Upadek w czas

Emil Cioran, rumuńsko-francuski myśliciel, który żył w latach 1911-1995, uznawany jest za jedną z najbardziej wpływowych postaci filozoficznych drugiej połowy XX wieku. Choć często etykietowany jako pesymista, nihilista i bluźnierca, jego prace z lat sześćdziesiątych przyciągnęły uwagę międzynarodowej społeczności. Cioran jest znany przede wszystkim dzięki książce "Upadek w czas" z 1964 roku, którą uważa się za jedno z jego najważniejszych dzieł z tego okresu. W tej książce autor poddaje refleksji koncepcję narodzin jako katastrofy – momentu, w którym jednostka przechodzi z wiecznej harmonii w świat czasowości i historii. Cioran, podobnie jak w swoich późniejszych pracach, analizuje to przejście nie w tonie satyrycznym, lecz jako głęboko filozoficzne doświadczenie.

Świadomość postrzegana jest jako powód tego "upadku", gdyż odbiera człowiekowi świętość pierwotnej, nieskomplikowanej egzystencji – barbarzyńskiej, roślinnej, pozbawionej sceptycyzmu. Chociaż refleksja Ciorana ma charakter egzystencjalny, wyróżnia się swoim kontrowersyjnym i prowokacyjnym podejściem, które kwestionuje podstawy humanizmu. Jego filozofia jest daleka od heroicznej rozpaczy obecnej w klasycznym egzystencjalizmie, skupiając się zamiast tego na neurotycznym, ale żywym poszukiwaniu sensu. Cioran, nawet jako samotnik zamieszkujący paryską mansardę, oferował spojrzenie pełne życia, mimo że było to życie nękane osobistymi zmaganiami.