Szeptem słowa piszę, składam ich barwne liście

Podróżujący człowiek często napotyka na swojej drodze bezkresne obszary pustynne, które odznaczają się głosami pustkowia pozbawionymi nadziei i granic. Jego wewnętrzna dusza, zamknięta w ciele, starając się zachować swoją tożsamość, konstruuje niebiańskie rusztowania, na których rozwiesza lśniące lampiony. Oświetlając je, czerpie przyjemność z ich blasku, co przywraca mu chęć radości.

Gdy noc spowija myśli aksamitną ciszą, a na niebie rozbłyskują srebrne gwiazdy, zza chmur wychyla się zielonooki księżyc Gałczyńskiego, rzucając szmaragdowy uśmiech. Wówczas, w cichym trzcinowisku nad jeziorem, można odnaleźć czarujący szmer, który dusza subtelnie odbiera, układając słowa w szeptach i tworząc poezję.