Ulica Świętego Wawrzyńca

Konstanty Ildefons pozostawił swojej córce Kirze, utalentowanej tancerce, w testamencie coś wyjątkowego - siódme niebiosa - podczas gdy dla innych miały pozostać jedynie łzy. Wojtek Jary, siedząc zamyślony na kamiennym murku otaczającym malowniczą świątynię Świętego Wawrzyńca, z nostalgią przywoływał te słowa, mając łzy w oczach. Czuł, że wszystkie poematy, które mógłby stworzyć, już ktoś napisał. Chłopcy, których podziwiał, odeszli, pozostawiając za sobą jedynie brzozowe krzyże jako ciche dowody ich życia. Wojtek szukał ukojenia w grach komputerowych, nauce tańca towarzyskiego i grze w koszykówkę. Pewnego razu, na zaludnionym peronie, ujrzał dziewczynę, której być może mógłby pokochać. Wsiadła ona do pociągu i zniknęła z jego życia. W myślach nazywał ją Wianką, choć sam nie wiedział dlaczego – może dlatego, że takie imię nie istnieje.