Szczęśliwy człowiek kontra dobry obywatel?

Hannah Arendt jest często postrzegana jako zwolenniczka zaangażowania obywatelskiego w sferę polityki. Warto jednak zauważyć, że jej perspektywa zakłada ograniczenie tego zaangażowania w taki sposób, aby działania i wypowiedzi uczestników nie dotykały spraw społeczno-ekonomicznych. Według Arendt, "centrum polityki to dbałość o świat, a nie o jednostkę". Dlatego powinni unikać dyskusji o jakości życia obywateli i skupić się na udziale w rządzeniu w imię wyłącznie „publicznego szczęścia”, które jest ostro oddzielone od szczęścia prywatnego. W efekcie polityka przybiera formę pozbawioną konkretnej treści, a rozróżnienie między dobrem jednostki a wzniosłym, choć mglistym, dobrem wspólnym zbliża Arendt do konserwatywnych narracji o cierpieniu. Jej studia u Edmunda Husserla zainspirowały ją do stworzenia koncepcji "prawa do posiadania praw", co pozwoliło pokonać tę polityczną próżnię. W twórczości Arendt, motyw ulotnego szczęścia wyjaśnia, dlaczego kładła ona tak wielki nacisk na "szczęście publiczne", które pozostaje niezależne od osobistych wzlotów i upadków.