Szkarłatna Ćma

Jestem totalnym dzieckiem w świecie fantasy i romantasy, więc dopiero uczę się, co tu działa, a co kompletnie nie. A że to moja pierwsza książka o czarownicach – nie ukrywam, podchodziłam do niej z dystansem. Na początku miałam wrażenie, że może mnie nie wciągnie, ale z każdą kolejną stroną robiło się coraz ciekawiej.

Fabuła brzmi dość prosto: mamy Rune – czarownicę, która ratuje inne czarownice, oraz Gideona – łowcę czarownic, którego celem jest schwytanie Szkarłatnej Ćmy, czyli właśnie Rune. Oboje postanawiają wykorzystać siebie nawzajem dla własnych korzyści. Rune próbuje uwieść Gideona, żeby zdobyć informacje o pojmanych czarownicach, a Gideon zbliża się do niej, by sprawdzić, czy ma związek ze Szkarłatną Ćmą.

I w tym miejscu… tak, wiem, brzmi to jak "Jak stracić chłopaka w 10 dni", ale w wersji czarownica vs łowca. Bohaterowie próbują manipulować drugą stroną, a finalnie sami wpadają w sidła własnej gry. I to było super.

Gideon? 10/10, no notes. Z jednej strony zimny drań, z drugiej facet, który sam zaprojektował i uszył suknię dla Rune i jeszcze zrobił jej bukiet z jej ulubionych kwiatów?! Sir, who gave you the right? Bardzo podobał mi się też wątek wyjaśniający, dlaczego nie znosi czarownic. Pokazał, że świat Rune nie jest czarno-biały, a magia nie zawsze równa się dobro.

Końcówka to był totalny rollercoaster emocji i już nie mogę się doczekać, aż sięgnę po drugi tom.

Bardzo dobrze napisana książka i dobrze opracowane postacie które mają własne cele i charaktery , książka cudne napisana historia jest pełna intryg oraz przede wszystkim romansu który jest genialne napisany przez Kristin

Największym minusem tej książki (yup, zaczynamy od mojego ulubionego punktu – minusów) jest wiek bohaterów. JAKBY CZEMU ONI SĄ TACY MŁODZI??

Ta książka nie jest idealna, ale wiecie do czego się genialnie nadaje? Do przełamania zastoju. Tak wkręciłam się w czytanie, że nawet zapomniałam o tym mankamencie związanym z wiekiem.

Świat wykreowany przez autorkę nie jest nie wiadomo jak wyróżniający się, ale jako że czytałam mało książek o czarownicach, a jeśli już, to były to bardziej urban fantasy, byłam bardzo zaciekawiona, w jaki sposób dokładnie działają moce wiedźm w „Szkarłatnej ćmie” i mogę powiedzieć, że nie były to byle moce w stylu wróżek Winx, a ja zaczynam przekonywać się do tego wątku w fantastyce.

Kristen potrafi budować napięcie. Potrafi zakręcić czytelnikowi lekko w głowie i sprawić, że nie do końca będzie pewien, czy wie, o co chodzi bohaterom i co reprezentują, bo sami się w tym gubią.

Podobało mi się, że wątek enemies to lovers, czy jak to nazwać, jest obecny do końca. Mimo znacznego zbliżenia się do siebie głównych bohaterów, oni doprowadzają swoje plany do końca. Lub chociaż próbują, bo ktoś (niestety udało mi się przewidzieć kto) im w tym przeszkadza 🤓

Rune i Gideon prawdziwie zastawiali na siebie pułapki przez całą książkę. Mimo zacieśniającej się między nimi więzi, nadal podejrzewali i podchodzili się nawzajem. Gdy w grę zaczęły wchodzić uczucia, było to dla nich tym bardziej trudne, lecz cieszę się, że nie powstrzymało ich to przed rywalizacją. Jestem bardzo ciekawa, w jakim kierunku potoczy się ta relacja w dalszej części historii, bo, widzowie, to ma potencjał. I mówi to półhejterka większych wątków romantycznych w fantastyce 😩

Jeśli jesteśmy już przy temacie końca, to chciałam także wspomnieć, że dla mnie zakończenie było zbyt chaotyczne przez to, że czułam, jakby wydarzenia działy się za szybko. Nie w kwestii linii czasowej, ale przez małą ilość opisów. Jakoś tak brakowało mi dopięcia tej końcówki (była ona przez to trochę za bardzo melodramatyczna). Tak samo zabrakło mi chociaż jednej akcji, w której nasza tytułowa Szkarłatna Ćma ratowałaby wiedźmy. Dostaliśmy tylko fragment, w którym próbuje to zrobić. Przez to i ten młody wiek Rune czułam, że to takie trochę czcze gadanie, bo nie zaprezentowała wielu swoich umiejętności jako wiedźmiński Robin Hood.

No i sercowe rozterki pod koniec mogłyby być mniej chwiejne, bo mamy zalążek love triangle, którego nienawidzę, ale nie jest to tak rażące, żebym zmniejszała tym ocenę całości (no może tylko troszkę). Jeśli wam takie coś nie przeszkadza, na pewno nie będziecie mieli z tym problemu.

W tej książce nie trafił mi się chyba bohater, który by mnie strasznie denerwował. Często mam tak, że co najmniej jedna kreacja działa mi na nerwy, a tutaj mimo wszystko nawet postać “+1” w wyżej wspomnianym motywie potrafiła zaskarbić sobie część mojej sympatii.

Naprawdę polecam wam przeczytać Ćmę. Te negatywne aspekty, które wymieniłam wyżej są serio delikatne, a ja lubię takie rzeczy wyolbrzymiać xd

Nie przeszkadzają w docenieniu całej historii i wyczekiwaniu kolejnego tomu. Mam nadzieję, że w drugiej części poznamy trochę więcej faktów o pobocznych bohaterkach – Laili i Harrow. Jestem ich szczerze ciekawa.

Ocena: 4/5 ⭐️

On jest jej śmiertelnym wrogiem. Ona jego największą słabością.

~Zwierzyna zakochała się w myśliwym.~

Witam w świecie, gdzie czarownice traktowane są bez szacunku, odzierane z ubrań i pozbawiane życia. Pojawili się łowcy, którzy na nie polują. Dlatego Rune Winters musi ukrywać kim jest i wchodzi w rolę głupiutkiej arystokratki. Jednak nocami przemienia się w Szkarłatną Ćmę, która ratuje więzione czarownice i tym samym wiele ryzykuje. Na drodze staje jej Gideon Sharpe, lojalny wobec Nowej Republiki, obsesyjnie polujący na “złodziejkę”. Rune postanawia go uwieść, by zdobyć informacje o kolejnej czarownicy, która jest przez nich przetrzymywana, natomiast mężczyzna próbuje zdobyć dowody, że ona spiskuje z wiedźmami. Jednak niespodziewanie budująca się między nimi więź może wszystko zmienić…

~Miał słabość do zabójczej wiedźmy- najwyraźniej nagle stał się sympatykiem czarownic.~

Bohaterzy są świetnie wykreowani, da się ich polubić, współodczuwać z nimi. Rune jest świetną aktorką i idealnie odnajduje się pomiędzy arystokracją, udając bogatą i głupiutką kobietę, którą interesują tylko ploteczki. Alex- idealny najlepszy przyjaciel, utalentowany, inteligentny i zabawny. Przypominał mi trochę takiego szczeniaczka- uroczy, niewinny, o złotym sercu. Wiedział, że Rune jest czarownicą, pomagał je ratować i był przeciwieństwem swojego brata. Gideon- łowca, którego największym celem jest złapanie Szkarłatnej Ćmy, a nienawiść do wiedźm bije od niego na kilometr. Podobało mi się to, że próbował być lojalny wobec Alexa i byliśmy świadkami jego walki ze sobą w myślach. Jest najlepiej napisaną postacią tej historii, ma ciężką przeszłość, co prowadzi do jego obecnej motywacji w polowaniach.

Obydwoje mieli jakiś swój cel w tych zalotach, a jednak każde z nich przegrało i poddało się uczuciu. Czy to wszystko było tylko grą, czy pojawiły się tu prawdziwe emocje? Kto tak naprawdę jest ofiarą w tej historii?

~Mam zamiar przekonać Cię do siebie, żebyś już zawsze szył mi suknie.~

Dworska atmosfera, bale wypełnione tańczącymi parami wśród przepychu to coś, co dodaje klimatu tej książce. Bogate społeczeństwo, skupiające się tylko na sobie, narcyzm i plotkarstwo zostało połączone z biedą i jeszcze efektowniej podkreśla negatywne cechy arystokracji.

Zwrot akcji goni kolejny, a ilość teorii pojawiających się w mojej głowie na temat kolejnych zdarzeń, co chwilę się powiększała i zmieniała swój kierunek. Brakowało mi tu trochę rozwinięcia magii, jej częstszego pojawiania się. Wątkiem głównym staje się kiełkujący romans, a magia jest tylko tłem. Książka jest pisana z perspektywy Rune i Gideona, dzięki czemu możemy lepiej odkryć motywy bohaterów i ich odczucia. Język jest prosty i zrozumiały, dzięki czemu lektura jest przyjemna i da się ją skończyć w jeden dzień. Już teraz mogę wam powiedzieć, że to będzie książka tego miesiąca. Czytałam tę książkę z zapartym tchem, szczególnie końcówkę, płacząc w międzyczasie. To zakończenie złamało mi serce i z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnego tomu. Skończyłam ją czytać kilka dni temu, a wciąż o niej myślę.