "Wczesne sprawy Poirota", 41. książka z serii, jest dokładnie tym, co sugeruje jej tytuł – osiemnaście krótkich opowiadań z wczesnych lat pracy Poirota, każde dotyczy innej sprawy, od zwykłych kradzieży po porwania i morderstwa, które okazują się niezwykle przyjemne w lekturze, mimo że dość łatwo przewidzieć jak się skończą. Kapitan Hastings, dobry przyjaciel belgijskiego detektywa, jest narratorem większości historii zawartych w tym tomie. Niektóre z nich są jego udziałem, inne opowiada sam Poirot. Wśród nich jest tak zwana porażka detektywa w opowiadaniu „Bombonierka” - ta sprawa jest udana z punktu widzenia kapitana, ale nie z punktu widzenia perfekcjonisty Poirota.

Dzięki tej serii opowiadań poznajemy Poirota we wczesnych latach jego kariery, kiedy stawiał pierwsze kroki na drodze do zostania jednym z największych i najsłynniejszych detektywów wszech czasów. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że jest to ciekawsze niż same przygody bohatera, ponieważ pozwala nam jeszcze bardziej zagłębić się w jego świat, ale także w jego osobowość, jeszcze głębiej zrozumieć, kim był, jak ewoluował na przestrzeni lat, ale także kim jest obecnie i dlaczego. W końcu nasza przeszłość w znacznym stopniu determinuje naszą teraźniejszość i przyszłość, a w tym przypadku mamy na to dobitny dowód.

Jak już wspomniałem, opowiadania same w sobie nie są niczym szczególnym i w żaden sposób nie mogłyby funkcjonować samodzielnie, jednak wszystkie razem tworzą interesujący zbiór krótkich historii, których celem nie jest nic innego, jak tylko rozbawić nas bez szczególnego niepokoju. „Wczesne sprawy Poirota” wypełniają to zadanie, ale pokazują nam także początkową ewolucję geniuszu Poirota, wiary Hastingsa w niego, a także Mademoiselle Lemon i jej szczególny sposób składania dokumentów, który często próbowaliśmy zrozumieć, ale który nigdy nie udało nam się do końca zrozumieć. To, co na początku wydaje się niezrozumiałe lub beznadziejne, trafia w ręce detektywa Poirota - przypadkiem, na prośbę ofiar, a nawet na życzenie sprawców. Także i we „Wczesnych sprawach Poirota” Agatha Christie z typowym dla siebie mistrzostwem wysuwa na pierwszy plan szereg różnych postaci: zwykłą kucharkę, wysoko postawionego hrabiego, panów z wysokich rodów, a nawet przedstawicieli władz państwowych. Wszyscy przynoszą wyjątkowe historie, prawdziwe lub nie, które detektyw odkrywa na podstawie najdrobniejszych szczegółów. Wszystkie opowiadania mają charakterystyczne dla Christie tempo. Autorka dokładnie i skrupulatnie opisuje zarówno postacie, jak i działania, tak że każdy czytelnik może wyrobić sobie własne zdanie na temat złoczyńcy; często też, dzięki rozumowaniu Poirota, okazuje się on zupełnie inną osobą, niż się spodziewał.

„Wczesne sprawy Poirota” dzięki swojej formie są idealną szybką lekturą. Możemy w doskoku chwycić książkę i przeczytać któreś z opowiadań. Osiemnaście tekstów zapewnia kilka godzin dobrej rozrywki.