Literatura wojenna w Polsce nadal cieszy się dużą popularnością. II Wojna Światowa miała ogromny wpływ na nasze społeczeństwo. Trudne doświadczenia lat 40. i 50. oraz ogrom wyrządzonego wtedy cierpienia są nadal chętnie poruszanym tematem przez autorów książek. Nie są to na ogół przyjemne lektury, ale pielęgnacja tej historii jest konieczna, by takie rzeczy nie powtarzały się w przyszłości. 

Jednym z takich zjawisk są obozy zagłady. Niesamowicie precyzyjna i śmiercionośna machina zbrodnicza powstała wyłącznie po to, by pozbyć się całych grup społecznych lub narodowości uznanych za wrogów. Jak do tego doszło? Dlaczego pozwolono, by takie praktyki trwały tak długi czas? Te pytania są zadawane wciąż na nowo, by kolejne pokolenia miały świadomość jak ważne jest nieodwracanie wzroku i walka o prawa człowieka.

Wiele z historii napisanych jest w oparciu o losy prawdziwych więźniów obozu Auschwitz. W oparciu o rozmowy z nimi lub ich bliskimi powstają opowieści o ludziach, którzy po trafieniu do obozu zaczynają pełnić w nim ważną formalną lub nieoficjalną funkcję. Nie uważają się za bohaterów, nie mogą zmienić rzeczywistości do jakiej trafili, jednak starają się jak tylko mogą pomagać innym osadzonym i wykorzystywać swoją pozycję do ochrony jak największej liczby z nich. Są to przejmujące opowieści o ludziach mających świadomość że ich praca nie uratuje życia więźniów, lecz mimo to starających się ze wszystkich sił by poprawić ich sytuację choć na chwilę. Tatuażysta, który miał za zadanie naznaczać każdego nowoprzybyłego więźnia piętnem pozostałym na całe życie. Położna, która pomagała ciężarnym w rodzeniu i wspierała je po stracie dzieci. Matka oddelegowana do założenia przedszkola z pełną świadomością, że dzieci którymi się opiekuje będą skierowane do eksperymentów ze strony nazistów. Historia córki dwójki więźniów, którzy przetrwali obóz i postanowili założyć Muzeum Auschwitz. Kobieta, wychowywana wśród obozowych historii, postanowiła pójść w ślady rodziców i prowadzi Muzeum, by przekazywać historię tego miejsca kolejnym pokoleniom. Każda z tych historii opowiada o niesamowicie trudnych doświadczeniach, jednak pokazuje że nawet w obliczu tak ogromnego cierpienia są ludzie, którzy mu się nie poddają. Z uporem i nadzieją walczyli o polepszenie sytuacji współwięźniów. 

Są też wspomnienia spisane przez samych więźniów. Władysław Bartoszewski czy Andriej Pogożew to przykłady osób, które po wielu latach postanowiły podzielić się swoją historią Wstrząsające historie samych osadzonych pokazują, jak człowiek reagował na ogrom cierpienia z jakim przyszło mu się zmierzyć i w jaki sposób poszukiwano później możliwości powrotu do normalności, pomimo piętna obozu odciśniętego na całe życie.