Triest i inne wiersze

Triest to miasto, które odkrywa się w pełni, przechodząc przez jego ulice i zaułki. Krok po kroku odkrywałem jego strukturę, aż trafiłem na stromą uliczkę. Początkowo pełną życia, szybko przemieniła się w opustoszały zakątek, zakończony murkiem. Ten zaułek, gdzie teraz siedzę i zastanawiam się, wydaje się być granicą miasta.

Triest ma szczególny urok, który docenia się jak surowego, ale fascynującego łobuza z niebieskimi oczami i dużymi dłońmi, które z trudem mogłyby wręczyć kwiat. Jest niczym uczucie pełne zazdrości.

Z tej perspektywy widzę każdą cerkiew i każdą ulicę, czy to prowadzącą na zatłoczoną plażę, czy na wzgórze, na którego kamienistym szczycie wciąż stoi ostatni dom. Miasto otacza tajemnicza, bolesna aura, przypominająca atmosferę domu rodzinnego.

Triest, będący żywym organizmem w każdej swojej części, ma zakątek specjalnie dla mnie, dla mojego zamyślonego i nieco wstydliwego życia.