Sztuka kochania

O Sztuce kochania” pierwszy raz usłyszałam lata temu, książka jednak nie wydała mi się ciekawa, głównie przez fakt, że wydano ją blisko pół wieku temu. Głośno zrobiło się o niej niedawno, kiedy wróciła do przestrzeni publicznej z uwagi na ekranizację biografii autorki, Michaliny Wisłockiej. Wybrałam się na film i to zainspirowało mnie aby sięgnąć po “Sztukę Kochania”, książkę o której mówiono, że zrewolucjonizowała życie seksualne milionów Polek w trudnych, smutnych i szarych czasach PRL Warto na wstępie zaznaczyć, że omawiana lektura jest przede wszystkim interesującym studium nad seksualnością, popartym ogromną wiedzą i doświadczeniem autorki, przez co zyskuje na autentyczności i wiarygodności. Chwilami treść wydawała się nieprzystająca do naszych czasów, trzeba jednak wziąć poprawkę na czasy w których była tworzona jak również towarzyszącą im cenzurę. Przy takim podejściu można z tej książki naprawdę wiele wyciągnąć dla siebie! <br> <br> Jest to bowiem autentyczna biblia dla kobiet które z różnych przyczyn boją się rozmawiać, myśleć i eksperymentować w sprawach seksu oraz intymności z drugim człowiekiem. Dla współcześnie żyjących niektóre z umieszczonych w tej książce rewelacji wydają się odległe przez fakt ich oczywistości, trzeba przymknąć oko na niektóre aspekty i czerpać wiedzę nie tylko z samych faktów, ale również bogatego doświadczenia autorki. Na wzmiankę zasługuje również odwaga, otwartość i bezkompromisowość z jaką autorka napisała ów książkę: z łatwością jestem sobie w stanie wyobrazić że wiele kobiet nawet dzisiaj odczuwałoby głęboki wstyd po przeczytaniu “Sztuki Kochania”, mimo że traktuje ona przecież o czymś zupełnie przyziemnym. Trudno oprzeć się wrażeniu, że jej treść zawiera wręcz obowiązkową wiedzę, podaną na tacy partnerom będącym w związku, gdzie współżycie ma już miejsce lub dopiero jest ono w planach. Szczegóły anatomiczne, techniki, antykoncepcja, problem niechcianej ciąży, a przede wszystkim relacje pomiędzy mężczyzną i kobietą opisane tu zostały w zupełnie przystępny i łatwy sposób, co nawet po 50 latach od jej wydania zasługuje na uznanie i szacunek. <br> <br> W debacie publicznej spotkałam się niekiedy z zarzutami, jakoby autorka podeszła do niektórych spraw mocno stereotypowo: zwłaszcza w odniesieniu do męskich zachowań seksualnych. Nie inaczej jest w przypadku kobiet: porady skierowane do płci pięknej w przedmiocie makijażu i ubioru, których efektem ma byc zaimponowanie męzczyznie zupełnie nie przystoi obecnym czasom. Podobnie rzecz ma się z dbaniem o mężczyznę w ostatnich tygodniach ciąży, czy też już połogu. Trudno nie odnieść wrażenia, że podobne rewelacje mocno się już zdezaktualizowały, dziś bowiem kobiety znając swoją wartość nie muszą jej na każdym kroku udowadniać, zwłaszcza w obliczu tak wielkiego obciążenia fizycznego i psychicznego jakim jest poród! To tylko przykład, bardzo jednak symboliczny i jeśli rzeczywiście nasze matki i babki musiały tym zaprzątać sobie głowę, to pozostaje nam - kobietom współczesnym - cieszyć się, że czasy te słusznie minione odeszły w niepamięć historii. Stereotypowo potraktowane zostały również potrzeby męskie, chwilami miałam wrażenie, że z jej opisu wyłania się obraz mężczyzny jako dość bezmyślnej istoty, którą łatwo manipulować tylko i wyłącznie ładnie wyglądając. Zupełnie jak gdyby autorka straciła wiarę w mężczyzn, chociaż mogło to wynikać z jej doświadczenia - widząc tak wiele pokrzywdzonych i nieszczęśliwych kobiet w swojej praktyce, powzięła określoną opinię o płci męskiej. Obecne czasy to już nie etap rewolucji seksualnej, ale pełnej świadomości wielu kobiet w zakresie swoich potrzeb, znajdujących upust w zachowaniach obliczonych na potrzebę spełniania swoich oczekiwań wobec męskiej części świata. Inaczej mówiąc: kobiety wiedzą czego chcą i wiedzą jak sobie to wziąć! Niemniej trudno o to czyni zarzut wobec autorki, należy wciąż pamiętać, że kiedy tworzyła swoją książkę była de facto prekursorką otwartego mówienia o sferze seksualnej, i raz jeszcze warto podkreślić, że wymagało to wówczas sporej odwagi. <br> <br> Z drugiej jednak strony, to co zasługuje na podkreślenie to fakt, że narracja prowadzona jest przez autorkę w przedmiocie seksualności nierozerwalnie jednak związanej z miłością, potrzebą zrozumienia i bliskości. Taka metodyka pracy implikowała poszukiwanie rozwiązań problemów tam, gdzie inny lekarz nie wiedziałby sposobu na pomoc dla pacjenta. Wymagało to oczywiście pochylenia się nad każdym człowiekiem w sposób dalece indywidualny, ale czy nie tego właśnie należałoby oczekiwać od współczesnych lekarzy? Dziś w dobie przedmiotowego traktowania ludzi, ciągłego pośpiechu i pogoni za statystykami wydaje się to zupełna aberracją, stanowi jednak przykład na to, że tylko takie podejście stanowi fundament głębokiego studium nad istotą ludzką, szczególnie w zakresie sfery tak intymnej jak seksualność. <br> <br> Mimo kilku ułomności, “Sztuka Kochania” to pozycja zdecydowanie warta polecenia, szczególnie dla tych, którzy łączą sferę seksualną z bliskością. Dla osób będących w związku, jest to pozycja niemal obowiązkowa, rzuca bowiem nowe światło na podejście do drugiego człowieka, jego potrzeb oraz możliwości ich spełnienia. Takie podejście dalece różni się od tego czym karmią nas współczesne social media, ich gwiazdki oraz kolorowe reklamy. Być może taka retrospekcja w zakresie podejścia do seksualności jest nam dziś bardziej potrzebna niż kiedykolwiek wcześniej, za sprawa Michaliny Wisłockiej i jej Sztuki Kochania każdy ów podróż w czasie i w głąb siebie może odbyć nawet dzisiaj:-)<br> <br> Zostawiam cztery gwiazdki i dziękuje autorce za napisanie tej książki!

Podobnie jak wielu czytelników “Sztuki Kochania”, sięgnęłam po tę rewolucyjną pozycje dla pokolenia naszych rodziców przez wzgląd na ekranizację biografii autorki, Michaliny Wisłockiej. Wznowienie jej wydania to był strzał w dziesiątkę, wszak mamy do czynienia z lekturą w sprawach seksualności, tak mocno dziś zniekształconych przez kulturę masową. Sama Wisłocka była ginekologiem, seksuologiem, a z zamiłowania również psychologiem, nie sposób bowiem odnieść wrażenie, że szalenie kompleksowo, wręcz komparatystycznie podchodziła do problemów swoich pacjentów, jak byśmy dziś to powiedzieli - widziała problem nie tyle w skutkach, co szukała przyczyn, a dolegliwości pacjentów z którymi się spotykała miały często charakter psychosomatyczny, wymagały szerszego spojrzenia i to wydaje się aktualne nawet dzisiaj. Pamiętajmy też, że pół wieku temu była to książka, która znajdowała się niemal w każdym domu, ludzie mieli potrzebę edukacji, zwłaszcza w obliczu rewolucji seksualnej, która dokonywała się na ich oczach: szalone lata 70’, Jarocin i Dzieci Kwiaty. <br> <br> Sama książka ma charakter popularnonaukowy, zwraca uwagę między innymi na znaczące różnice pomiędzy budzeniem się seksualności u chłopców i dziewcząt, zaznaczając, że nie warto spieszyć się z rozpoczęciem współżycia, a tym bardziej rozpoczynać znajomości od seksu o czym współczesna młodzież wydaje się nie pamiętać. Wisłocka przedstawia szereg zalet wynikających ze stopniowego poznawania się, delikatnego przechodzenia do kolejnych etapów i cieszenia się nawzajem swoją obecnością. Co ciekawe, już wtedy - 50 lat temu - wskazywała na potrzebę wprowadzenia edukacji seksualnej do szkół, która to edukacja mógłby nie tylko poruszać sprawy, nazwijmy to, techniczne, ale również kwestie związane z poznawaniem i odkrywaniem własnego ciała oraz idącymi w ślad za tym potrzebami. Nie wspominając o potrzebie poruszania tematyki związanej z antykoncepcją, która nawet dziś w świetle obowiązującej doktryny Ministerstwa Edukacji Narodowej jest nie do przyjęcia… <br> <br> To, co zasługuje na ciepłe przyjęcie w książce to fakt, jak dużą wagę przywiązuje do psychologicznych aspektów sfery seksualnej, dostrzegania wpływu rodziców na akceptację dzieci przez samych siebie: przykładem jest tutaj ojciec, który powinien czynnie uczestniczyć w wychowaniu swojego dziecka, pomagać w domowych obowiązkach, jak również wspierać czy nawet przytulać dziecko. Śmiem podejrzewać, że te słowa mimo iż zostały zapisane pół wieku temu, są dziś bardziej aktualne niż wtedy za sprawą tempa życia jakie zostało narzucone naszemu popkulturowo wychowanemu społeczeństwo, gdzie autorytetem w sprawach wszelakich jest osoba (bo przecież nie osobowość), która ma tysiące lajków na insta, tymczasem głos naukowy bywa słyszany przez nielicznych. Wisłocka zabrał również głos w sprawie aborcji, sprawie tak aktualnej dla polskich kobiet: głos ten jest krytyczny wobec samego przerywania ciąży, z drugiej jednak strony, autorka w odrozieniu od naszych polityków pozostawia ostateczna decyzję kobiecie. Takie podejście zasługuje na uznanie, i mam wrażenie, że omawiana lektura powinna zostać dedykowana przede wszystkim naszym politykom, być może wówczas zmiany w prawie aborcyjnym nie zaszłyby tak skandalicznie daleko: przypominam, że mamy jedno z najbardziej restrykcyjnych praw w tym zakresie na świecie, zbliżone bardziej do Salwadoru niz krajów zachodniej cywilizacji, właśnie przez fakt, że kobiety traktuje się przedmiotowo, nie podmiotowo i w tym zakresie Michalina Wisłocka jest głosem ważnym, nawet jeśli ledwo słyszalnym z uwagi na czas, który upłynął od wydania książki po raz pierwszy. <br> <br> Nie Sposób odnieść wrażenia, że niektóre poglądy się zdezaktualizowały, choćby te w przedmiocie antykoncepcji, czy też stereotypowego podejścia do potrzeb i oczekiwań mężczyzn i kobiet: ząb czasu jest tutaj aż nadto widoczny, jednak “Sztuka Kochania” to nie jest poradnik seksualności, toczący korespondencyjny pojedynek z “Kamasutrą”, raczej psychologiczne studium nad sferą seksualną człowieka, gdzie ciało, dusza i psychika idą ze sobą w parze. <br> <br> Polecam “Sztukę Kochania” wszystkim tym, którzy pragną pogłębiać swoją wiedzę w przedmiocie relacji międzyludzkich, wolnych od narracji prowadzonej przez współczesne autorytety, proponujące aby żyć szybciej, mocniej i więcej. Czasem warto się zatrzymać, pochylić nad samym sobą aby zrozumieć drugiego człowieka - pytania i odpowiedzi w tym zakresie znajdziecie w książce tej niezwykłej i odważnej autorki.<br> <br> 4,5